Waarom krijg ik vanwege mijn geboortejaar niet dezelfde zorg?

Brief van de dag

Na de oproep van minister Hugo de Jong om een tweede vaccinatie te halen, ben ik afgelopen woensdag vol goede moed naar de GGD gegaan. Helaas, omdat ik de eerste vaccinatie met Janssen heb gehad, zonder keus, toen het nog ‘prikken wat de pot schaft’ was voor mensen uit 1967 en 1968, kreeg ik geen tweede vaccinatie.

Dit terwijl nu blijkt uit onderzoek dat gevaccineerden met Janssen ongeveer tweemaal zo vaak doorbraakinfecties meemaken als anders gevaccineerden, en daarmee ook een hoger riscio hebben op long covid. Om die reden zijn Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Noorwegen, Oostenrijk en Letland al begonnen met een tweede vaccinatie voor mensen die met Janssen zijn ingeënt.

Waarom Nederland niet? Hoe zit het met het gelijkheidsbeginsel? Mag de overheid mensen geboren in 1967 en 1968 een tweede prik weigeren? Waarom krijg ik niet dezelfde zorg als iedereen vanwege mijn geboortejaar?

Ik maak me zorgen over long covid vanwege de deltavariant, het wegvallen van de mondkapjesplicht en het weer naar kantoor gaan deze herfst. Kan de overheid me dezelfde zorg als anderen aanbieden alsjeblieft?

Mascha van Dort, Pijnacker

Gepensioneerden

Als Klaas Knot de gepensioneerden opnieuw een oor wil aannaaien, is hij goed op weg. Al jaren dwarsboomt De Nederlandsche Bank de pensioenfondsen door ze op te zadelen met een ­irreële, onnodig lage rekenrente waarmee hij steenrijke, goed renderende pensioenfondsen de pas afsnijdt om te indexeren. Veel gepensioneerden hebben daardoor al 20 procent van de feitelijke waarde van hun pensioen ingeleverd.

Nu lanceert dezelfde Nederlandsche Bank het idee om gepensioneerden die het aankoopbedrag van hun huis via de hypotheek al een paar keer hebben ­terugbetaald aan de bank opnieuw in de tang te nemen. De truc: niet-besteedbaar bezit als besteedbaar geld aan­vinken. Wanneer houdt het op?

Veel ouderen zitten vast in een te groot huis. Laat Knot zich maar eens druk maken over het feit dat er in ­Nederland nauwelijks meer wordt ­gebouwd naar behoefte, omdat de focus ligt op winstmaximalisatie.

Hans van der Linden, Nuenen

Slachtoffer/dader

Briefschrijver Taco de Jong pleit ervoor om ‘tot gek gemaakten’ vóór te zijn. Dat lijkt me een goed plan. Voor de rest kan ik zijn betoog niet zo goed volgen.

Wat mij opvalt, is dat Erik van Z., die Sigrid Kaag serieus doodwenste, gereduceerd wordt tot slachtoffer van de overheid op het gebied van werk, wonen en geld (toeslagenaffaire). Ik lees nergens dat Erik van Z. – werkzaam in horecazaken in Spanje – het echt zo slecht had als Taco de Jong veronderstelt. Maar dan nog.

Sigrid Kaag daarentegen wordt gereduceerd tot iemand met een mooi huis, goed salaris en veel bestaanszekerheid, hetgeen overigens waarschijnlijk ook zo is, maar doet dat terzake? Impliciet wordt beweerd dat zíj zelf dader is, wat natuurlijk een vreemde gedachte is.

In mijn ogen zijn beiden meer dan slachtoffer of dader. Het consequent ­reduceren van politici – zeker als ze ­bestuursverantwoordelijkheid willen dragen – tot dader van alles wat iedereen in dit land overkomt, brengt de ­oplossing van geen enkel probleem dichterbij.

Ik ben overigens wel benieuwd naar wat Taco de Jong zélf meegemaakt heeft.

Nico de Milliano, Nijmegen

Dempende mechanismen

Goed dat de Volkskrant vaststelt dat de prijs van anonieme haat te hoog is geworden. Maar politici hoeven niet eens maatregelen te ­nemen ten dienste van zichzelf. Ook andere mensen die in dienst van de overheid of de rechtsstaat hun beroep uit­oefenen, hebben bescherming nodig.

Het gif van nepnieuws, versterkt door de algoritmen van Facebook en andere techgiganten, zorgt voor zeer intimi­derende en ontwrichtende acties in het echte leven tegen gezinnen. Mensen die op sociale media een groep volgers weten te verzamelen, gaan met megafoons door de straat of bellen bij hun slacht­offer aan. Het gaat daarbij dus niet om berichten op die media, maar om groepsacties bij de huizen van mensen.

Ingrijpen met regelgeving is gerechtvaardigd omdat de combinatie van anonimiteit, algoritmen en schaalvergroting de dempende sociale mechanismen buiten werking stelt die uitwassen voorkomen als er in een afgebakende gemeenschap met direct contact een conflict ontstaat.

Er moet dus een alternatief komen voor die dempende mechanismen in de vorm van wet- en regelgeving. Politie: overwin uw schroom en bescherm uw burgers.

Friso van der Meulen, Wassenaar

Vinkjes

De prijs van anonieme haat wordt inderdaad te hoog. Ik stelde Twitter al eens voor om accounts te labelen, tot nu toe is er alleen het blauwe vinkje voor ­bekende mensen.

Legitimatie hoeft niet verplicht ­gesteld te worden, maar je zou personen of organisaties die dit gedaan hebben – en onder eigen naam publiceren – een groen vinkje kunnen geven. Deel­nemers die zich gelegitimeerd hebben maar onder pseudoniem schrijven, zouden een oranje vinkje krijgen en de categorie die liever helemaal anoniem wenst te blijven, een rood vinkje.

Als je vervolgens kunt instellen welke labels je wilt volgen, welke uitsluiten en wie mag reageren, ben je van een hoop problemen af. De rode labeltjes zullen uiteindelijk alleen wat onder elkaar kunnen roepen. Met één knopdruk kan de rest dit riool negeren.

Dieter Bruls, Amsterdam

Geluksgevoel

Hoe moeilijk kan het zijn? Aan de ene kant hebben we de levensbedreigende klimaatcrisis, de chronische woningencrisis, de ontwrichtende capaciteits­crisis bij politie, justitie, Belastingdienst, gezondheidszorg, de jeugdzorg en in het onderwijs. De problemen klotsen tegen de vensterbanken.

Aan de andere kant zien we dat er nauwelijks een grens is aan het geld dat we kunnen inzetten om die crises te ­bestrijden. De miljarden klotsen tegen de plinten. Bovendien laat de wetenschap zien dat er vanaf een persoonlijk inkomen van zo’n 75 duizend euro bruto per jaar geen toename meer is van individueel geluksgevoel, eerder een afname. En wat voegt het hebben van een individueel vermogen van méér dan drie ton daar nog aan toe?

De onvoorstelbaar scheve verhoudingen in de inkomens én de vermogens in Nederland laten zien dat er zeer veel ­belasting geheven kan worden. Bovendien kunnen bedrijven progressiever belast worden, zeker als het gaat om zoiets als coronawinsten.

Het met alle middelen fixen van de genoemde maatschappelijke crises ­levert voor iedereen een grote toename van het geluksgevoel op. Wat wil een mens nog meer? Hoogste tijd om de succesmaatstaf ‘bruto nationaal geluk’ (koning Jigme Singye Wangchuk van Bhutan, 1972) in ons prachtige land toe te passen. Nu of nooit. Waar wachten de door ons gekozenen nog op? De zondvloed?

Ludo Grégoire, Leiden

Actie

Als er één ding is dat dit kabinet ons elke dag leert: als je kan goochelen met metaforen in combinatie met een slecht geheugen, is er geen enkele reden om ooit concreet in actie te komen.

Jaap van Velzen, Vlissingen

Nieuwe verkiezingen

Tijdens de laatste verkiezingen in maart heb ik als lid van het stembureau een heel leuke dag gehad. Het ­leverde nog 150 euro op ook. Nieuwe verkiezingen kunnen wat mij betreft daarom niet gauw genoeg worden uitgeschreven.

Bert ter Horst, Delft

DigiD

In zijn ingezonden brief met het voorstel om stemmen bij verkiezingen te koppelen aan het DigiD veegt Sander van der Voort twee fundamenteel verschillende zaken op één hoop: de ambtenarij en de politiek.

Het DigiD is een overheidsinstrument waarmee wij burgerschapszaken digitaal kunnen regelen met ambtenaren van de overheid. Denk hierbij aan belastingaangiften, WW-aanvragen en het registreren van een coronaprik. Ambtenaren zijn uitvoerders van politiek beleid waarover wij eens in de vier jaar mogen stemmen.

Anoniem stemmen is een politiek grondrecht van de burger, maar heeft verder niets met het dagelijkse werk van ambtenaren te maken. Via potlood en papier een stem uitbrengen mag dan inefficiënt zijn anno 2021, het zorgt wel degelijk voor een scheiding tussen ambtenarij en politiek. Bovendien is de informatie op welke partij burgers stemmen voor een ambtenaar vol­komen irrelevant. Dat moet ook zo blijven.

Sven Schellekens, Amsterdam

Opvang

Het verbaast mij niet dat er schaarste is in de kinderopvang en buitenschoolse opvang.

Dat ligt niet aan de kinderen, maar aan de mentaliteit van de ouders. ­Onlangs hoorde ik de ene moeder tegen de andere zeggen dat ze geen vakantiedagen opneemt tijdens de herfstvakantie van haar kind.

Het is voor haar geen vakantie met haar zoontje thuis. Hij gaat die week maar naar de buitenschoolse opvang. Ik was geschokt.

Lijnie Lutgerink, Meerssen