Paria door het coronatoegangsbewijs? Eerder misplaatst slachtoffer

Brief van de dag

Netje Reezigt is een gezonde vijftiger die vindt dat ze tot paria is verklaard, omdat ze, ongevaccineerd, zonder coronaherstelbewijs, niet naar de film of het café kan. Maar ze vergist zich, ze kan wel als ze een negatief testresultaat kan overleggen. En die testen zijn gratis! Ze heeft dus gewoon een vrije keus.

Ze maakt zich zorgen over 1,8 miljoen ongevaccineerden zoals zij, die ‘tot paria zijn verklaard’. Weet mevrouw Reezigt eigenlijk wel dat er 2,5 miljoen mensen met een beperking zijn in Nederland die al sinds het begin van de mensheid ‘paria’ zijn? Weet zij eigenlijk wel dat ik, niet zo gezonde vijftiger in een rolstoel (ik heb MS), al heel lang geen toegang heb tot café’s, restaurants, hotels, winkels, kappers, boetiekjes, strandtentjes, et cetera., et cetera.

Omdat ze niet toegankelijk zijn met een rolstoel, of geen invalidentoilet hebben, of geen paskamer waar je met je rolstoel in kan, of geen rolstoeltoegankelijke kamer (in hotels). En ík heb géén vrije keus.

Mijn ziekte, en de beperking en uitsluiting die daarvan het gevolg is, heb ik gewoon te accepteren. En niemand maakt zich daar druk over. Mevrouw Reezigt is geen paria, ze heeft alleen last van een misplaatst slachtoffergevoel. Een ernstige vorm van aanstelleritis.

Marianne Stevelink, Borne

Uitzicht

‘Wie hard studeert en werkt, wordt beloond’, is volgens Aleid Truijens een VVD-sprookje. Wat Truijens eigenlijk zegt: ‘Als ik een berg beklim, wil ik wel zeker weten dat ik boven van een mooi uitzicht kan genieten.’ Dit is in een notendop het progressieve sprookje. Het ‘mooie uitzicht’ is een recht.

Gelukkig dachten onze voorouders niet zo, anders leefden we nu nog in de modder. Als de huidige generatie ook zo gaat denken, dan lossen ze de problemen van hun tijd niet op. Misschien is het wel goed dat de huidige generatie het voor het eerst slechter heeft dan de vorige. Misschien is het tijd voor een ander soort groei en vormt deze generatie het knikpunt.

De ‘beklimming’ is uiteindelijk belangrijker dan het ‘uitzicht’. Dat is geen politiek sprookje maar een universele en religieuze waarheid.

Hans Kellerhuis, Utrecht

Psycholoog

Het voorstel om een psycholoog en huisarts aan te stellen voor Kamerleden laat zien dat de politiek een prima afspiegeling is van de samenleving. Net als op veel plekken worden gevolgen (burn-out) en niet de oorzaken (te hoge werkdruk en verwachtingen) aangepakt.

Als je geen tijd hebt om naar de huisarts te gaan, ben je te druk. Over preventie moet de discussie gaan, om te beginnen in de Kamer. Voordringen op de lange wachtlijsten voor burn-out (waarvan de behandeling niet vergoed wordt) is cynisch.

Klaas Huijbregts, klinisch psycholoog, Doetinchem

Kortste recept

In zijn aflevering van de Volkskeuken - over opperdoezers met olijfolie, ‘een (half) hoofdgerecht voor 2 personen’, schrijft Onno H. Kleyn: ‘Nee, ik geloof niet dat dit een première is. In een grijs verleden bestond Adriaan de Boer het nog wel om als ‘recept’ in de Volkskeuken het inschenken van een glas tomatensap te presenteren, geloof ik.’

Ik geloof er niets van.

Kleyns première zou de beknoptheid zijn van zijn recept, ‘het schrijnend korte ingrediëntenlijstje’.

In datzelfde grijze verleden gaf Wouter Klootwijk in de rubriek al het kortste recept ter wereld. De naam was meteen het recept zelf: broodje zuurkool.

Adriaan de Boer, Bussum

Afrekenen

Terecht merkt Sander Schimmelpenninck op dat je een individu nooit mag afrekenen op de daden van zijn voorvaderen of ouders . Ik ben het er echter niet mee eens dat het een groot drama is dat we in een tijd leven waarin het weer belangrijk is wie je ouders zijn.

Ik mag hopen dat alle (klein)kinderen hun (groot)ouders ooit gevraagd hebben of ze zich in hun leven hebben verzet tegen onrecht. Of heulden ze misschien wel met de vijand? Mijn Joodse moeder moest tijdens WOII onderduiken en haar broer is door de nazi’s vermoord: ik zal het de huidige generatie Duitsers niet voor de voeten werpen. Wat ik wel verwacht is dat zij kennis nemen van wat er is misdaan, misschien wel door hun eigen (groot)ouders.

Net zo goed verwacht ik van de huidige generatie Nederlanders dat ze aan hun (groot)ouders vragen welke rol zij mogelijk in de koloniën hebben gespeeld. Je achternaam kan daarbij wel degelijk een indicatie zijn aan welke kant van de geschiedenis je voorouders stonden.

Rudy Schreijnders, Maarssen