Schreijer-Pierik had moeten weten dat Nederland dol is op bonnetjes
Annie Schreijer-Pierik is er eentje uit de klassieke CDA-stal. Beide laarzen midden in de gemeenschap, het boerenbelang op nummer 1, 2 en 3. Je hebt mensen wier verdienmodel drijft op het verband leggen tussen willekeurige voorvallen en de aanwezigheid van moslims, en je hebt Annie, die elk gespreksonderwerp weet terug te voeren op het boerenbelang. Pesticidengebruik, de verplichting tot het planten van vanggewassen in ecologische aandachtsgebieden, de zomertijd die het melkschema van de koeien in de war gooit: noem een obstakel voor de agrariër en Annie gaat voorop in de strijd.
Wereldberoemd is ze in Twente en ver daarbuiten, waar wijd en zijd bekend is dat een mens met problemen of verzoeken goed terecht kan aan haar keukentafel op de boerderij in Hengevelde. Daar kunnen stadse mensen schamper over doen, maar mooi dat ze altijd op voorkeursstemmen de volksvertegenwoordiging in is gezeild. Twaalf jaar Tweede Kamer, sinds 2014 het Europees Parlement.
En nu ligt er een smet over Annie Schreijer-Pierik. Iets met bonnetjes.
Niet dat ze iets illegaals heeft gedaan of zich anderszins een valsspeler heeft betoond. Als lid van het europarlement heeft ze nu eenmaal recht op een maandelijkse bezoldiging van 8.213,02 euro bruto en een vaste onkostenvergoeding van 4.320 euro per maand. Het kost namelijk nogal wat, heen en weer reizen tussen Brussel en de achterban om zo heel Annie-stemmend Twente netjes te kunnen informeren en bedienen. Om gehannes met bonnetjes te vermijden is die 4.320 euro per europarlementariër per maand een forfait, een vast bedrag dat niet verder verantwoord hoeft te worden.
Toen een consortium van 49 journalisten uit alle lidstaten van de Europese Unie maar eens ging onderzoeken wat europarlementariërs doen met de onkostenvergoeding, gingen in Hengevelde en in het Brusselse filiaal dan ook de luiken dicht. 'Annie doet hier niet aan mee', kopte De Twentsche Courant Tubantia over vijf kolom op de voorpagina. Collega's van andere partijen mogen dan de boel in gezamenlijke potten storten, accountants op de bestedingen loslaten, niet-gebruikte gelden terugsturen naar het Europees Parlement - bij Schreijer-Pierik gaat het allemaal op, de mensen moeten maar vertrouwen dat ze hun centen goed besteedt, aan haar lijf geen bonnetjesgedoe en ze heeft geen zin haar tijd te verdoen met grensconflicten over de vraag 'of de aanschaf van een jurk onder representatiekosten valt of onder privé'.
Er kwam ruzie binnen het CDA van en een bemiddelingstraject tussen Schreijer en partijvoorzitter Ruth Peetoom. Nu is ze om, ze zal zich voortaan aan een interne CDA-controle onderwerpen. Niet met terugwerkende kracht overigens. De bonnen van de afgelopen jaren heeft ze, zo vertelde ze dit weekend aan Tubantia, weggegooid. 'Wéggegooid?!' vroeg de verblufte verslaggever. Jazeker, antwoordde Annie monter. Weggegooid. In dit land waar op het verdonkeremanen van een bonnetje pek, veren en excommunicatie staan.
Schreijer had moeten weten dat dit land dol op bonnetjes is. Dat de allergrootsten kunnen struikelen over bonnetjes. De Justitietop had er maar eentje nodig. Bij Bram Peper bleken de bonnetjes bij nader inzien min of meer te kloppen - zelfs dat bleek hem niet te kunnen redden. Wie nuffig 'bonnetjesgedoe' zegt, trapt de natie op haar ziel. Annie Schreijer-Pierik mag dan nu even gered zijn, ze is haar politieke antenne kwijt.
