Wonderlijk hoe mogelijk wangedrag bij Denk ook in de berichtgeving een voetnoot werd

Over het geruzie bij Denk zijn twee verhalen te vertellen. Er is het spannende verhaal van de broedermoord, de boosaardige baardkammer die zijn welbespraaktere strijdmakker een mes in de rug stak door een oude buitenechtelijke affaire op te rakelen. Het gaat dan over de machtsstrijd binnen de partij, over moddergooien, over twee honden die vechten om een been en Farid Azarkan gaat ermee heen.

Dit verhaal beschikt over onweerstaanbare details, bijvoorbeeld dat de twist een hoogtepunt bereikte toen Tunahan Kuzu en Azarkan samen naar Istanbul togen om nieuwe maatpakken te laten maken en Selçuk Öztürk thuis op de bank hun belevenissen via Twitter moest volgen, lijkbleek dan wel witheet van de fomo (fear of missing out).

Dat die laatste daarop meteen in de pen klom en per brief meedeelde ‘een onderzoekscommissie in te stellen naar deze reis’ (onthoud die onderzoekscommissie even, dat wordt nog belangrijk). ‘Ik ga ervan uit dat u met dit schrijven ter goeder trouw heeft gedwaald’, schreef Kuzu hem weer terug. Wellicht kan een uitgeverij ooit de briefwisseling tussen de Denk-mannen integraal publiceren, want dit baltsgedrag in combinatie met archaïsch, formalistisch taalgebruik is zeker een AKO Literatuurprijs waard.

Er is ook een ander verhaal, even belangrijk naar mijn idee, een relaas dat nogal is ondergesneeuwd in de berichtgeving over deze kwestie: het verhaal van de vrouw met wie dit allemaal begon.

Half maart maakte Kuzu tot ieders verrassing bekend de politiek te verlaten, twee weken later onthulde HP/De Tijd waardoor hij was gedwongen op te stappen. ‘Kamervoorzitter Arib adviseerde aangifte tegen Kuzu’, schreef het maandblad in de kop, wat betekent dat dit volgens de brenger van het nieuws het belangrijkste nieuws was – en terecht.

De vrouw, die zich bij bij de partij had willen aansluiten en al snel een verhouding kreeg met de fractievoorzitter, had Arib niet alleen in vertrouwen genomen over de affaire, maar vooral over een ernstig incident dat zich daarna zou hebben voorgedaan. De Kamervoorzitter adviseerde de vrouw aangifte te doen, maar die besloot er uiteindelijk van af te zien uit angst voor publiciteit.

Mogelijk was er dus sprake van een strafbaar feit, een alarmerend gegeven waarmee Denk nauwelijks iets heeft gedaan. Azarkan schrok er naar eigen zeggen van, maar liet het erbij zitten toen de partijvoorzitter niet in actie kwam. Die partijvoorzitter is Öztürk, de man die al een onderzoekscommissie wil instellen als hij twee collega’s in Istanbul gezellig kebab ziet eten.

Misschien is het niet zo verbazingwekkend dat de mannenbroeders van Denk niet direct op volle oorlogssterkte een commissie hebben opgetuigd om het verhaal van de vrouw serieus te onderzoeken. Het patriarchaat is in veilige handen bij de partij. Kuzu ontkent bovendien dat er iets naars is voorgevallen.

Wonderlijker is dat het mogelijke wangedrag ook in de berichtgeving een voetnoot werd. Daar ging het hooguit over de buitenechtelijke verhouding, die niet bij ‘de kernwaarden van Denk’ zou passen, om vervolgens weer snel over te schakelen op de broedermoord. Het politieke spel telt, niet de gebeurtenis of de afwikkeling ervan.

En dat terwijl er een schriftelijke verklaring van de vrouw circuleert, er een belangrijke getuige is die haar verhaal aanhoorde én adviseerde aangifte te doen, en een politieke partij die er niet in slaagde fatsoenlijk te reageren. Het is nogal wat – en in ieder geval een goed vertrekpunt voor een onderzoek.

Wat alvast een treurige, voorlopige conclusie kan zijn van deze kwestie: vrouwen doen er goed aan hun mond te houden. Want blijkbaar is hun ervaring pas van belang als iemand ermee een kopje kleiner kan worden gemaakt.