Prutje
Dit wordt de week van de banaan. Volgende week weer een andere overheerlijke vrucht.
Een halve dag waren we bezig met de voorbereidingen. Er moest een geschikte, zachte banaan worden gekocht, en een hoge kinderstoel, en een kussentje voor in de hoge kinderstoel. Daarna moest de banaan worden geprakt tot je er geen banaan meer in herkende, en moesten er een paar druppels water bij, en nog een paar druppels, tot het precies de juiste substantie had. Toen moesten we een klein plastic eierlepeltje vinden, en het leukste slabje uit de immense collectie leuke slabbetjes, en de videocamera klaarzetten, en toen kon het beginnen.
Het eten van de banaan.
Een groot moment in het leven van een baby. Een nog groter moment, misschien wel, in het leven van zijn ouders. De overgang van vloeibaar naar vast voedsel – nou ja, zeer vochtig, geprakt voedsel – is een mijlpaal. Het is ook weer één stap dichter bij het moment dat je kind je op een dag opbelt en je mededeelt dat hij een leuke kamer in Groningen heeft gevonden, of Rotterdam, of Helsinki, waar hij gaat wonen en allemaal dingen doen waar jij niks mee te maken hebt.
Dat begint allemaal met die banaan.
Daarom was ik opgetogen, maar ook een beetje gespannen, toen het eerste hapje banaan erin ging. Benjamin – zo heet de baby dus die mij over achttien jaar gaat opbellen met dat zogenaamd leuke bericht over die studentenkamer – keek oprecht verbaasd, toen getergd. Hij hield het hapje even in zijn mond, deed toen zijn mond open en liet het prutje op zijn slab lopen.
‘Terug doen’, zei mijn vriend, die eerder met dit bijltje gehakt heeft, want hij heeft in zijn leven al twee kinderen met succes aan het vaste voedsel gekregen, ‘terug doen, van de slab in zijn mond’.
Dat deden we een aantal keer, en ik deed zelf ook voor hoe je een hapje banaan in je mond kunt doen, daar uitgelaten op kunt reageren en het tevreden kunt doorslikken. Mijn voorbeeld werd niet opgevolgd, er werd alleen maar heel getergd gekeken, maar na een kwartier zei ik tevreden: ‘Dat ging heel goed. Morgen gaan we het weer proberen. Dit wordt de week van de banaan. Volgende week weer een andere overheerlijke vrucht.’
Daarna gaf ik Benjamin een flesje, niet in de hoge kinderstoel, maar gewoon op schoot. Ik geloof dat we ons daar allebei beter bij voelden, maar dat zeiden we niet tegen elkaar.
