Songfestival, prijs voor iedereen?

Brief van de dag

Het Songfestival heeft de eerste prijs binnen; Arie Slob geeft 12,4 miljoen euro aan de organisatie. Ook zijn de presentatoren Chantal Janzen, Edsilia Rombley en Jan Smit gevonden. Daarmee kan het feest beginnen.
Maar de groep vrijwilligers die het festival ook mogelijk maken, kunnen als medewerkers achter de schermen zelfs geen treinkaartje declareren. Dat is toegestaan en de vrije keuze van de vrijwilligers om dit te accepteren. Maar nu er 26,5 miljoen euro beschikbaar is (daarvan betaalt de NPO 2,5 miljoen en omroep Avrotros 2 miljoen; de bijdrage van de European Broadcasting Union, de sponsorgelden en de tickets leveren samen naar schatting 9,6 miljoen op, red.) is de vraag of we onze Nederlandse zuinigheid wel zo eenzijdig bij de vrijwilligers neer mogen leggen.
Wat ons betreft krijgen alle medewerkers, betaald en onbetaald, ofwel een onkostenvergoeding, of niet. Maar het is vreemd als beroepskrachten, zoals presentatoren en technici wel treinkaartjes en autokilometers mogen declareren en vrijwilligers niet.
En dan maakt het niet uit dat vrijwilligers geen loonstrookje krijgen.

_{Lucas Meijs, hoogleraar Strategische Filantropie en Vrijwilligerswerk, Erasmus Universiteit en Joost van Alkemade, directeur Vereniging Nederlandse Organisaties Vrijwilligerswerk.}

Bijstand

Aan Frank Kalshovens ‘Bijstandsfoutenfestival’(Zaterdag, 7 december) kunnen er nog zat aan worden toegevoegd, maar ik wil er één specifiek noemen: de systeemonrechtvaardigheidsfout. Stel, je hebt een redelijk inkomen gehad van je 20ste tot je 45ste en krijgt een chronisch ziekte en wordt ontslagen. Omdat je zuinig hebt geleefd, heb je de hypotheek op je eigen huis volledig afgelost. Nadat je WW is afgelopen is je inkomen vervolgens nul. Dus je verkoopt je huis en ‘eet het op’ en vertrek je naar een (duurder) huurhuis. Is je geld daarna op, dan heb je recht op bijstand. Als je je hypotheek niet had afgelost en drie keer per jaar op vakantie was gegaan en regelmatig een nieuwe auto had gekocht tijdens je werkzame leven van tot 20 tot 45 jaar, dan had je ‘gewoon’ recht op bijstand gehad. Kortom, geen nieuw bijstandssysteem dus – Frank concludeert ook al dat de publieke sector implementatie van zoiets ‘menselijks’ niet zal aankunnen – maar een basisinkomen voor iedereen. Weg met de bijstand.

_{Andries Krijgsman, Demen}

Leed

Als late babyboomer, geboren in 1953, ben ik er inmiddels aan gewend dat ik schuldig ben aan alle leed: financieel, de pensioenen, het klimaat, de woningnood, de studieschuld, files, geen zitplaats in tram of trein, Pfas, CO2, stikstof, kamernood, ontbossing, wachtlijsten in de (jeugd)zorg, Trump, Baudet, de geopolitieke spanningen, de achteruitgang van de biodiversiteit, het democratisch tekort, én het slechte weer van de laatste weken en ga zo nog maar even maar door, Philip Huff, Tim Hofman en zijn generatiegenoten aangedaan.

Nieuw voor me was te lezen, in het artikel van Loes Reijmer, (Zaterdag, 7 december), dat ik ook medeschuldig ben aan het onbevredigende seksleven van documaakster Lize Korpershoek. Dat kon er ook nog wel bij.

_{Ruud Maltha, Berghem}

Tata Steel

Ik heb veel bewondering voor het journalistieke hoogstandje van Tom Kreling en John Schoorl en het werk en de inzet van ‘de luis in de pels van Tata Steel en Rijkswaterstaat’, de heer Dirk-Jan Prins (Ten eerste, 7 december). Ik heb het met ongeloof en ontsteltenis gelezen. In deze tijd van streng opgelegde milieunormen over stikstof en Pfas aan andere bedrijfstakken, is het een grof schandaal dat de overheid, in casu Rijkswaterstaat, al jaren min of minder wegkijkt bij ernstige overtredingen van de milieuwetgeving bij Tata Steel. De reacties en ontkenningen van Tata Steel en Rijkswaterstaat horen mijn inziens thuis onder de noemer: ‘De groene Leugen’.

_{Wim Essenburg, Purmerend}

Genderneutraal

Na de prima column van Sylvia Witteman om eindelijk op te houden met het in de mannelijke vervoeging weergeven van vrouwelijke beroepen valt me in V (4 december) op dat Carice van Houten en Anneke Blok worden geïntroduceerd als ‘acteurs’. Wanneer houdt de Volkskrant eindelijk op met deze genderneutrale gekte? Niet alleen is het denigrerend en seksistisch, het is ook geen correct Nederlands.

_{Leo Adler, Wychen}

Voetballiedjes

Leuk stuk van Bart Vlietstra over toegezongen voetballers (Sport, 7 december). Bij de Britten een inderdaad vaker en creatiever toegepast fenomeen. Toch bestaat dit verschijnsel, hoe bescheiden ook, hier al lang. International Bok de Korver van Sparta werd in 1911 al door zijn fans toegezongen: ‘Meisjes geef een lekkere zoen/ Op Bok de Korvers voetbalschoen/ En Sparta is kampioen’. Bij Feyenoord had Manus Vrauwdeunt (eerste elftal tussen 1931-1948) een eigen lied. Manus hield van vissen, dus zong het legioen: ‘Haal op, Manus, haal op’. Eind jaren zestig klonk in de Kuip menigmaal de yell ‘Ove Kindvall Ay Ay Ay Ay’. En de wereldhit Volare van Domenico Modugno (1958) leende zich uitstekend voor het langgerekte ‘Smoooo-laaaaa-rek, wooo-hooo...’ Van mijn bezoek aan de bekerwedstrijd Feyenoord-Ajax op 7 april 1971 herinner ik mij een spontaan lied dat gezongen werd op de top 10-hit Loop Di Love van Juan Bastos. Een reactie op de berichten dat Feyenoord interesse zou hebben om de sterspeler van de aartsrivaal voor een miljoen gulden over te nemen: ‘En Feyenoord 1 wordt kampioen (la lala lalala)/ En daar is niks meer aan te doen (la lala lalala)’ / Ze kopen Cruyff voor een miljoen (la lala lalala)/ Maar dat is zonde van de poen (la lala lalala).’ Ajax won die wedstrijd overigens met 2-1.

_{Jimmy Tigges, Delft}