Alles is zoals het zou moeten zijn

Verpletterd, zo voelde ik me na lezing van de eerste hoofdstukken van Alles is zoals het zou moeten zijn, de debuutroman van omnitalent Daphne Deckers (1968), bekend als model en tv-presentatrice en die in voorgaande jaren columns en kinderboeken publiceerde.

Dat het krijgen van een kind geen ritje op een roze wolk is, is bekend. Maar de grauwe gorigheid waarmee de pedagogische-boekenschrijfster (Pedagoochelen) op de proppen komt, slaat alles. Het loopt en het lekt, en het draagt een soort Senseo-pads in d'r beha. Die sfeer.

En dan moet het echte gevuilbek in deze ultrahippe doktersroman nog beginnen. In de wereld van Deckers is het leven geen poëziealbum. Hoofdpersoon Iris, een door haar chirurg verlaten jonge moeder, werkt keihard bij het tv-programma Orgastronomie. Haar ex 'Voldemort' - hij die niet genoemd mag worden - is ondanks alles een 'sex on legs'. Gynaecologen zijn 'garagehouders zonder rijbewijs' voor wie je als vrouw 'open huis' houdt. Een kind krijgen is een geschenk 'al is het jammer dat het cadeaupapier zo verfrommelt'. En de eeuwig op de versiertoer zijnde niet-moeders zeggen tegen mannen dingen als 'spaar je adem schat, die heb je zo nog nodig om je pop op te blazen', maken grappen over creditcards die door gleuven worden gehaald en werpen nieuw licht op de geschiedenis: mannen zijn jagers, oké, maar vrouwen verzamelaars.

Ik lag onder een steen en ik sliep, maar deze realityroman heeft mij eindelijk wakker geschud. De vrouw die haar leven mooier wil maken, verft haar lippen, niet haar taal.

Gaat het verhaal nergens over? Jawel. Over een mislukt huwelijk annex gezin, over gedragspatronen, over de crisis, over arm Afrika en zieke kindertjes, over de harde wereld van de televisie, het nieuwe daten en over seks en seks en seks. En over hoe je als moderne alleenstaande vrouw met een uitgeschoten spray-tan toch nog de ware kunt vinden.

Onder alle wisecracks die de dames uitslaan ('Het leven is een speeltuin; je moet overal op gezeten hebben') tijdens het verorberen van de meer ( Shaoxing-oesters in zwarte bonensaus) en minder exquise hapjes ('Je weet dat dr. Oetker geen therapeut is?') huist een stevige moraal: go girl, go!

Daarmee heeft Deckers bijna 400 bladzijden neergepend die in het Fifty Shades-tijdperk niet misstaan: lekker vlot leesvoer voor - zoals uitgever Mai Spijkers het noemt - de niet-lezer. Herkenbaar, hard en ordinair genoeg voor een behoorlijk snufje shockeffect, en soms puur komisch.

Deckers' boodschap is even drakerig als universeel geldig: mens durf gelukkig te zijn met wat je hebt. Vandaar in deze stadsroman, gelijk de streekroman, al die zinnen als tegeltjes, gefabriekt door snelle mediameiden die iets te lang in de witte wijn hebben gelegen. De Nieuw Geld-luxe zal ook aanspreken: lunchen met vijgenbrood, geitenkaas en wijn, dat kunnen andere meisjes ook, en ze zouden het wel zo vaak willen als in dit boek.

Of romansponsoring bestaat weet ik niet, maar je gaat er na al die Stella McCartney-setjes, Alexander McQueen-jurkjes en Armani-slips wel hard aan denken. Nog nooit zag ik zo veel kledingmerken genoemd worden bij de beschrijving van een romanpersonage. In realityromans kan veel, dus waarom dit niet. 'Sjiek en ik wonen niet in hetzelfde huis', zegt ik-persoon Iris ergens. Om dit glossy debuut te labelen kom je dan vanzelf uit op: een echte SuperTrash.