Adellijke Britse bastaarden eindelijk in genealogisch boek

Maar de tijden veranderen, ook bij Burke's. 'Nu er zoveel kinderen buiten het huwelijk worden geboren, zou het absurd zijn dat feit langer te negeren', zei Charles Mosley, de hoofdredacteur van de twee dikke pillen, die samen 3400 pagina's tellen, duizend gulden kosten en waarin de genealogische details van 108 duizend levende personen van aristocratisch bloed zijn verzameld.

Burke's verscheen in 1826 voor de eerste keer. Samen met rivaal Debrett's Peerage and Baronetage (sinds 1802) is het sindsdien de steun en toeverlaat voor adellijke lieden die willen wegdromen bij hun stamboom, genealogen die een druppeltje blauw bloed op het spoor zijn, en nieuwe rijken die op jacht zijn naar een vacant komende titel - die worden regelmatig te koop aangeboden.

Maar bastaarden kwamen er in de voorgaande 105 edities van Burke's niet in. Van de ongeveer zestigduizend in Groot Brittannië levende leden van adellijke families, zijn er naar schatting tienduizend het product van liaisons dangereuses, of kinderen van ongehuwd samenwonende graven, hertogen of baronnen.

De enige bastaarden die pontificaal wel in het adellijke handboek voorkwamen, waren de onwettige nakomelingen van Britse koningen. Charles II bijvoorbeeld (koning van 1660 tot 1685) sloeg menig minnares met kind, maar was vaak niet te beroerd om die nakomelingen van een titel en landgoederen te voorzien. De huidige hertogen van Buccleuth, Grafton, Richmond en St. Albans hebben hun titels en rijkdom allen aan die grootmoedigheid te danken.

Ook voor de andere onwettigen komt nu gelukkig een einde aan een lange periode van onzekerheid en miskenning. En dat zou een keer tijd worden ook, vindt Harold Brooks-Baker, Burke's directeur in de VS - een belangrijke afzetmarkt. 'De aristocratie heeft haar onwettige kinderen nooit verborgen voor de maatschappij. Er wordt van hen gewoon verwácht dat ze ze hebben. Het zijn de middle classes die aan onwettige kinderen het stigma van schande hebben verbonden.'