sander donkersin 150 woorden
Zijn verbazing deed hem zijn pijn vergeten
‘Er stónd geen paaltje’, riep de oude man die in een drukke straat met een smak over een paaltje was gestruikeld. Zijn kapotte broek en bloedende knie schenen hem niet te deren, zozeer was hij in de greep van zijn verbazing. ‘Ik liep daar’, zei hij, wijzend op het paaltje, ‘en er wás geen paaltje.’
Dit was waar. Ik had gezien hoe het paaltje precies tijdens die onfortuinlijke stap was begonnen aan de eerste millimeters van de volautomatische tocht naar boven, maar de toesnellende omstanders niet. Of hij zou kunnen staan, wilde iemand weten. ‘Stel’, ging de man verder, ‘dat ding gaat tien keer per dag op en neer.’ Of hij een zakdoekje wilde voor zijn knie, vroeg een ander, ‘... dan is het nog steeds een kans van ...’
Hij was nog niet klaar met rekenen toen hij overeind werd geholpen. Toch lachte hij, verguld met de zeldzaamheid van zijn pech.
