Waar blijven die extra bedden op de ic?

Brief van de dag: hoe lang blijven we een grote middelvinger opsteken naar de zorg?

Zo’n zeventien maanden geleden presenteerde het Landelijk Netwerk Acute Zorg een opschalingsplan waarin werd voorgesteld het aantal ic-bedden structureel te verhogen naar 1.350, met een flexibele uitloop naar 1.700 bedden. Dat komt overeen met het aantal ic-bedden dat bezet was tijdens de piek van de eerste coronagolf in 2020.

Hoe staat het hiermee? We horen er niets meer over. Geen I have a dream-toespraken van Rutte over een zorg-herstel-actie van Deltaplan-proporties, geen zichtbare publiciteitscampagnes bij alle grote ziekenhuizen, geen Postbus 51 -wervingscampagne voor personeel op de ic, geen tijdelijke noodoplossing, niets van dat.

Het aantal beschikbare ic-bedden is de laatste jaren teruggelopen van 2.056 naar 1.050. Nederland telt nu 6,4 ic-bedden op 100 duizend inwoners, het gemiddelde in Europa ligt op 11,5. Hoe lang blijven we een grote middelvinger opsteken naar de zorg?

Frank Vissering, Meerstad

Formatie

Circus Remkes is neergestreken in de bossen van de Zwaluwenberg in een poging een regering te formeren. Juist vandaag kwam uit dat het CDA in de verkiezingscampagne overwoog Rutte met een gestrekt been aan te vallen (Ten eerste, 27/10).

Dat wordt dus wéér drie dagen wonden likken en relatietherapie in plaats van een nieuwe voorstelling uitwerken met dompteur Johan en spreekstalmeester Wouter. Misschien moeten, net als in het echte circus, de wilde dieren eens allemaal met pensioen.

Bo de Lange, Hilversum

Principes

In verband met het weigeren van het vaccin tegen covid-19 laten steeds vaker notoire weigeraars publiekelijk weten dat zij zo hun principes hebben. Dat doet mij altijd denken aan onze grote schrijver Multatuli die schreef: ‘Principes zijn dingen die men gebruikt om iets onaangenaams na te laten.’ Fijn toch dat principes nog steeds gebruikt kunnen worden om je ‘gelijk’ te bewijzen.

Wim Blomsma, Roden

Merkel

Politieke moed loont, schrijft Peter Kanne (O&D, 27 /10), en hij voert als bewijs de uitslag van de Duitse Bondsdagverkiezingen van 2017 aan. Die zijn volgens hem ‘ruim gewonnen’ door Angela Merkel, hoewel ze met haar ‘Wir schaffen das’ inzake de opname van vluchtelingen ‘tegen de stroom in’ was gegaan. In werkelijkheid verloor Merkels CDU/CSU in 2017 8,6 procent van de stemmen, ten opzichte van 2013. Dat een specialist in cijfers dit kwalificeert als een ruime overwinning, mag wel bijzonder worden genoemd.

Paul Brill, Haarlem

Volksvertegenwoordiging

In 2014 publiceerde David Van Reybrouck zijn pamflet Tegen verkiezingen, waarin hij pleitte voor een democratie waarin de volksvertegenwoordiging door zowel stemming als loting tot stand wordt gebracht. In een interview (Zaterdag, 23/10) komt de Eindhovense burgemeester John Jorritsma met een heel eigen variant op het voorstel van Van Reybrouck: ‘Een vertegenwoordigingsplicht voor een paar jaar (...) voor mensen uit kennisinstellingen, het bedrijfsleven of de cultuursector. Een soort maatschappelijke dienstplicht, maar dan als volksvertegenwoordiger in de landelijke of lokale politiek.’ Jorritsma lijkt zo de functie van volksvertegenwoordiger te willen voorbehouden aan de hoger opgeleiden.

Het zou de hoger opgeleiden alles in handen geven om hun belangen veilig te stellen en de kloof tussen hoger en lager opgeleiden onoverbrugbaar maken.

Chris van Koppen, Zaandam

Levenseinde

Als lid van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE), reageer ik op de suggestie van Lisette Niemeijer (O&D, 25/10). Haar voorstel, een wens tot levensbeëindiging via een notariële akte te waarborgen, zal niet helpen. Dat een dergelijke verklaring ‘nooit ter discussie wordt gesteld, maar wordt uitgevoerd zoals je het hebt beschreven en vastgelegd’ is eveneens een misverstand. Vooralsnog in elk geval wishful thinking.

Zolang de huidige Wet toetsing vrijwillig levenseinde (Wtl) maatgevend is, berust de beoordeling van noodzaak én rechtmatigheid van iemands verzoek tot levensbeëindiging bij artsen. Wijziging van deze wet ligt politiek zo gevoelig, dat men ervoor waakt de handen eraan te branden; de impasse in de kabinetsformatie maakt overduidelijk dat dit heikele punt ook daar levensgroot aanwezig is.

Nancy van der Putten, Den Haag

Polen

Als het falen van rechtsstaat en democratie in Turkije voor de Europese Commissie reden is om het toetredingsproces tot de Europese Unie te stoppen (Ten eerste, 26/10), waarom is dat het dat dan niet om Polen het lidmaatschap van diezelfde EU te ontnemen?

Marcel Verspeek, Rotterdam

Indische cultuur

Als 70-jarige tweedegeneratie-indo vind ik het lovens­waardig dat staatssecretaris Blokhuis een zeskoppige commissie heeft benoemd om Nederlanders meer vertrouwd te maken met ‘een cultuur die niet met de vroegere kolonie ten onder is gegaan’. Minder vaag: de cultuur van Indische Nederlanders die rond het midden van de vorige eeuw min of meer gedwongen waren hun moederland te verlaten en zich in het vaderland vestigde.

Die cultuur is inderdaad zeer divers. De stereotypering was wel de rijst ­etende, gitaarspelende en naar Hawaïmuziek luisterende landgenoot met een groot heimwee naar Tempo Doeloe. Maar er is meer. Met name in de eerste periode na de repatriëring werd er door indo’s uit verschillende sociale lagen onderling nog wel wat onderscheid gemaakt.

Wat de indo’s in zekere mate verenigde was (is?) het gevoel aangaande de Nederlandse cultuur. Ook al waren ze, met uitzondering van de door de overheid verraden Molukkers, er bedreven in daar zo geruisloos mogelijk in op te gaan.

Maar wie, in afwachting van de commissie, meer wil weten over die cultuur raad ik aan eens iets te lezen van Hella Haase (Oeroeg, Heren van de Thee), Helga Ruebsamen (Het lied en de Waarheid) of Rudy Kousbroek (Het Oostindisch kampsyndroom).

Peter Mannot, Amsterdam