Opinie: Ik zal wantrouwen tot ik erbij neerval – maar in de juiste dosis

Ineens zie ik een overeenkomst tussen de diverse niet-gevaccineerden in mijn omgeving, die doorgaans – terecht – niet over één kam geschoren willen worden. Het zijn types van wie ik in het verleden allerlei kleine en grote dingen heb kunnen leren, bijvoorbeeld om eens een brandnetel te proeven, een lied te zingen, vertrouwen te hebben. Vooral dat: vertrouwen.

Op het moment bevind ik me in omstandigheden die de behoefte aan vertrouwen nijpend maken. Ik zal dat dadelijk uitleggen. Maar eerst dit: deze tijden zijn voor niemand vertrouwenwekkend, zoveel lijkt duidelijk. We zijn allemaal bang - ook al schijten we misschien elk een andere kleur bagger tijdens ons gepieker over de vraag of de huidige wereldorde zal blijven bestaan, als Moeder Aarde al niet zelf implodeert of verbrandt. Laat ik niet profetisch of poëtisch worden, wat ik bedoel is dat als angst bier was, we allemaal dronken zouden zijn, misschien zijn we dat ook.

Hoezo bang?

En waren we dat al, of op z’n minst aangeschoten, toen de pandemie uitbrak. Heb ik het mis, denk je: hoezo bang, het waren prima tijden voordat corona kwam? Lees toch even door alsjeblieft. Ik richt me tot meerdere personen tegelijk, niet alles zal voor ieder van jullie in gelijke mate gelden.

Het moment dus dat corona kwam, en verrassend snel daarna: de vaccins. Kan een medicijn dat zo snel is ontwikkeld ooit veilig zijn? Hoe we daar ook over denken, nu zitten we opgescheept met allebei: het virus en de vaccins, en geen van beide gaat voorlopig weg.

Tussen mijn eerste en de tweede prik kreeg ik corona, ik werd er goed ziek van. Gevaccineerd en hersteld dus, mijn qr-code spat zowat van het scherm. Maar ik maak er weinig gebruik van, want ondanks die dubbele bescherming voel ik me niet op m’n gemak in drukke ruimtes met weinig ventilatie – mijn geliefde pleisterplaatsen zoals het café, het theater, de sportschool.

Hart kapot

Dat is vanwege die persoonlijke omstandigheden. De ‘effecten op langere termijn’ waar het in de discussie over de vaccins zo vaak over gaat, onderga ik nu van een behandeling die ik dertig jaar geleden heb gehad. Destijds heb ik mijn lot in handen gelegd van artsen die mij met tsjernobiliaanse radiotherapie genazen van kanker. Ik ben ze er nog steeds dankbaar voor, ook nu ik op de wachtlijst sta voor een openhartoperatie omdat mijn hart alsnog kapot is gegaan van die bestralingen.

Die dertig jaar heb ik doorgebracht als nieuwsjunk; veel gebruikt en ook zelf gedeald, ik werkte al in de msm voordat het woord bestond. Daarvan heb ik geleerd dat hoe meer je weet, hoe meer je wantrouwt. Wantrouwen is de tegenhanger van vertrouwen, maar verdient een even grote lofzang.

De overheid, big tech, big pharma, big brother, m’n buurman, de wetenschap en de journalistiek zelf, ik zal wantrouwen tot ik erbij neerval, overal waar de medemens ergens macht of controle over heeft. Ik ken die medemens namelijk omdat ik er zelf een ben, en we zijn allemaal zeer onvolmaakt.

Maar wantrouwen heeft met vertrouwen gemeen dat je het nooit blindelings moet doen. Het gaat om de juiste dosis, vergeef me de medische beeldspraak. Er is waarschijnlijk niet één oorzaak of schuldige en ook niet één oplossing voor de cluster van clusterfucks waarin we ons bevinden.

Rot voor mij

Het Red Team legt het werk neer omdat het net zo goed tegen een stoelpoot kon praten als de regering van advies voorzien. De hoofden van de academische ic’s in Nederland doen een gezamenlijke oproep aan elke Nederlander om ‘alles te doen wat in zijn/haar positie mogelijk is om het aantal besmettingen sterk te verminderen’. Zij vrezen dat zij ‘niet meer iedereen de juiste ic-zorg, zoals we dat gewend waren, kunnen geven’ als de winter zo gaat verlopen als wijlen het Red Team heeft voorspeld. Dat is uiterst rot voor mij en alle anderen die wachten tot er een bed voor ze is op de ic, maar ook voor de rest, voor jullie, voor iedereen.

Laten we van elkaar blijven leren. Elkaar blijven vertrouwen en wantrouwen. Doe wat in je positie mogelijk is om het aantal besmettingen te verminderen. In mijn geval is dat: jullie vragen om je alsnog te laten vaccineren, of in elk geval strikt de bekende voorzorgsmaatregelen in acht te nemen en je steeds weer te laten testen. Zodat we elkaar weer in levende lijve kunnen tegenkomen her en der.

Pieter van den Blink is schrijver en journalist.