Optimisme is het nieuwe zwartkijken

Het aangespoelde jongetje lag in de nu al iconische houding in een zee van Twitter- en Facebooklogo's met daaroverheen tientallen keren de woorden 'bla bla' gekalkt. De spotprent van cartoonist Ruben L. Oppenheimer werd driftig gedeeld op Twitter en Facebook: 'spijker, kop, raak!'. Nu zijn wij natuurlijk meesters in het verkeerd begrijpen van cartoons, maar hier leek de boodschap ondubbelzinnig: jullie kunnen wel met z'n allen lekker betrokken zitten doen over dat jochie, maar daar schieten we dus geen reet mee op. En dat kereltje zelf al helemaal niet. Nee hoor, volslagen zinloos.

Ook de Betrouwbare Mannetjes konden er niets dan bewondering voor hebben. Een zinloze cartoon over de zinloosheid van betrokkenheid op sociale media, en die dan massaal delen op de sociale media. Cynisme en ironie liepen keurig in elkaar over. Niet dat wij een daadkrachtiger antwoord hadden op de tragedie. De hele week hebben we met opgetrokken benen ladingen keukenrol voor de tv weggesnotterd, niet in de laatste plaats omdat onze respectieve kinderen niks moeten hebben van de te lange knuffels die we om de haverklap komen halen. En je moet toch wat om je gevoel van machteloosheid te verhullen. Dus stuur je in arren moede dat fotootje nog maar eens door naar wat virtuele vrienden, wissel je Huntelaar voor Bruma, of maak je gewoon een mooie tekening.

Morele borstklopperij, voyeurisme, het zal allemaal. Maar zinloos? Met zo'n fotootje op zak klinken 'je moet de problemen eerst dáár oplossen' en 'wist je trouwens dat Oman en Saoedi-Arabië nauwelijks vluchtelingen opnemen?' ineens nog een tikkie onzinniger. Hoe vaker je geconfronteerd wordt met de stumperds, en hoe vaker je ziet dat voetbalsupporters, Bild, The Sun en andere intellectuele autoriteiten vluchtelingen wel welkom heten, hoe sneller de publieke opinie kantelt.

Natuurlijk, er zijn altijd wel een BN'er of 139 op te trommelen voor een advertentie, maar er komt een punt waarop de machteloosheid zo ondraaglijk wordt dat stil zitten ook voor anderen vervelender wordt dan daadwerkelijk iets doen. Voorzichtig aan komen er speciale tv-uitzendingen, wordt een initiatief als ikwilietsdoenvooreenvluchteling.nl uit de grond gestampt, en voor je je middelvinger op hebt kunnen steken naar politie, justitie en Albert Verlinde, zit Tout-Calais in de najaarscollectie van 2007 te wachten op de overtocht.

Wij willen onszelf geen trendwatcher noemen, in godsnaam. Maar neem maar van ons aan, nog een boulevardblaadje of twee en zelfs De Telegraaf is om. Optimisme is het nieuwe zwartkijken. Helemaal leuk. Hoop in een bijna uitzichtloze situatie, dat gaat het he-le-maal worden dit najaar. En als we zondag gewoon winnen in Turkije, en Albanië, Hongarije en Schotland hun sterspelers verliezen, met tien man verder moeten, én een penalty tegen krijgen, hebben we het straks allemaal weer keurig in eigen hand.

Voor de komende week adviseren wij u de volgende mening:

Liever Li'l Kleine in je armen dan een Topper in je achterkamertje.

Veel plezier van uw nieuwe mening!