Small dick energy is de perfecte belediging om een professioneel seksist tot in het diepst van zijn verdienmodel te raken

Heel soms kan er uit één lullige tweet een complete klassieke tragedie ontspruiten. Iets wat doodnormaal begint met maximaal 280 leestekens op een onlineplatform, kan uitmonden in een duizelingwekkende strijd tussen goed en kwaad.

In de recentste twittertragedie heet de protagonist Andrew Tate. Gezegend zijn degenen bij wie zijn naam geen belletje doet rinkelen, maar de omstreden Brits-Amerikaanse internetpersoonlijkheid was dit jaar een van de meest gegooglede personen ter wereld. De voormalig kickbokser maakte carrière als professioneel seksist en werd vanwege zijn antivrouwenretoriek van zo’n beetje alle grote platformen verbannen.

Op Twitter mocht hij terugkomen nadat Elon Musk het roer had overgenomen, een man met wie Tate zijn militante voorliefde voor vrije meningsuiting deelt. Deze week had de misogyne influencer het voorzien op tegenpool Greta Thunberg. ‘Hallo @gretathunberg,’ richtte hij zich tot de 19-jarige klimaatactivist, ‘ik heb 33 auto’s.’ Hij plaatste er een foto bij waarop hij in een slangenleren jasje de quadturbo 8,0-liter-W16-motor van zijn koperkleurige Bugatti staat te vullen, en noemde ook alvast zijn twee Ferrari 812 Competiziones. ‘Geef me alsjeblieft je mailadres zodat ik je de complete lijst kan sturen van mijn auto’s en hun respectieve enorme uitstoot.’

‘Ja graag, vertel me alles’, antwoordde Thunberg, die daarmee de rol van antagonist in de tragedie accepteerde. ‘Mail me op smalldickenergy@getalife.com.’ Haar reactie werd 3,2 miljoen keer geliked en haalde de top-10 van meest gelikete tweets ooit. Niet vanwege de intellectuele superioriteit ervan, maar omdat small dick energy de perfecte belediging is om Tate tot in het diepst van zijn verdienmodel te raken.

Elke flard die hij online gooit is doordrenkt met masculiniteit: boos kijkende honden, dikke sigaren, dure sportauto’s die hij vervoert met privévliegtuigen. Hij praat andere mannen aan dat ze niet mannelijk genoeg zijn en stelt dat vrouwen thuishoren in de keuken. Tate schept in filmpjes op over het formaat van zijn geslachtsdeel – hopelijk zwaait dat ding niet ineens door het beeld, maar hij kan niets beloven – en zegt sekspartners van Thunbergs leeftijd te verkiezen boven afgelikte boterhammen van 25.

Natúúrlijk wil zo’n man het laatste woord hebben. 19-jarige meisjes zijn niet op de wereld om hem de les te lezen, dus als reactie nam hij een filmpje op. Rood-gouden Versace-badjas aan, weer die dikke sigaar. Tate laat pizza’s aanrukken – hij vraagt specifiek om niet-gerecyclede dozen, dat zal dat klimaatsmurfje leren – en komt dan tot de kern van zijn betoog: Thunberg heeft zélf een kleintje.

Dit is het moment dat de tragedieschrijver met de handen in het haar zou zitten. Hoe kun je zo’n treinongeluk van een verhaal nog tot een enigszins logisch en bevredigend einde brengen? In de Klassieke Oudheid werd dat opgelost met de deus ex machina, een god die ineens ten tonele verscheen en zo een vastgelopen episode kon afronden.

In dit geval werd de rol van deus ex machina gespeeld door de Roemeense politie, die Tate niet lang na zijn badjasfilmpje van zijn bed kwam lichten. Iets met verkrachting, mensenhandel en georganiseerde misdaad. De timing was zo voorbeeldig dat er volop werd gespeculeerd of Tate misschien met de pizzadozen van een Roemeense keten zijn locatie had weggegeven, de lokale autoriteiten hielden immers zijn sociale media in de gaten.

Een goed verhaal moet je niet doodchecken, zal Thunberg hebben gedacht, en het laatste woord was de jonge klimaatactivist enorm gegund: ‘Dit is wat er gebeurt als je je pizzadozen niet recyclet.’