Actrice Andrea Riseborough mag haar Oscarnominatie houden, maar ‘zorgen’ zijn er wel

In de rubriek Pics werpt filmrecensent Floortje Smit haar blik op de hedendaagse beeldcultuur.

Het is Andrea Riseborough gelukt. Ze hééft die Oscarnominatie in de wacht weten te slepen. Twee weken geleden was ze in het nieuws omdat plots, vanuit het niets, een stoet beroemdheden haar acteerwerk in de film To Leslie online de hemel in prezen. Een film die anders in het hele Oscarcircus geen schijn van kans had gehad omdat er amper budget was voor promotie. Een underdogverhaal waar ze bij de Oscar-organisatie van zouden moeten smullen dus. Toch?

Neen. De Academy vertrouwde het voor geen cent. Vlak na de bekendmaking besloot ze tot een onderzoek, om te kijken of dit wel netjes via de regels was allemaal. Ondertussen kwam er ook kritiek uit andere hoek. Er was geen enkele vrouw van kleur genomineerd, ook niet gedoodverfde kandidaten als Danielle Deadwyler (Till) en Viola Davis (The Woman King). De arme Riseborough werd ineens kop van jut. L.A. Times-recensent Robert Daniels schreef dat ze ‘de plek had ingepikt van vrouwen van kleur’, al nam hij dat eerder het systeem kwalijk dan haarzelf. ‘Wat zegt het dat zwarte vrouwen, die alles hebben gedaan wat het instituut van ze heeft gevraagd – luxueuze dinertjes, privéscreenings voor Academy-leden, meet-and-greets, spetterende televisiespotjes en profilerende interviews in magazines – genegeerd worden, terwijl iemand die alles buiten het systeem deed wordt beloond?’

De bitterheid is begrijpelijk – spéél je keurig via de peperdure regels van het spel, blijken die regels niet in steen gebeiteld. Want de Academy heeft inmiddels geconcludeerd dat er geen sprake is van vals spel – Riseborough mag haar nominatie houden –, maar dat er wel ‘zorgen’ zijn over de socialemediacampagne. De organisatie wees de stemmers er nogmaals op dat het verboden is om in het openbaar vergelijkingen te maken – dat het To Leslie-twitteraccount een belangrijke filmrecensent had geretweet die schreef dat hij Riseborough beter vond dan Cate Blanchett mag dus niet. In een brief vroeg de voorzitter van de Academy de leden voortaan niet meer in het openbaar hun voorkeuren uit te spreken.

Oubollige beslissing, zeker in deze socialemediatijd. Als acteurs zich – onbetaald – lovend uitspreken over het acteerwerk van een collega komt juist het vakmanschap zelf weer centraal te staan. Het zou de hele Oscarrace voor een buitenstaander een stuk inhoudelijker, relevanter en spannender kunnen maken dan de vraag wie de meest extravagante etentjes en privé-screenings wist te organiseren.