Alleen de platen waarop Dylan samenwerkt met Cash leveren nieuwe inzichten op ★★★★☆

Het vijftiende deel in de onvolprezen Bootleg Series van Bob Dylan is dit keer geen grote box, maar een handzame driedelige set. De periode 1967-1969 wordt behandeld, hierin bracht Dylan twee albums uit: John Wesley Harding (1967) en Nashville Skyline (1969). Twee platen die een compleet andere Dylan lieten horen dan op het voorgaande album Blonde On Blonde (1966). De liedjes zijn korter, kaler en vooral op Nashville Skyline sterk beïnvloed door de countrymuziek uit Nashville, waar beide platen werden opgenomen.

Dylan had weinig tijd nodig voor de juiste versies waardoor er maar ­weinig restmateriaal van die sessies is overgebleven. De eerste cd/lp biedt weinig nieuwe inzichten. Het hart van dit wederom voorbeeldig samengestelde Bootleg-deel wordt gevormd door cd/lp 2 en 3. Die bevatten het resultaat van de samenwerking met Johnny Cash.

Wie precies wie heeft uitgenodigd om samen liedjes te gaan zingen, is onduidelijk, maar dat ze buitengewoon veel schik hadden in het spelen van vooral oude Cash-liedjes is evident. Aan Dylans voorzichtige manier van zingen hoor je bijna hoeveel ontzag hij voor Cash heeft. I Still Miss ­Someone, I Walk the Line en vooral Big River klinken zo goed dat je je afvraagt waarom er nu pas iets mee wordt ­gedaan.

Uiteindelijk zou uit deze samenwerking alleen Girl from the North Country de plaat halen. Maar wat mooi dat vijftig jaar later bijvoorbeeld het door Cash en later Nick Cave bekend geworden Wanted Man nu in een prachtige studioversie beschikbaar is.

Dylan besluit zijn country-exercitie met een buitengewoon trefzekere versie van Folsom Prison Blues. Als altijd zoekende zou hij nooit meer iets in Nashville opnemen.