Review
Alles klopte aan deze show van Opeth
Zelden een mooier stuk prog- of jazzrock gehoord dan Hours of Wealth, in de uitvoering met de bloedstollende zang van Åkerfeldt. Alles klopt bij deze show op stand: belichting, video, bandopstelling en het geconcentreerde publiek.
De plaat Pale Communion van de Zweedse band Opeth is een jaar na verschijnen nog altijd bijna te mooi om aan te pakken. Opeth, in de oervorm uit 1990 nog een deathmetalband, stapte met dat album - en met voorganger Heritage - definitief uit het metalveld en vertrok richting paradijselijke progrocklandschappen, met klassieke gitaren, jazz, ongekende melodieuze rijkdom en prachtige progrockzang van bandgenie en gitarist Mike Åkerfeldt.
Maar de fans van het eerste uur missen het harde metalrandje van Opeth, en bijvoorbeeld die grommende death grunts van Åkerfeldt. Vandaar dat Opeth in de Grote Zaal van Tivoli-Vredenburg maar eens een ruim drie uur durend dubbelconcert opvoert, om zowel de gevoelige progrockjongens als de metalheads van weleer te bedienen.
De eerste anderhalf uur van de show gaan op aan een integrale uitvoering van de klassieke Opethplaat Ghost Reveries. En je moet het de meer nostalgische Opethfans nageven: die plaat heeft in tien jaar tijd monumentale proporties aangenomen. De donker rammende metal van The Baying of the Hounds, met dus die monotone maar aangrijpende doodszang van Mike Åkerfeldt, klinkt mooier dan ooit in deze fijne akoestische zaal van Vredenburg. Vooral in het rustige middenstuk stijgen de gitaren van Åkerfeldt en Fredrik Åkesson in hemelse pracht op langs de tribunes met rode stoeltjes en zo krijgt Opeth nog meer eeuwigheidswaarde.
Aan de lange kant
Alles klopt bij deze show op stand: de belichting, de stemmige videoprojecties, de bandopstelling met toetsenist Joakim Svalberg tussen antieke synths en een mellotron, en het doodstille en geconcentreerde publiek. Zelden een mooier stuk prog- of jazzrock gehoord dan Åkerfeldts uitvoering van Hours of Wealth, in bloedstollende zang, met alleen zijn eigen gitaar en een zoemende synth die hem optilt.
Als bij de tweede volledige show, na een korte pauze, Eternal Rains Will Come van Pale Communion wordt ingezet, kun je de uitverkochte zaal bij elkaar dweilen. Al is een concert van meer dan drie uur echt wat aan de (te) lange kant. Dat vindt zelfs de toetsenist, die bij een van de vele komische intermezzo's van Åkerfeldt aan de drummer gebaart dat er wat hem betreft wat meer tempo in mag komen.
Opeth, Grote Zaal TivoliVredenburg, Utrecht, 14/10.
undefined
