Aantrekkelijke afstandelijkheid

Lijbaart, bekend van onder meer de bands van Yuri Honing en van zijn eigen Group of Friends, heeft een sparring partner gevonden die deze verfijnde benadering met hem deelt. Wolfert Brederode is een pianist met een in Nederland zelden gehoorde hang naar ruimte en aandacht voor timbre. Op de presentatie van hun duoplaat One, vrijdag in het Bimhuis, liet de 32-jarige Hagenaar zich geen enkele keer verleiden tot virtuoos gepingel of extravert spel. Brederode luisterde naar Lijbaart, Lijbaart luisterde naar Brederode en, heel belangrijk, beiden namen de rust om naar zichzelf te luisteren.

Het duo gebruikt geen jazzstandards als uitgangspunt, maar eigen stukken die echt bij ze passen, en een enkele compositie van Mal Waldron – een meester in ruimtelijk pianospel. Het opbouwen van sfeer is het belangrijkst, de lineaire structuur van de nummers is daaraan ondergeschikt. De muziek is contemplatief en ingetogen op een nuchtere manier. Het wordt nooit echt melancholisch of sentimenteel. De dynamische verschillen zijn minimaal, maar niettemin effectief.

Je zou wat meer diepte kunnen wensen, aan de andere kant is de lichte afstandelijkheid juist aantrekkelijk. Het duo Lijbaart-Brederode past in de verstilde traditie van ECM, maar klinkt frisser en minder zwaar op de hand dan de meeste recente uitgaven op dit beroemde Duitse label.

Een lichte taaiheid nam wel bezit van de tweede helft van het concert, waarin Brederode zijn nieuwe internationale Quartet presenteerde met klarinettist Claudio Puntin, bassist Mats Eilertsen en drummer Samuel Rohrer. Hier hadden de composities een grotere rol. Die klonken net niet overtuigend genoeg, ondanks de integer samenspelende musici. In deze sterke bezetting had meer gezeten als de bandleden uitgebreider op hun persoonlijke kwaliteiten waren aangesproken. Toch zorgden met name Eilertsen en Brederode voor enkele warme momenten.

Koen Schouten