Of je nu boeken, tijdschriften, blogs, sites of andere bronnen raadpleegt, telkens blijkt weer hetzelfde: als je een schrijver wilt zijn, een gepubliceerde en gelezen schrijver, dan moet je tegenwoordig vooral ook ondernemer zijn. Je moet je werk en jezelf verkopen. Opdraven op tv en voor de radio, voorleesavonden in boekwinkels, bibliotheken en zaaltjes, interviews met de pers en het bespelen van diverse sociale media, het hoort er tegenwoordig allemaal bij.

Maar wat nou als je dat niet wilt, of erger nog, niet kunt? Waar blijven de teruggetrokken schrijvers die zich ver van het populaire gedoe (willen) houden? Waar zijn de mensen die schuchter, verlegen, onzeker, schuw of niet commercieel aangelegd zijn, de mensen die misschien wel iets interessants te vertellen hebben maar die dat liever door middel van woorden op papier of een scherm doen?

De mensen die niet voldoen aan bepaalde normen voor schoonheid, gevatheid of status. Normen die voor mannen stukken lager lijken te liggen dan voor niet-mannen want hoe vaak zie je een vrouw op tv, in een tijdschrift of op een foto op internet die niet aan een bepaald schoonheidsideaal voldoet?

Wat als je introvert bent, chronisch ziek, niet stressbestendig, (over)gevoelig of anderszins afwijkend? Zien we jouw werk nog?

Waar blijven de langzame denkers die niet stante pede een snedig antwoord paraat hebben maar liever nadenken voor ze iets zeggen, de mensen die op hun best zijn als ze hun woorden mogen wikken en wegen alvorens ze te uiten?

Die hun eigen leven niet interessanter vinden dan hun werk. Blijven zij nog uitgegeven en gelezen worden zonder dat ze hoeven komen opdraven voor prijsuitreikingen en andere poppenkast?

_{Mirjam Vaes, De Bilt}