‘U heeft het zelf waarschijnlijk nooit gedaan, maar skiën is verschrikkelijk’, legde ik uit aan de Heilige Maagd

In het Franse bergdorp was ik naar een kerkje gelopen om wat religieuze verheffing tussen alle kaasfondue en perenjenever te blazen. Kijk, daar had je de Heilige Maagd al, met devoot gevouwen handjes, een gezichtje van kwijnend marsepein, en blote voetjes onder Haar blauw-witte habijt. Bij min 10, in de sneeuw!

‘U sméékt gewoon om een blaasontsteking’, zei ik tegen Haar. En, om ook eens wat terug te doen voor bewezen diensten: ‘Wilt u misschien mijn slofsokken hebben, U weet wel, met van die aangenaaide zooltjes? U loopt er dan wel bij als een gek in een gesticht, maar ze zijn heerlijk warm.’

De Maagd gaf geen sjoege, maar bedanken wilde ik Haar toch, onder andere voor het feit dat ik niet hoef te skiën. Ik heb het als kind niet geleerd, want mijn ouders vonden skiën ‘voor patsers’ (lees: ze hadden er geen geld voor). Toen ik een jaar of 25 was heb ik het een paar keer geprobeerd, waarbij ik telkens op de eerste dag iets verstuikte of kneusde, om de rest van de week landerig op de bank te gaan liggen lezen in door vorige vakantiegangers achtergelaten stationsromans. Na een paar jaar gaf ik het op.

‘U heeft het zelf waarschijnlijk nooit gedaan, maar skiën is verschrikkelijk’, legde ik Haar uit. ‘Je moet er heel nare schoenen bij aan, waar je niet op kunt lopen. En als je moet pissen slepen je bretels over de gore natte vloer van die openbare wc. En het gesprek gaat alleen maar over bergen, iedereen heeft de hele tijd honger, er is altijd gezeur over ski’s die te kort zijn, schoenen die knellen, verloren wanten en dat de wifi in het huisje zo kut is. Die ís ook altijd kut, kunt U daar misschien iets aan doen? Het heeft geen haast hoor, doe eerst die wereldvrede maar.’

Ik keek Haar aan, maar er kon geen lachje af. ‘Kortom, skiën is louter ellende’, zei ik. ‘Je kunt net zo goed op een punaise gaan staan, dat is een stuk goedkoper ook. Maar wat ik U vragen wou: wilt U een beetje op mijn gezin passen, dat ze hun nek niet breken? Bij voorbaat dank.’

Die avond trof ik huisgenoot P. in staat van ontreddering. Hij was van een berg gelazerd, en hard ook, zonder helm, want er was er niet één te vinden geweest waar zijn grote kop in paste. Bont en blauw was hij, maar wonder boven wonder nog helemaal heel: geland in een dikke laag zachte sneeuw.

Dus straks ga ik Haar tóch die slofsokken brengen.