Weeg ook mee of een product eenvoudig te repareren is

Brief van de dag: Laat herstelbaarheid meetellen bij productvergelijking

Heel goed, dat artikel (Ten eerste, 3/12) over het recht op reparatie. Bij de verkwistende voorbeelden uit het stuk kun je ook nog het vastklik­systeem van veel apparaten noemen. De fabrikant is met die klikjes iets goedkoper uit, het scheelt het indraaien van een paar schroefjes. Maar de koper is de pineut als die het apparaat wil laten repareren, want waar moet je beginnen iets los te wrikken?

Is het niet handig als bij productvergelijking ook de herstelbaarheid van een product een criterium wordt? En wanneer wordt minder belasting op arbeid (en méér op materiaal) ingevoerd, als onderdeel van een duurzamere economie? Tot slot nog hulde voor al die ‘Repair Cafés’ waar vrijwillige, deskundige reparateurs een – vaak geslaagde en plezierige – poging doen om je apparaat er weer bovenop te helpen.

Fon van Oosterhout, Delft

Boete

De Belastingdienst krijgt een boete van 2,75 miljoen euro van de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) voor ‘onrechtmatig’ en ‘discriminerend’ gebruik van persoonsgegevens in de toeslagenaffaire.

Ik neem aan dat deze boete betaald gaat worden uit een tijdelijke vermindering van de salarissen van de verantwoordelijke betrokkenen. Anders vrees ik dat de belastingbetaler ervoor opdraait.

Hans van Alphen, Oosterhout

Roeping

Het probleem in het onderwijs (en de zorg) is niet dat velen het als een roeping zien, maar dat er geen begrip en waardering is voor de mensen die dit veeleisende en interessante beroep met passie uitvoeren. Wat afschrikt zijn de administratieve rompslomp, de talloze onnodige verplichte vergaderingen en bijscholingen, de voortdurende aanpassingen en de ongewenste grote invloed van ouders.

Geef docenten weer meer autonomie, vertrouwen in hun vakmanschap, een beter salaris en bovenal meer voldoening door bovenstaande afschrikwekkende elementen drastisch te verminderen. Pas dan denken mensen met aanleg en ambitie wellicht: hm, dat is iets voor mij. .

Nicole Rijsman, docente klassieke talen en Duits, Losser

Bijscholing

Met regelmaat komt onderwijskwaliteit in de Volkskrant ter sprake (Ten eerste, 8/12). Het mantra is dan zonder uitzondering: de leerkrachten moeten beter worden geschoold. Dit is een beledigende aanname die blijk geeft van gebrek aan inzicht.

Ik ben uitstekend opgeleid, zeer ervaren en ook nog (voor een koopje) zeer bevlogen. Vanuit de praktijk kan ik u vertellen dat de vele uurtje-factuurtje-bureautjes die leerkrachten komen vertellen hoe het moet, vaak een gruwel zijn. Deze bureautjes leggen groot beslag op de tijd van leerkrachten, ieder uurtje tikt immers door. Hun inbreng betreft te vaak oude wijn in nieuwe zakken.

De toepassing van de beste kwaliteiten van leerkrachten lopen stuk op: te grote klassen zonder ondersteuning, erfenissen uit vorige leerjaren waar een ongediplomeerde doet wat in de beperkte vermogens ligt, en kinderen die achterstanden hebben door sociale factoren en de lockdowns. Het is de overheid die in de beklaagdenbank hoort te zitten, niet de leerkracht. Zorg voor kleinere klassen (maximaal twintig leerlingen), meer ondersteuning, meer loon, meer vakbekwame collega’s en een lagere werkdruk. Pas dan zijn critici door mij van harte uitgenodigd voor een intelligent gesprek over onderwijs.

Maria Rademaker, leerkracht primair onderwijs, Leiden

Zelftesten

De overheid propageert zelftesten in verband met corona. Als volgzame burger wil ik me graag aan dat advies houden. Bij twee drogisterijen waren de zelftesten uitverkocht. Ik werd verwezen naar een apotheek. Ja, daar hadden ze nog wel testen, helaas niet tegen de drogisterijprijs (rond de 3 euro), maar voor 8 euro 95.

De coronacrisis maakt ook de kleine Sywert van Lienden in sommige ondernemers wakker.

René Appel, Amsterdam

Driedeling?

Theo Maassen maakt een driedeling (O&D, 7/12) in coronaland: ongenuanceerden ziet hij aan beide kanten van het spectrum, maar daartussen ziet hij een flinke groep die naast welwillend ook gezond kritisch is. Er is echter een belangrijker onderscheid en wel dat tussen de gevaarlijken en ongevaarlijken.

De gevaarlijken zijn de mensen die verbaal en fysiek agressief zijn tegen politici, journalisten, artsen, verpleegkundigen, die maatregelen aan hun laars lappen, die fabels verspreiden over corona, die dreigen met tribunalen, vaccinatielocaties vernielen en gewelddadig demonstreren (en nee, dat zijn niet alleen voetbalhooligans).

Bij Maassen en veel anderen is er het zeer misplaatste poldertoontje ‘waar twee vechten, hebben er twee schuld’. Gevochten wordt er maar aan één kant van het spectrum.

Gerard Mensink, Vleuten

Bizarre deal

Riverstone krijgt 212,5 miljoen euro van de Nederlandse staat om de kolencentrale op de Maasvlakte te slopen (Woensdag, 8/12). De staat werpt Riverstone het rendement in de schoot. Gaat dit geld uitsluitend naar de Goldman Sachs-bankiers achter private-equityfonds Riverstone? De beloningen voor de schimmige regisseurs van deze ‘deal’ zullen ongetwijfeld duizelingwekkend zijn.

Maar ook onze pensioenfondsen zijn erbij gebaat. Het is een oud liedje. Omroep Max onderzocht de afgelopen jaren de geldstromen van Nederlandse pensioenfondsen in de documentaireserie Zwarte Zwanen. Zogeheten private equity-investeerders, ook wel sprinkhanen genoemd, spelen een belangrijke rol.

Sleutelbedrijf in dit miljardenspel is Alpinvest op de Zuidas, een dochter van private equity-fonds Carlyle. Via Alpinvest én rechtstreeks investeren Nederlandse pensioenfondsen tientallen miljarden euro’s in private equity. De vier grootste pensioenfondsen (ABP, PFZW, PMT en PME ) maken via Riverstone rendement, zo blijkt uit het onderzoek.

De praktijk van private equity is dat Amerikaanse handelaren miljoenen pakken. Maar dat ook onze oer-Nederlandse pensioenfondsen – met FNV en CNV in de besturen – van Riverstone profiteren, staat vast.

Cees Grimbergen, journalist Max, Utrecht