Waarschijnlijk is het wishful thinking, maar ik wou dat politici wegbleven uit talkshows

De bijdrage van Wim Bekkers over de Duitse talkshows is me uit het hart gegrepen. De twee moderatoren, Anne Will en Maybrit Illner, hebben heel veel kennis van zaken en de gespreksdeelnemers (altijd meerdere) zorgen ervoor dat een bepaald onderwerp zeer breed besproken wordt.

Het is jammer dat Buitenhof, het enige informatieve praatprogramma bij de publieke omroep, op een verkeerd tijdstip wordt uitgezonden en dat daar slechts één spreker zijn/haar mening over een bepaald onderwerp weergeeft. Uitbreiding naar het Duitse voorbeeld lijkt mij meer dan wenselijk.

Wat de Nederlandse praatprogramma’s betreft hoop ik, en waarschijnlijk is het wishful thinking van mijn kant, dat de kabinets- en parlementsleden wegblijven van deze programma’s en politiek daar bedrijven waar ze dat behoren te doen, in het parlement, en niet via oneliners en snelle uitspraken op tv.

Op die manier worden de geloofwaardigheid van de politiek en het vertrouwen van de kiezer een stuk groter.
Wietze W. Troost, Amstelveen

Bingo

Samen met mijn zus en mijn moeder ben ik vanaf 20 januari de uitdaging aangegaan wie als eerst de 2023 leesbingo, die Katinka Polderman had gepubliceerd, zou kunnen voltooien. Wie als eerste binnen alle zestien categorieën een boek heeft gelezen, mag een boek uitkiezen en ik heb als eerste zestien boeken gelezen.

Mjn zus heeft nog een maand langer de tijd, dus dan krijg ik te horen of ik heb gewonnen. Maar al wel een super leuke challenge om een keer buiten je comfortzone te lezen.
Maartje Scholtmeijer, Haren

Laden

Kunnen we in het vervolg niet onze eigen bagage meenemen naar het vliegtuig? Geen logistieke rompslomp meer. Op volgorde van stoelnummer, van achter naar voren de bagage in het ruim aanbieden en vervolgens instappen. Geen dringen meer, want iedereen weet zijn plek.

En Schiphol moet gewoon onderzoek doen naar en investeren in een goed automatisch laadsysteem in vliegtuigen. Er zijn vast technische studenten die dat als een leuke uitdaging zien. Het is toch van de gekke dat mensen voor reizigers in een arbo-onverantwoord standje in het laadruim bagage moeten stapelen? We kunnen zelfs auto’s automatisch in garages stapelen. Dan moet dat met koffers toch ook kunnen?
Mirjam Spek, Gouda

Geloven

Het gaat er in de parlementaire enquête vanwege het coronabeleid om, dat het beleid van de regering tijdens de coronacrisis wordt onderzocht. Daarbij doet het er niet toe of de onderzoekers wel of niet in corona geloven. Dat de regering, op grond van wetenschappelijk onderzoek, meende, dat al die mensen ziek werden en overleden door corona, is een feit. Daarop heeft ze beleid gevoerd dat onderzocht moet worden. Het gaat hier om het beleid, niet om corona.
Maartje van der Velde, Neede

Maria

Frank van Berkel verwijst in zijn ingezonden brief naar essayist Karel van het Reve die zich veertig jaar geleden vrolijk heeft gemaakt over de vermeende invloed van God bij het redden van Prins Bernhard.

De verwijzing naar de vermeende ­invloed van Maria waar Sylvia Witteman in haar column over schreef, las ik in 1997 in Hoger Honing van Rudy ­Kousbroek, zijn briljante filering van het geloof. Ere wie ere toekomt? Dan gaat de eer toch echt naar Rudy Kousbroek.
Rudy Schreijnders, Maarssen

Winsten

In het kader van de fossiele brandstoffen en de winsten die daarmee worden gemaakt vraagt Frank Sijm of iemand hem het verschil kan uitleggen tussen ‘een Noor’ en een ‘aandeelhouder van Shell’. Ik zou zeggen: stel die vraag eens in Groningen.
Bert Fakkeldij, Almere haven

Uitroeien

In de wetenschapsbijlage (4/2) staat in het artikel over het tellen van dieren: ‘Ik moet de eerste jager nog tegenkomen die eropuit is een hele populatie uit te roeien.’ Dat zal vast wel kloppen, maar dat is niet het punt.

De mens als soort is er waarschijnlijk, als je het individuen van die soort vraagt, ook niet ‘op uit’ om zijn eigen leefomgeving te vernietigen, maar het ziet er zo langzamerhand wel naar uit dat dat het resultaat is van onze aanwezigheid op deze planeet.
Vincent van Steen, Breda

Patiënt

Met gemengde gevoelens heb ik het artikel ‘Mamma ik kan niet meer’ in de Volkskrant gelezen.

Mijn dochter was 12 toen ik tijdens mijn werk een mailtje van haar kreeg met de tekst ‘Ik wil dood’. Alle alarmbellen gingen af. Er volgde een heftige periode van 8 jaar met korte- en langdurige opnames op een gesloten afdeling, jarenlange therapiesessies en diverse suïcidepogingen. Mijn dochter kreeg aanvankelijk de diagnose reactieve depressie, later omgezet in de diagnose borderline. Lange tijd leefde ik in angst en leek haar toekomst uitzichtloos.

Nu, na 15 jaar, gaat het goed met mijn dochter en is ze blij dat ze nog leeft. Ze werkt als ervaringsdeskundige op de gesloten afdeling waar ze ooit was opgenomen.

Ik ben erg blij dat haar therapeut haar is blijven helpen om met haar zwarte gedachten en haar volle hoofd te leren omgaan. Voor haar is na jaren het licht in de tunnel weer gaan schijnen.

Ik besef me heel goed dat dit lang niet voor alle psychisch kwetsbaren het geval is en er uiteindelijk sprake is van ondraaglijk psychisch lijden. Het is goed dat er dan een uitweg is in de vorm van euthanasie. Tegelijkertijd begrijp ik ten zeerste dat behandelaren in de ggz erop gericht zijn ‘een patiënt beter te krijgen’ zoals psychiater Sisco van der Veen in het artikel zegt. Waar ligt de grens? Wanneer moet je stoppen met behandelen? In het geval van mijn dochter ben ik de ggz-therapeut dankbaar dat zij een lange adem had en niet heeft opgegeven.
Henderika de Jong, Utrecht