Watjes nemen de wereld over, en geheel volgens de regels van de tijdgeest is James Bond een burgertrut geworden

Het had enige tijd geduurd voordat hij uitkwam, maar een paar dagen geleden kon ik de traditie voortzetten om samen met mijn zoon naar de nieuwe James Bond te gaan. Dat is een uitje dat we ons permitteren sinds hij eruit kan zien als 12 jaar. In het begin trokken zijn ouders hem nog een ouder lijkend colbertjasje aan, maar dat is allang niet meer nodig.

Helaas kwamen wij dit keer teleurgesteld uit de bioscoop. Geheel volgens de regels van de huidige tijdgeest was agent 007 getransformeerd tot een monogame burgertrut met een vrouw, een kindje en een gezin dat hij redden moet. Waar waren de schoonheden gebleven die hij, tussen de achtervolgingen door, moeiteloos verleiden kon? Je kunt sommige iconen wel moderniseren, maar dan wordt het er echt niet beter op. Een feministische Kuifje kan me gestolen worden en het bericht dat Superman voortaan als biseksueel door het leven moet, heb ik met zéér gemengde gevoelens gelezen. Een James Bond hoort ermee te eindigen dat onze held samen met een aantrekkelijke dubbelspionne in een bootje dobbert, terwijl ze zich in Londen verontrust afvragen wat James nou weer aan het doen is. Elk ander einde slaat nergens op. Helaas gaat het in No Time to Die inderdaad anders, want daarin krijgt Bond een soort atoombom op zijn hoofd. Mijn zoon en ik waren het erover eens dat dit passende einde voor een burgertrut deze James Bond van harte is gegund.

Watjes nemen de wereld over. Ik las dat triatleten op het Nationaal Triathlon Trainingscentrum in Sittard door hun trainers ‘psychisch en fysiek worden mishandeld’. Even voor de duidelijkheid: een triatlon bestaat uit 3,8 km zwemmen, 180,2 km wielrennen en 42,195 km hardlopen (een marathon). Überhaupt daaraan te willen meedoen, lijkt mij al een vorm van zelfkastijding en zelfmarteling die alleen is weggelegd voor mensen aan wie fysiek en psychisch een steekje los is. Triatloncoaches worden geacht hun pupillen te steunen in hun drang naar prestatieverhogende zelfkastijding en zelfmarteling, dus wat kun je anders verwachten dan een hard regime zonder genade waarin het uiterste wordt gevraagd? Bij de afgelopen marathon van Amsterdam stonden veel deelnemers langs het parcours te kotsen, zo meldde Het Parool. Allemaal volwassen mensen, die zichzelf dat om de een of andere reden aandoen. Allemaal Jezus spelen aan een zelfgekozen kruis. En dat is dan alleen nog maar de marathon, zonder zwemmen en fietsen.

Ook de verontwaardiging over de dansmarathon van SBS6 deel ik niet. John de Mol nam het idee over uit de kleine Amerikaanse roman van Horace McCoy: They Shoot Horses, Don’t They? (1935). Vóór De Mol is het overigens ook al vele malen gebruikt, onder meer door het Ro Theater, dat er een lange voorstelling van wilde maken. In 1969, toen de gelijknamige film van Sydney Pollack uitkwam, las ik het boekje. Het staat nog steeds in mijn kast en zelfs het bioscoopkaartje vond ik erin terug!

In They Shoot Horses, Don’t They? beschrijft McCoy een dansmarathon die werd gehouden in de jaren dertig van de vorige eeuw, midden in de Grote Depressie. Het paar dat het langst op de been blijft, krijgt een prijs uitbetaald in zilveren dollars. De wedstrijd eindigt met uitputting en zelfmoord. Het is een sociaal drama in het genre waarmee ook John Steinbeck groot is geworden. Maar laten we eerlijk zijn: het verhaal van McCoy heeft maar weinig gemeen met wat John de Mol ervan heeft gemaakt. Bij John de Mol stond een team van zo’n zestig man klaar om eventueel oververhitte deelnemers op te vangen. Psychologen, psychiaters, fysiotherapeuten, enzovoort, van elke discipline was wel de een of andere zorgverlener aanwezig, en dan heb ik het nog niet over de massagetafels, de koeldekens, vitaminedrankjes en de rest van de foerage. Ook hier zag ik bijna alleen maar volwassenen die probeerden dat tonnetje van De Mol binnen te harken.

Moet ik meelij hebben met die lui? Twee dagen stijf in de enkels en ze lopen alweer en als ze dan nog niet lopen, is het helemaal hun eigen schuld. Moet ik meelij hebben met die marathonkotsers langs de Amsterdamse straten en lanen? Die sukkels deden het zelfs voor niks, nou ja, hooguit een lullige medaille. Op de BNNVara-site Joop.nl las ik een paar stukken van ronkende verontwaardiging over de dansmarathon van SBS. Kennelijk zijn ze daar vergeten dat de toenmalige VARA-baas Vera Keur ooit samen wilde gaan met SBS om nog mooiere televisieprogramma’s te maken.

Hé, Joop! Schrijf liever eens over jullie BNNVara-collega Giel Beelen, die met waardeloze druppels arme mensen het geld uit de zak probeert te kloppen. Dat is pas oplichting, waar John de Mol nog een puntje aan kan zuigen.