Telkens wanneer ik me laat testen bekruipt me het gevoel: de grootste kans op besmetting is hier

Correspondent Joost de Vries over zijn vijf coronatesten.

In Mexico zijn sinds maart ruim 2,2 miljoen mensen getest op covid-19. Vorige week passeerde het land de 1 miljoen coronagevallen. Bijna de helft van de testen komt positief terug. Oftewel: er wordt ontzettend weinig getest. De Mexicaanse cijfers geven weliswaar een trend weer, maar verhullen tegelijkertijd de omvang van de epidemie. Mensen laten zich pas onderzoeken als ze flinke klachten hebben.

Er zijn uitzonderingen: zoals de correspondent van de Volkskrant die met enige regelmaat een negatieve uitslag nodig heeft om te kunnen reizen. Sinds ik in februari naar Mexico-Stad verhuisde voor dit correspondentschap heb ik mij drie keer in Mexico laten testen, één keer op Schiphol en één keer op het vliegveld van Panama-Stad.

Test 1

Half juli had ik een uitslag nodig voor een trip naar Brazilië. Ik had haast: over twee dagen ging mijn vlucht. Online vond ik laboratoria die de uitslagen binnen twee tot drie dagen konden leveren. Ik ging naar een privéziekenhuis en betaalde 4.000 pesos, zo’n 160 euro. Het was er om die reden niet druk.

Binnen was alles steriel, maar je stapt de deur uit en Mexico-Stad spoelt weer over je heen. Ik kreeg met geluk de volgende dag mijn resultaat, toch mocht ik van de Braziliaanse immigratiepolitie niet boarden. In coronatijd zijn reisbeperkingen een bewegend doel, voortdurend onderhevig aan veranderingen. Bij de derde vlucht lukte het wel.

Test 2

Bij terugkomst uit Brazilië besloot ik me voor mijn eigen gemoedsrust nogmaals te laten testen. Brazilië is coronakoploper in Latijns-Amerika en ter plekke werd me duidelijk waarom: de warmbloedige Brazilianen (met een heethoofd als president) kunnen niet leven op anderhalve meter afstand.

Dit keer vond ik een goedkopere test voor 1.200 pesos. Het laboratorium bevond zich in een minder sjiek gedeelte van de stad. Hier stond zowaar een rij. Telkens wanneer je je laat testen bekruipt je het gevoel: de grootste kans op besmetting is hier. Of onderweg naar huis: dom, ik nam de metro terug, die zich per halte verder vulde.

Test 3

In september bezocht ik Nederland. Op Schiphol zat de teststraat ergens verstopt achter in Schiphol Plaza. De uitvoering was niet professioneler dan in Mexico. Ik moest mijn best doen om de locatie te vinden. Ook hier moest ik in een zigzag-rij naar een van de vrijwilligers voor het staafje in de neus. Weer die gedachte: ik sta hier tussen mensen die het nodig achten zich te laten testen.

Testen 4 en 5

In oktober reisde ik naar Bolivia met een uitslag die niet ouder mocht zijn dan zeven dagen. Tijdens een tussenstop in Panama-Stad werd mijn Mexicaanse test niet geaccepteerd, daar gold niet ouder dan 48 uur. Als een grondstewardess ‘nee’ zegt betekent dat meestal dat je de rest van je reis wel kan vergeten. Maar een Midden-Amerikaans wonder geschiedde, ik kon voor 50 dollar een sneltest doen op het vliegveld.

Weer stond ik in een weinig geordende rij, dit keer richting een hokje waaruit twee plastic handschoenen staken. Alleen de Aziatische reiziger achter mij had een volledig bedekkend pak aan. Was hij gek of waren wij het, de rest die een mondkapje genoeg achtte?

Reisrestricties worden langzaam versoepeld, steeds meer landen laten mij toe met een negatief testresultaat. Het blijft waarschijnlijk niet bij deze vijf testen. Vertrouw de Mexicaanse cijfers niet, ze zijn zwaar vertroebeld door mijn veeltesterij.