Waarom noemen we het continue lawaai op een gewone kermis eigenlijk normaal?

Brief van de dag: ‘Niet normaal’

Het betoog over de diagnose adhd gaat in beginsel over alle diagnoses in het DSM-systeem (O&D, 23 september).

Hierin worden klachten geclassificeerd; op grond daarvan wordt een diagnose gesteld. Daarbij wordt niets gezegd over de oorzaak, noch over de prognose van deze klachten. Dat zal per persoon verschillen omdat ook de oorzaak per persoon verschilt. De oorzaak van de klachten kan voornamelijk biologisch tot voornamelijk sociaal zijn bepaald en een combinatie van alles daar tussen in.

Neurobiologisch onderzoek levert een belangrijke bijdrage aan het verlichten van klachten. Echter, als klachten, diagnoses, herleid worden tot tekortkomingen van een individuele patiënt, laten we al die kinderen en mensen met een diagnose in de kou staan.

Met een diagnose wordt een mens bestempeld als ‘niet normaal’, een uitzondering, inderdaad als een individu met tekortkomingen. Daarbij verliezen we ‘de context waarbinnen we eigenschappen een stoornis noemen’ uit het oog .

Op veel kermissen wordt tegenwoordig een autistenuurtje georganiseerd, een uurtje waarin de muziek zachter staat. Maar waarom noemen we het continue lawaai op een gewone kermis eigenlijk normaal?

_{Anne Emans, jeugdarts Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG), niet praktiserend, Bergeijk}

Vrouw in de bibliotheek

Mevrouw Elske Doets heeft gelijk: een vrouwenquotum helpt niet (O&D, 23 september). Niet zolang werk dat door vrouwen wordt gedaan als minderwaardig wordt gezien; beroepen waarin veel vrouwen werken en waar geen mooi salaris tegenover hoeft te staan. Ik doel op onderwijs, zorg en bijvoorbeeld ook bibliotheken.

Of zolang vrouwen parttime werken ook voldoende vinden. Zolang vrouwen zich laten indoctrineren om vrijwilligerswerk te doen. Ik denk aan openbare bibliotheken waar je vrijwillig aan de slag kan gaan.

Wanneer gaan we dit denken nu eens achter ons laten? Ik vrees dat vrouwen gekozen in de top van een bedrijf wat meewarig aangekeken zullen gaan worden.

_{Els Rademaker-Vos, Zwolle}

Vrouw op de bouwplaats

Op de voorpagina van de Volkskrant van 20 september stond ‘hard vrouwenquotum’: 30 procent vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Binnenkort ook 30 procent vrouwen op de bouwplaats of in de industrie? Of is dit minder sexy? Of is dit niet eerlijk?

Allemaal hebben ze hetzelfde gemeen. De vrouwen voor deze functies zijn er domweg niet. Een man is niet gelijk aan een vrouw. Een vrouw is niet gelijk aan de man. Gelukkig niet. In een vrij handelsland kiest de ondernemer nog altijd zelf zijn beste kandidaat. Niet een overheid.

_{Jeroen Bezuijen, Roderesch}

Irriteer-me-niet

Werving aan de deur geeft de goede doelenbranche een slecht imago (Ten eerste, 23 september), eens. Er komen hier regelmatig frisse fondsenwervers aan de deur, met een goed ingestudeerd verhaal waar geen speld tussen te krijgen is, behalve dat ik niet nog een vaste relatie met een fonds er bij wil hebben. ‘U kunt het heel makkelijk opzeggen’, zeggen ze dan. Recent kreeg ik een inkijkje aan de andere kant: mijn zoon wil werken als fondsenwerver.

Per aangebrachte donateur zou hij 30 euro kunnen verdienen. Als hij in 6 uur aanbellen 1 donateur strikt, verdient hij goed voor een vijftienjarige. Ik denk dat een wervingsgesprek ongeveer 5 minuten duurt. Dan kan hij per uur 12 mensen irriteren, en in 6 uur werken 72 mensen, minus dan die ene, die donateur wordt. Die hij ongetwijfeld vertelt dat je er heel makkelijk weer vanaf kunt.

_{Anne Marie van Dam, Leiden}

Zwarte Piet

In zijn analyse ‘Het zwarte gezicht van het witte racisme’ ( Ten eerste, 23 september) schrijft Casper Luckerhof: ‘De Nederlandse Zwarte Piet-discussie (…) begon in 2011 met de ‘Zwarte Piet is racisme’- campagne.’ Daarmee gaat hij voorbij aan een artikel uit nota bene de Volkskrant van 19 oktober 2016, waarin onder andere het filmpje uit 1987 (!) van Gerda Havertong in samenspraak met Pino ter sprake komt (‘Zwarte Piet-discussie is niet nieuw, maar geëxplodeerd’).

Hoe vaak kan een discussie ontbranden of zelfs exploderen? Het feit dat het in 1987 in Sesamstraat werd behandeld, houdt in dat het toen al een discussie wás. Zo langzamerhand duurt die langer dan de traditie an sich. Hoogste tijd om er eens mee op te houden, zoals omroep NTR, naar mijn idee veel te laat, dit jaar doet.

_{Alex Mous, Amsterdam}

Spoor-weg

Om het sportieve Hollandse autofeestje te faciliteren wordt het spoortraject Haarlem- Zandvoort versterkt met miljoenen euro’s overheidsgeld (Ten eerste, 23 september).

In Drachten (Friesland, 50 duizend inwoners) wachten ze, ter compensatie van het hier gewonnen gas, nog altijd op het ooit beloofde treinstation.

_{Jan Dirk van der Veer, Drachten}

Hittelopen

In het artikel over de Dam tot Damloop (Sport, 23 september) wordt marathonloopster Miranda Boonstra geciteerd over hardlopen bij hitte: ‘Als je wat langer bent, heb je er meer last van. Dan is het oppervlak waarover je warmte kwijt moet, groter.’ Ik kan me niet voorstellen dat Boonstra dit zo gezegd heeft. Beide zinnen afzonderlijk kloppen wél, maar de tweede zin impliceert een verklaring te zijn voor de eerste, maar is dat niet. Wel een verklaring vormt de verhouding tussen lichaamsvolume en lichaamsoppervlak. Hoe groter het volume (waarin de warmte zit) ten opzichte van het oppervlak (waardoor de warmte naar buiten moet) is, hoe minder goed de warmte afgevoerd kan worden. En hoe langer de loper hoe groter die verhouding.

_{Marijke von Bergh, Tilburg}