PvdA en GroenLinks moeten rap fuseren, de macht ligt voor het grijpen

Dinsdagavond kwamen Asscher (PvdA), Klaver (GL) en Marijnissen (SP) bij elkaar in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. De Tolhuistuin is geen tuin, zoals je zou denken, maar een cultureel centrum. En dinsdagavond dus even een politiek centrum, waar de linkse samenwerking tegen het kabinet- Rutte III werd besproken: linkse lente in de Tolhuistuin.

Lang hebben de linkse partijen elk voor zich de taak op zich genomen het land te redden. Ze waren links maar elk met hun eigen dogma’s en absolute waarheden. Ze waren vooral bezig met zichzelf en elkaar, en veel minder met het falderappes op rechts. De prinzipienreiter heeft een Duitse naam, maar hij is een volbloed Nederlander, links en bereid alles voor zijn principes te offeren; ook de macht, want die bevuilt zijn reine handen.

Sinds augustus 2019 is opiniepeiler Peter Kanne van I&O Research bezig met onderzoek naar een fusie tussen PvdA en GroenLinks. Dat lijkt een onderzoek naar het onmogelijke, maar dat is schijn. Fusie is hier altijd een krachtige manier van partijvorming geweest, PvdA en GL zijn zelf geboren uit onwaarschijnlijke partnerschappen. Politieke afscheidingen en fusies zijn hier schering en inslag.

Steeds meer kiezers willen het en zouden de twee partijen fors belonen met extra Kamerzetels, mocht het gebeuren. De kiezers, die voor een versplintering van het politieke landschap hebben gezorgd lijken wel een beetje klaar met dat landschap paradoxale types. PvdA en GL (samen 31 zetels) kunnen na een fusie op zo’n 40 zetels rekenen en daarmee de grootste partij worden. PvdA- en GL-stemmers zijn in meerderheid voor een fusie, bij de PvdA is zelfs driekwart voor Kannes Nieuwe Linkse Partij (NLP).

Een partij overigens zonder SP, want 1. die bestaat uit gestold wantrouwen, 2. de NLP-stemmers moeten volgens Kanne de SP niet en 3. bij de SP maken ze zieke filmpjes.

Goed. Waar wachten Asscher en Klaver nog op? De politieke verschillen zijn minimaal, bij beide partijen zijn klimaat, eerlijk delen en zorg de drie topprioriteiten, zij het niet in gelijke volgorde. De macht ligt voor het oprapen.

Toch zal het er volgens de meeste Binnenhof-watchers niet snel van komen. Zij wijzen op de ego’s (wie moet er premier worden?) en vooral op de onoverbrugbare ‘cultuurverschillen’. De PvdA is een op macht gerichte en compromisbereide bestuurderspartij; GL een activistische principespartij waar ze denken dat compromis verraad betekent. Dat zijn verschillen, maar je kunt ze ook zien als wederzijdse nuttige aanvullingen. In Bram van Ojik zie ik wel een soort jonge Hollandse Bernie Sanders.

Bernie is bezig links wereldwijd nieuw zelfvertrouwen te geven. Hij is geen getuigenispoliticus, hij wil macht, om de uitwassen van het neoliberalisme te bestrijden en de samenleving terug te veroveren op oppermachtige bedrijven en superrijken. Hij wil een New Green Deal, betere zorg en gratis onderwijs. Precies waartoe links op aarde is.

PvdA, GroenLinks en SP laten hun kiezers al jaren in de kou staan. Je stemt op die lui en vervolgens zit je weer vier jaar lang te koekeloeren naar hoe ze machteloos oppositie staan te voeren, klem worden gezet in een rechts kabinet of elkáár vliegen staan af te vangen, godbetert.

Ik heb daar schoon genoeg van. PvdA en GL interesseren mij geen bal, ik wil een progressieve partij met de macht om dingen wezenlijk te veranderen. Dat zou ook het enige doel van Asscher en Klaver moeten zijn, niet hun eigen ambities of de belangen van hun marginale partijtjes.

De Tolhuistuin zat dinsdag bomvol: het leeft.