22 februari 2009, Europese regeringsleiders stellen zich op voor de groepsfoto, Berlijn, Gerard Cerles / AFP

Nee, dat is niets voor Sarkozy, meer een gebbetje in de stijl van Berlusconi. Het is ook geen contactlens die verloren is, de EU-ministers hangen zo met hun hoofden voorover, omdat ze proberen uit te vinden waar ze moeten gaan staan voor de groepsfoto. Sarkozy is, snel als hij is, het eerste klaar. Of snel, hij treuzelt niet zo als de rest. Vandaar dat lachje, hij vindt de anderen maar uilskuikens.

Het is ook een koud kunstje, zelfs van hieraf kun je zien wie waar moet staan. Voor elk land is een vlaggetje op het podium geplakt, Sarkozy staat bij het Franse vlaggetje, Merkel bij het Duitse. De minister-presidenten op de voorste rij, de diverse ministers van Financiën op de achterste rij.

Waarom moeten deze volksvertegenwoordigers eigenlijk geplaceerd worden? Zouden ze anders voor de vergadering goed en wel is afgelopen hun spullen al inpakken om zodra het laatste woord geklonken heeft naar de vlaggen te rennen? Wordt het dringen wie vooraan mag? En wie naast wie? Als je ziet hoeveel volksvertegenwoordigers lange benen hebben, zouden Merkel en Sarkozy wel eens als laatsten kunnen arriveren. Dat zou wat zijn, een groepsportret van Europese regeringsleiders, Merkel helemaal links achteraan, Sarkozy helemaal rechts. Hun hoofden naarbuiten stekend, om herkenbaar in beeld te komen. Maar zelfs daar hoeft niemand bang voor te zijn. De achtersten staan op een verhoging, je moet wel erg klein zijn, wil je hoofd achter de rug van je voorganger verdwijnen.

Waarom dan niet keuvelend uit de conferentiezaal komen lopen – Sarkozy zegt iets grappigs, Berlusconi zegt iets stoms, Balkenende kijkt of hij op iets steekhoudends zit te broeden – en dan zo’n beetje voor de vlaggen opstellen, net hoe het uitkomt. Als iedereen een plekje heeft, de gezichten richting fotografen draaien en niet met de ogen knipperen tot het flitsen is afgelopen.Hans Aarsman