Rooskleurig over Máxima? Ik laat de feiten voor zichzelf spreken

Brief van de dag

Daniela Hooghiemstra haalt uit de Spaanstalige biografie van koningin Máxima vier apert onjuiste feiten aan.

1. Toen Máxima Zorreguieta naar New York verhuisde verbrak ze haar relatie met Tiziano Iachetti, niet met Federico de Alzaga.

2. In Manhattan woonde ze een maand bij haar vrienden Fatima en Robert, niet bij Raúl Sánchez Elia.

3. Niet Máxima’s broer maar tante Marcela exploiteert de ranch in Patagonië die Máxima en Willem-Alexander kochten.

4. Cynthia Kaufmann is geen jeugdvriendin, ze zaten op dezelfde school in een ander jaar.

Als vier feiten die Hooghiemstra uit La construcción de una reina haalt al niet kloppen, is de vraag welke andere onjuistheden het boek bevat.

Hooghiemstra klaagt mijn gebruik van anonieme bronnen aan en om te bewijzen dat mijn biografie rooskleurig, naïef en feitelijk onjuist is, beroept ze zich op een boek gebaseerd op… anonieme bronnen. Alleen is het eerste geschreven met toegang tot familie, vrienden en kennissen, studiegenoten en collega’s, het tweede zonder toegang tot primaire bronnen.

Het gebruik van geanonimiseerde bronnen heeft zeker niet mijn voorkeur, zoals uitgebreid in het voorwoord van Máxima Zorreguieta, Moederland staat. In sommige gevallen is het echter onvermijdelijk. Parlementaire verslaggeving kan niet zonder. Een biografie over een koningin in de bloei van haar leven evenmin.

Tot slot insinueert Hooghiemstra dat mijn boek ‘rooskleurig’ zou zijn; waar ik ‘poëtisch’ zou melden dat prinses Máxima grond in Argentinië koopt, ziet zij ‘sociale stijging’. Zet de zin terug in zijn context en het ziet er heel anders uit: ‘Jorge Zorreguieta drong door tot de bestuurlijke top van de gesloten landbouwaristocratie en verhoogde het maatschappelijk aanzien van zijn familie. Zijn dochter zou die sociale stijging voortzetten. Niet alleen klonk Máxima haar familie vast aan een oud Europees hof. Samen met Willem-Alexander zou ze in Argentinië eigenaar worden van huizen en land. Wortels in dierbare hectares moederland.’

Mijn boek is geschreven met een neutrale blik. Ik laat de feiten voor zich spreken.

Marcia Luyten, Broek in Waterland

Echte hulp

De column van Harriet Duurvoort is mij uit het hart gegrepen. Wanneer gaat het gezond verstand zegevieren bij de aanpak van ‘multiprobleem­gezinnen’? Ik ben zelf als vrijwilliger betrokken bij een eenouder gezin met twee kinderen met rugzakje en wordt met ­tenenkrommende taferelen geconfronteerd.

De hulpverlening wordt verleend vanuit meer dan acht organisaties en kost ongeveer 16 duizend euro per maand. De coördinatie daarvan neemt 30 procent van de tijd in beslag met ‘netwerkbijeenkomsten’ en ‘zorgtafels’. ­Helaas is er daarbij geen tijd of geld voor praktische zaken, zoals vervoer naar een ziekenhuis of het opdelen van een slaapkamer in aparte slaapgedeelten voor de kids. Juist deze zaken maken het leven in­gewikkeld en houden de stress in stand.

Intussen is er bij de schare hulpverleners niets te bespeuren van de doelstelling om zichzelf overbodig te maken. Een betuttelende aanpak die geen recht doet aan de intelligentie van de vrouw. Luisteren naar de visie van de ‘cliënt’ is er niet bij. Voor de hulpverleners zal dit gezin op deze manier nog jaren een melkkoe zijn, terwijl de dominee en wat vrijwilligers voor de echte hulp zorgen.

Emmie van Halder, Den Haag

Transavia

Het moet mij echt even van het hart. De klimaatdiscussie is nog steeds in volle gang en heeft deze week een prachtige opsteker gekregen door het vonnis van de rechter over de verantwoordelijkheid van Shell. In haar column wijst Sheila Sitalsing in dat kader op een goedkoop vakantieticket van Ryanair naar Malaga.

Maar wat te denken van de Nederlandse vliegmaatschappij Transavia? In de radioreclame en op de website is een ruim aanbod van vluchten voor prijzen die aanlokkelijk mogen zijn om te boeken, maar duidelijk blijk geven van ‘wij hebben aan lak aan enige verantwoordelijkheid voor een goed leefklimaat in de toekomst’. Ga je schamen, Transavia!

Gerard Godschalk, Breukelen

Heropening scholen

Het is zover, na lang ‘hybride onderwijs’ zitten we maandag weer ‘hutjemutje’ met zijn dertigen in de klas. Waar we deze week op school nog angstvallig afstand moesten houden, lijkt het wel alsof corona volgende week niet meer bestaat. Als leerling uit 5 vwo, die overigens zelf ook corona heeft opgelopen op school, durf ik te stellen dat de gevaren (wederom) zwaar onderschat worden. Met de zomervakantie in het vooruitzicht en voorzichtig dalende corona­besmettingen kwam dit bericht voor mij als een verrassing.

Het is tijd voor nuance en structuur! De symboolpolitiek waarmee de middelbare scholieren en leraren de afgelopen anderhalf jaar te maken hebben gehad, heeft naar mijn mening tot weinig geleid, behalve stress en corona-uitbraken. Dat er versoepelingen mogelijk zijn is fijn, maar dat betekent niet dat we ons weer in het diepe hoeven te gooien.

In plaats van een volledige heropening zou er tot de zomervakantie ook gekozen kunnen worden voor alleen meer aanbod van praktijklessen en ondersteuning voor leerlingen die het zwaar hebben. Laten we die 1,5 meter bewaren en elkaar beschermen. Want die vrijwillige zelftesten zullen daar niet in slagen.

Roy Logtenberg, Hussen

Speciaal onderwijs

Ik snap het wel, dat collega’s op middelbare scholen huiverig zijn voor volledig opengaan, en dat de krant daarover schrijft. Maar ik mis al een jaar aandacht voor het speciaal onderwijs, waar het misschien nog wel spannender is om voor de klas te staan.

Onze VSO-afdeling is al maanden vier dagen per week open. Onze 12- tot 18-jarige leerlingen, met een lichamelijke en verstandelijke beperking, kunnen niet in hun elleboog niezen, een mondkapje dragen of afstand tot elkaar houden. In hun puberlijven huizen baby’s die geen weet hebben van corona.

Wij, hun leraren en onderwijsassistenten, kunnen evenmin afstand houden. Want geef je eten of sondevoeding, verschoon je een luier of maak je een puzzel met jongeren die weinig tot niets zelf kunnen als je afstand moet houden? Hoe til je op 1,5 meter afstand, duw je een rolstoel of trek je spalken aan?

De zorgmedewerkers waren bij de eersten die gevaccineerd werden, maar omdat wij een school zijn, moet ons personeel wachten tot ons leeftijds­cohort aan de beurt is. Een vitaal beroep, en ik hou van mijn werk. Maar in het afgelopen jaar heb ik vaak gewenst dat ik thuis de hele dag in afzondering achter een computer mocht zitten.

Marijke de Vries, Leraar, Den Haag

Haagse werkdruk

Nu meerdere kabinetsleden en Tweede Kamerleden ziek thuiszitten als gevolg van overbelasting, dringt de gedachte zich op dat politici misschien toch niet bovenmenselijk zijn. Rutte vindt dat er meer ministerposten moeten komen en Kamervoorzitter Bergkamp pleit voor meer ondersteuning en voorbereidingstijd voor Kamerleden. Dat lijken me goede stappen om het Haagse werk beter behapbaar te maken.

Daarvoor heb ik nog een tip: stoppen met eindeloze vergaderingen en debatten. Je leest zo vaak in de krant dat deze tot midden in de nacht doorgaan. Ik dacht altijd dat kabinets- en Kamer­leden wel bovenmenselijk moesten zijn om dit vol te houden. Nu blijkt dat ze dat niet (allemaal) zijn, raad ik dit aan: een normale eindtijd aan een werkdag vaststellen. Zo houden bewindslieden ruimte om de dag af te sluiten, thuis te eten en de krant te lezen en last but not least: een normale nachtrust te genieten.

Artsen zijn er al langer achter dat ze net mensen zijn en dat je geen avonddienst en nachtdienst achter een gewone werkdag moet plakken: je kunt minder helder denken en de kans op het maken van fouten neemt toe, hiervan kunnen zelfs levens afhangen.

Het regelmatig debatteren tot midden in de nacht zal door toenemende vermoeidheid niet tot betere inzichten of besluiten leiden, en al helemaal niet tot het bereiken van overeenstemming. Op een normale tijd naar bed kunnen gaan en goede nachtrust dragen daartoe wel bij. Dus: laten ze voortaan in Den Haag met een vergadering die ­uitloopt uiterlijk om een uur of zeven stoppen om er de volgende ochtend weer fris tegenaan te gaan.

Léontine Pranger, Amsterdam

Haagse werkdruk (2)

In zijn column van 26 mei stelt Bert Wagendorp het probleem aan de orde van de burn-outs die nu in de Tweede Kamer meerdere slacht­offers hebben ­gemaakt. Is de Tweede Kamer niet onderbezet, luidt de vraag die hij – met andere door hem geciteerde bronnen – aan ons voorlegt.

Bij de beantwoording van die vraag is het in elk geval interessant in aanmerking te nemen dat de Grondwet van 1848 in artikel 77 heeft bepaald dat het aantal leden van de Tweede Kamer ‘wordt bepaald naar de bevolking’ en voorts ‘voor ieder 45.000 een’. Als deze uitgangspunten ook vandaag nog zouden gelden, bij een bevolkingsaantal van omstreeks 17,5 miljoen, dan hadden wij nu een Tweede Kamer gehad met omstreeks 388 leden.

Dat is wellicht wat veel, maar misschien levert het loslaten van deze uitgangspunten ook (in elk geval mede) een antwoord op de door Wagendorp gestelde vraag.

Rob Laret, Rijswijk