Sluiting binnengrenzen EU niet zinloos

Brief van de dag: grensbewaking

De heer Wessel, hoogleraar Europees recht, betoogt (Ten eerste, 30 december) dat 'extra grenscontroles slechts symbolisch zijn' en dat een eventuele sluiting van de grenzen, direct na de aanslag in Berlijn, 'volstrekt zinloos zou zijn geweest'.

Het antwoord op de daaropvolgende vraag bevat enige mate van inconsistentie omdat Wessel stelt dat 'door het afschaffen van de grenzen criminelen makkelijker van land naar land kunnen reizen'. Een nadeel, veroorzaakt door het opheffen van symbolische en zinloze grenscontroles, dat zijn inziens door 'betere controle aan de buitengrens wordt opgevangen'.

Het is juist in het geval van Anis Amri duidelijk gebleken dat de als oplossing gepresenteerde controle aan de buitengrens niet werkt. Amri is immers zonder papieren de EU binnen gekomen, is wegens brandstichting in het land van aankomst veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf, bleek niet uitzetbaar naar zijn land van herkomst maar kon niet tegenstaande al deze feiten Italië vervolgens verlaten en vrij reizen in alle landen van de EU.

Zo beschouwd lijkt het me dat juist de huidige controle aan de buitengrens het predikaat 'symbolisch' verdient en als 'volstrekt zinloos' kan worden aangemerkt. Daarnaast had sluiting van de binnengrenzen het in ieder geval voor deze crimineel een stuk minder makkelijk gemaakt.

_{Jan Otter, Zuidlaarderveen}

Oudejaarsconference

Een fantastische vakvrouw!
Een wervelende show!
Een prachtige boodschap!
Een diepe buiging voor Claudia de Breij!

_{Jacqueline Koppelman, Assen}

Gastouders

Pieter Barnhoorn (Brief van de dag, 29 december) pleit er voor een deel van de opvoeding toe te vertrouwen aan vakmensen als kinderdagverblijfleidsters, juffen en meesters. Bij dit rijtje vakmensen ontbreekt een vakvrouw of -man: namelijk die van de gastouder.

Gastouderopvang is erkende professionele opvang. Ik sluit mij aan bij de reactie van Marjolein Missler (O&D 31 december) waarin zij schrijft dat jonge kinderen behoefte hebben aan een vaste vertrouwde verzorger. Juist een goed opgeleide gastouder kan een van die vaste verzorgers zijn.

_{Gerdien Kamperman, bestuurslid stichting Nysa, beroepsorganisatie voor gastouders}

Vuurwerkreferendum

Is het onderhand geen tijd om een vuurwerkreferendum te houden? Ik ben benieuwd hoe de verhoudingen liggen in de meningen ten aanzien van de overlast door het geknal, het gevaar voor zicht en ledematen, de schade aan het milieu en het lijden van de dieren.

_{Emmy Davids, Zutphen}

Mexicano

Zelden zo genoten van de prachtige journalistieke bijdrage over de Mexicano in het Volkskrant Magazine (31 december)!

Hulde! Ware passie voor de Nederlandse snack van de families Van Oers, Beckers en De Vries en nostalgie naar vroeger toen ik als Boxtelse de vrachtwagens van Van Oers Snacks voorbij zag rijden op mijn fietsroute naar school. Wat ons betreft mag dit artikel bijgezet worden in de canon der Nederlandse cultuur.

We vroegen ons wel af waaraan Wim van Oers zo tragisch jong overleden? En hoe moet het nu verder met het snackimperium Van Oers - De Vries? Hier zit een vervolg in...

_{Nathalie van der Poel, Den Bosch}

Asha's filterbubbel

Alle respect voor Asha ten Broeke haar milde beoordeling van de islam. maar ik wil haar toch vragen of het niet legitiem is om er angst voor te hebben?

Ik ben veel in islamitische landen geweest en zag elk jaar hoe het fundamentalisme verder de mensen knevelde. (Dit is waar het om gaat, al het andere: links, rechts en Wilders, zijn maar bijzaken.) Ik vraag mij af waar het feminisme is gebleven, misschien zou Asha dat eens willen uitzoeken.

_{J. Benning, Harlingen}

Ik durfde niet open te doen

De meesten van ons zullen terug verlangen naar de tijd van 'het touwtje uit de brievenbus'. Maar 2016 was het jaar van groeiend wantrouwen.

Zoals iedere laatste week van het jaar, meldde de krantenbezorger zich via het bellentableau van het appartementencomplex waar ik woon. Via de monitor kon ik hem zien staan. Hij liet mij zijn identificatiebewijs zien en vroeg mij de centrale toegangsdeur voor hem te openen.

Sinds er vorig jaar een poging tot inbraak was in een van de woningen, hebben wij als bewoners toegezegd de centrale deur alleen maar te ontgrendelen voor mensen die we kennen of met wie we een afspraak hebben. Ik twijfelde dus om de deur voor de krantenbezorger te openen en bij zijn verzoek sprak ik weifelend (en lafhartig): 'Ik zal opendoen'. Maar deed het niet. Via het schermpje zag ik hem mij aankijken met een blik van wanhoop en verbijstering toen de deur dichtbleef.

Mijn dilemma en schuldgevoelens werden nog eens extra gevoed door het feit dat het een vriendelijk ogende man van biculturele afkomst betrof. Het bleef aan me knagen want ik gun de bezorger van de Volkskrant, die iedere ochtend voor dag en dauw in mijn brievenbus ligt, een extra zakcentje. Achteraf bedacht ik me dat ik ieder jaar, en ook nog in 2015, mijn voordeur opendeed en de bezorger in de hal liet wachten. Tot in 2016. Ik durfde het niet meer.

_{Ineke van Pelt, Tilburg}