'De jazz heeft in Nederland uiteraard weinig kans op waardering', schreef de 19-jarige Henk Romijn Meijer maart 1949, in de schoolkrant van de Zwolse Lyceïstenbond.

Die verzuchting - let op het mismoedige 'uiteraard' - weerhield de latere romancier er niet van tot zijn dood in 2008 over de muziek van zijn jeugd te blijven schrijven. Weliswaar incidenteel en in allerhande bladen, zodat hij alleen in kleine kring bekend werd als bijzondere jazzauteur.

Die kring wordt hopelijk wat groter nu Love Supreme er is: Romijn Meijers verzamelde jazzessays, geïllustreerd met lp-hoezen uit zijn platenkast, en afgemaakt met een index van jazzinvloeden in zijn literaire proza, van Consternatie (1956) tot Rear Window (2003).

Essays is eigenlijk het woord niet. Of Romijn Meijer nu schrijft over jazzpoëzie (lucide en zonder egards) of de eenzame Lester Young ('Een man van stukjes en beetjes'): het lijken stukken zonder pontificaal plan, voor zijn eigen plezier op papier gezet. Het maakt zijn observaties er niet minder raak om, terwijl de laconieke toon alles plezierig informeel houdt.

Lees wat hij schrijft over Miles Davis in diens laatste fase: 'Rondom ingesnoerd in zijn elektronisch beveiligd winkeltje, af en toe een herinnering aan zijn beste jaren de microfoon in blazend.'

Of over drummer Art Blakey, leider van The Jazz Messengers: 'Wie Blakey, soms vrolijk zijn broek ophijsend, het podium zag betreden, kon er zeker van zijn dat hij zich die avond niet zou gaan vervelen.'

In terzijdes is Romijn Meijer ook goed. Neem Harry, de onbekende broer van klarinetkoning Benny Goodman: een bon vivant aan de Rivièra, die van goed eten en drinken houdt, en niet maalt om zijn beroemde broer. Futiele informatie, maar je krijgt die Harry niet meer uit je hoofd.