Alle ADE-dj’s willen maar één ding: het ongeremde plezier terugbrengen naar de dansvloer ★★★★★

Een warm welkom krijg je niet, vrijdag vroeg in de avond in de grote concertzaal Afas Live. De tent oogt halfvol, terwijl het feest toch echt uitverkocht is. Het is een gevolg van de coronamaatregelen die Amsterdam Dance Event (ADE) parten spelen: slechts 75 procent van de zaalcapaciteit mag worden benut. Bij het ene feest merk je dat nauwelijks, bij het andere waait een kille wind door de arena.

Het is dan aan de dj om er iets van te maken. In de Afas draait de Eindhovenaar Ferreck Dawn, hij moet al die mensen die bij binnenkomst het gevoel kregen dat ze op het verkeerde feestje hebben gegokt van het tegendeel zien te overtuigen. Ferreck Dawn is geen overbekende naam die bakken met geld verdient met zijn shows, hij is gewoon een harde werker uit de middenmoot. Hij gaat al jaren mee en stond net als veel andere Nederlandse collega’s anderhalf jaar droog.

En dan zie je het gebeuren waar je bij staat. Ferreck Dawn draait een smetteloze set weergaloze house; geen stukgedraaide klassiekers, maar opwindende tracks van nu, zonder obligate climaxen maar met een onweerstaanbaar doordreunende groove en gesmeerde vocale samples die je brein kietelen. Onmogelijk om bij stil te staan, merkt de hele zaal. Per plaat komt er meer sfeer in de Afas, de armpjes gaan omhoog. Dan mixt hij zijn nieuwe track Kush in en loert de dj over zijn set naar het publiek: hoe reageert het, heb ik ze te pakken? Gejuich in de zaal, iedereen danst. De dance leeft weer.

Het is het verhaal van ADE 2021. Het ging niet om trendsettende sensaties of vernieuwende feestconcepten. Alle deelnemers aan ADE, van organisaties als Circoloco, Awakening, Loveland en DGTL, willen maar één ding: er iets van maken, ondanks het desastreuze nachtslot waarmee het festival was opgezadeld.

Vooral de artiesten, van enorme namen uit vele buitenlanden tot Nederlands talent, zoeken in Amsterdam het verloren gewaande dansgevoel: de hartslag van het uitgaansleven en het ongeremde plezier van samen op de dansvloer staan. In de Afas, maar ook in de Mediahaven of in kleine clubs als Radion, heerst de opwinding van de clubcultuur, ook al moet die nu worden opgeroepen tussen lunch- en kinderbedtijd. Dat ADE ondanks alle tegenwind zo’n ontzettend feestelijk evenement op poten weet te zetten, verdient alle lof.

In de Ziggo Dome presteert Reinier Zonneveld iets onwaarschijnlijks: tien uur lang bouwt hij aan een toch wel historische liveset voor een ontploffende arena gevuld met meer dan tienduizend man. Steeds weet Zonneveld de aandacht van zijn publiek te pakken als hij vanuit de verte ratelende hihats laat opstomen, op weg naar weer de donderende klappen van de basdrum. De Ziggo Dome is in één klap weer die massale feesttent van voor corona.

Techno speelt de hoofdrol op dit ADE. Misschien omdat de grimmige cadans iets zegt over de tijdgeest, maar waarschijnlijk ook omdat tegen het daglicht juist wat duister sentiment moet worden ingezet. Van Awakenings in de Gashouder tot Circoloco in het havengebied graaft de bonkende vierkwartsmaat zich in en duiken mooie nieuwe namen op, van de Spaanse Indira Paganotto tot de Nederlandse Mary Lake. Zij parkeren oude helden als Luke Slater toch wat in de schaduw. Zijn tintelende en muzikale techno uit de jaren negentig komt in het Muziekgebouw moeizaam uit zijn apparaten, die is te rommelig en niet subtiel.

Dat we op dit ADE eindelijk weer eens konden vergelijken, en zien waar de dance en clubmuziek ons de komende jaren gaat brengen, was een verademing. En dat is – al is het leed van het nachtleven nog lang niet geleden – ook een enorme opluchting. Gezien de omstandigheden, en de rol die het evenement dit jaar vervulde, was dit ADE misschien wel de belangrijkste editie ooit.