Zwartmakerij van de ‘mens’ dient een geheime agenda

De mens is nooit zo veel zwartgemaakt als in het tijdperk waarin wij leven. Met de wind van de klimaatdiscussie in de rug wordt de mens als soort voortdurend door het slijk gehaald. Het doel van deze smeercampagne is om de moderne mens neer zetten als kwaadaardig, als teer in de longen van de prachtige planeet, zodat vervolgens de ­moderniteit, het levenswerk van de ontwikkelde mens, aan diggelen geslagen kan worden.

Zijn grootse Rijk op aarde heeft de mens gesticht met vernuft, met ­ambitie en met een brein dat niet ­anders kan dan zich afvragen wat de grenzen zijn van zijn kunnen. Het imperium trilt nu meer dan ooit op zijn grondvesten. Er worden flinke gaten geslagen in de muren waarachter de Heerschappij van de mens verrees op een fundering van vooruitgangsdenken, wetenschap en de rede.

Het is niet verwonderlijk dat de natuurlijke vijanden van deze ­moderniteit het smeltende ijs omarmen om de ontwikkeldheid als riet in het water te maaien. Het is de tijd bij uitstek voor de aanhangers van de Romantiek, voor de religieuzen, de spiritueel ingestelden en de postmodernisten om hun gal te spuwen op de economische groei nastrevende, bouwende, consumerende, wereldse homo sapiens.

De vraag lijkt te zijn hoe lang de moderniteit zich nog staande kan houden in dit treffen waarbij de messteken van alle kanten komen. Worden de productiestructuren binnenkort onder de hoeven gelopen, is het realisme straks een taboewoord, breekt een periode aan waarin ­armoede onder een brandschone hemel door de vingers wordt gezien en gaat nostalgie een indianendans doen bij de vlammen die de moderniteit opslokken?

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: het beschimpen van de mens als zou die enkel hebzuchtig, moorddadig en vervuilend zijn is, naast een noodkreet voor de redding van het milieu, ook een poging regime change teweeg te brengen. Het doel is om de moderne, geseculariseerde mens een schuldgevoel aan te praten opdat die op den duur alles wat zijn leven aangenaam maakt bij het grofvuil zet.

Ik zie artikelen voorbij komen waarin de mens de ‘laagste soort der soorten’ wordt genoemd.

‘Antropofobie’ sijpelt jaar in jaar uit de hoofden in. De nieuwste generaties groeien op met het idee dat hun soort de ultieme kwaadaardigheid belichaamt.

Moeten we dan onder de indruk zijn van dit zware geschut en maar verzwijgen wat ons mensen van de rest van de dieren onderscheidt? Mogen we niet meer zeggen dat de mens als enige soort meteen na de geboorte om eten huilt? En dat het tevens de mens is die als enige onder alle soorten niet tegen het huilen van anderen kan en in beweging komt? Moeten we soms geheimzinnig doen over het gegeven dat de ­geschiedenis van de mens niet enkel die van hebzucht, tirannie en onderdrukking is, maar ook die van een onophoudelijke zoektocht naar de remedie voor de pijn bij de ander? Het is de volop geprezen, breed bewonderde natuur die voor kankercellen zorgt in kinderlichamen. Die beschimpte mens vindt de medicijnen uit om kinderen in leven te houden.

Toegegeven, het kwaad hebben we nog niet uit kunnen bannen. Maar onze soort werkt er aan.

Dat doen wij door technologie uit te vinden waardoor afstanden zo klein worden dat de hele mensheid één volk wordt en daarmee fascisme en racisme verleden tijd zijn. Dat volk zal in vrede leven en nog meer in staat zijn met zijn grenzeloze creativiteit nog meer succes te boeken ­tegen de pijn en het verdriet bij dier en mens.

Aandoenlijk is het verhaal van onze soort die de afgrijselijkheid van de omgeving waarin hij gedropt is voortdurend in de ogen moet kijken; een gruwelijk regime waar de dood zelfs de jongste lichamen niet spaart en het ene dier het andere dier moet opeten om in leven te blijven. Ik weiger met de mode mee te doen en ­lyrisch te zijn over dit verrotte systeem. Ik ben voor de mens, die na een paar miljoen jaar kruipen nu langzaam opstaat en zich gereed maakt om tirannie uit deze aarde te helpen. Want, een mens is nu eenmaal geboren met de stem van protest. Als die als pasgeborene huilt om eten is dat zijn eerste protest. Hij is ook in protest tegen de verschrikkelijke natuur en zal niet alleen zichzelf redden, maar ook de hond,de kat, de giraf, de leeuw, de boom, het gewas en het klimaat.