Twitter is dood. Leve het gesprek!

Als Twitter op sterven na dood is, dan moet ik de begrafenis van mijn online identiteit, voor zover ik deze aan het platform ontleen, voorbereiden. Het lijkt er sterk op. Twitter heeft nog maar een marktaandeel van 22 procent (ter vergelijking: Whatsapp 83 procent; Facebook 80 procent), zo bleek uit het nationale e-mailonderzoek (september 2016). Uit de #politiekebarometer bleek dat slechts 5 procent van het electoraat Twitter gebruikt om nieuws te vernemen over politieke onderwerpen.

Twitter is een insidermedium geworden van journalisten, voorlichters, Kamer- en kaderleden, actieve wijkteamvoorzitters, wijkagenten en communicatieafdelingen van organisaties. De tijd dat we op het ministerie met verbazing naar tweets over de crash van Turkish Airlines zaten te kijken (2009), is voorbij, maar nog altijd domineren tweets de nieuwsbulletins. Is het dan toch niet helemaal over of volgt er een wederopstanding?

Impact

Dat Twitter in het einde van de levenscyclus zit, wisten anderen enkele jaren geleden al te melden. Prominente tweeps zegden het medium vaarwel en in mijn sociale omgeving werd de impact van Twitter minder. Werd je toen op verjaardagspartijtjes aangesproken op tweets, nu gaat het over de post op Insta of over het nieuws in de plaatselijke sufferdjes. Wat betreft Twitter zit ik nog in de ontkenningsfase. Toegegeven, mijn bijdrage aan het netwerkplatform nam in kwantitatief opzicht af, bovendien verschoof de focus van sociaal naar interesses, maar als het aan mij ligt, speelt het orkest nog even door.

Twitter bood de gelegenheid om aan anderen, lees: onbekenden, te verschijnen. Het is interessant om naar Twitter te kijken als verschijningsruimte. De term is van filosofe Hannah Arendt (1906-1975). Zij wijst erop dat mensen aan elkaar kunnen verschijnen, een nieuw begin kunnen maken en handelend en werkend de wereld om zich heen vorm kunnen geven. Kostbaar en kwetsbaar, want het gaat gemakkelijk mis als we onze eigen ruimte vergroten of die van een ander inperken. Twitter bood ons de gelegenheid onszelf te verwerkelijken en boetseren. Een postmodernist hoeft zich niet te verhouden tot een of andere traditie, een moeder of god, maar is zelf het middelpunt van het universum. Als 'zelf' temidden van andere 'zelven' presenteert hij zich aan de anderen.

De ander

Ondertussen was elke tweet een antwoord op de vraag naar de raison d'être: wie ben jij en waar ga naar toe? Twitter bood de verschijningsruimte die de moderne mens nodig heeft om zichzelf aan anderen te presenteren. Een ideale voedingsbodem voor narcisme, ware het niet dat 'in-het-zich-verhouden-tot' de sleutel ligt: we zijn pas iemand als de ander ons ziet en herkent. Zowel need-to-know als nice-to-know dus, want delen is vermenigvuldigen.

Nu het platform wegvalt waarop ik mijzelf aan anderen kan presenteren en mijn Twitterprofiel een lege huls blijkt te zijn, wat rest mij dan anders dan weer gewoon een praatje met de buurman te gaan maken? En me te storten op het schrijven van Wikipediapagina's voor het nageslacht. Of in plaats van in de virtuele Twitterkroeg (vertel mij wie je volgers zijn, dan zal ik vertellen wie jij bent!) meningen de wereld in te slingeren, het gesprek met de grote onbekende aan te knopen. In plaats van het online gekwebbel en gekrakeel zou het niet gek zijn om mijn verschijningsruimte te verkennen en deze sociale omgeving kleur te geven met mijn aanwezigheid en inzet. Wat rest is het verwijderen van mijn Twitteraccount.

_{Hans Alderliesten is communicatieadviseur}.