Zelfs als voetballeek begrijp ik dat het EK juist níét om de sporters gaat, Marco

‘Het is eindelijk zover. Hier hebben we naar gesnakt, hier hebben we naar verlangd’, aldus NOS-commentator Jeroen Grueter bij de openingsceremonie van het uitgestelde EK 2020, terwijl een Italiaanse fanfareband de eerste tonen inzette in het Stadio Olimpico in Rome. Het gehunker naar het EK voetbal zal u vast niet zijn ontgaan, ook als u net als ik geen voetballiefhebber bent, want al weken wordt er in tv-reclames met oranje capes gehost van links naar rechts en gegabberd door Wesley Sneijder in oranje trainingspak alsof het 1999 is. Pandemie? Welke pandemie?

Goed, terug naar het veld, want daar was de ‘spetterende’ show inmiddels echt begonnen: aan linker- en rechterzijde werden gigantische ballonnen met de kleuren van de 24 deelnemende landen het veld opgedragen door mensen in joggingpakken. Even verderop stegen twaalf drummers op richting de nok van het stadion, om er niet meer vandaan te komen.

Vuurwerk. De fanfare maakte plaats voor een beat, de ballonnen gingen de lucht in. De mensen die nog altijd met kabels aan de megaballonnen vastzaten voerden een choreografie uit om te onderstrepen dat het uptempogedeelte van de show was begonnen. Met elke stoot vuurwerk steeg er een oorverdovend gejuich op uit het stadion – zo erg hadden de 20 duizend bezoekers er dus naar uitgekeken.

En toen moest Andrea Bocelli nog komen. De 62-jarige tenor, gekleed in een glanzend blauw jasje met bijpassende vlinderdas en pilotenbril met blauwgetinte glazen, zong Nessun dorma. Tijdens zijn laatste uithalen (Vincerò, vinceròòò!) steeg een danseres in een zilveren jurk samen met de ballonnen op. Uit het dak van het stadion kwam inmiddels zo veel gekleurd vuurwerk zetten dat ik me af vroeg hoe het zat met de brandveiligheid. ‘Kippevel, kip-pe-vel!’, aldus de commentator.

Het zou een prima einde geweest zijn, maar toen kwam er nog het officiële EK-niemendalletje We Are the People van de Nederlandse dj Martin Garrix en U2-leden Bono en The Edge. Garrix met keyboard en The Edge met gitaar stonden op een hartjespodium, van Bono verscheen een hologram. Het was een galmend stadionlied, waarvan ik de tekst niet meer zou kunnen reproduceren.

‘Ik heb jullie niet allemaal heel geïnteresseerd zien kijken’, zei presentator Henry Schut na afloop tegen zijn gasten in de NOS-studio waar de voorbeschouwing plaatsvond. Oud-internationals Rafael van der Vaart en Marco van Basten antwoordden dat ze het ‘totaal onbegrijpelijk’ vonden dat de spelers na hun warming-up een halfuur moesten wachten voordat ze konden beginnen. ‘Het gaat om de sporters’, zei Marco van Basten stellig.

Ik heb dan misschien geen verstand van voetbal, maar zo veel begrijp ik wel: voetbal – en zeker een internationaal toernooi – draait niet om sporters, maar om geld natuurlijk. Niet voor niets werd even later de wedstrijdbal in een miniatuur-Volkswagen het veld opgereden.