Op de zeepkist: Strengere en eerder van te voren afgegeven festivalvergunningen schelen buurtbewoners veel ellende

‘Al sinds 1993 wonen we op deze woonwagenlocatie in het Westelijk Havengebied in Amsterdam met acht gezinnen. Dit is ons thuis. Net als de meeste leden van mijn familie heb ik mijn hele leven in het circus gewerkt, mijn oom was circusdirecteur Toni Boltini. Ik deed van alles: koorddansen, fietsacrobatiek, goochelen.

‘Bij het circusleven hoort veel reizen, we waren altijd onderweg. Deze plek in de haven voelt als een veilige basis, maar door de komst van de festivals is dat veranderd. Een massa van 13 duizend mensen die op 250 meter van je huis staat te feesten heeft iets bedreigends en benauwends.

‘Een deel van je directe omgeving wordt ervoor afgezet, je komt je eigen straat soms niet eens in. Al tijdens het soundchecken staan hier de kopjes te rinkelen op tafel en trillen de ramen in de kozijnen. De lage bassen zijn het allerergst, die gaan door merg en been. Als het festival eenmaal echt begonnen is, kun je eigenlijk niet in je eigen huis zijn. Onze woonwagens zijn van hout, je verstaat elkaar niet eens binnen. Op festivaldagen vertrekken we dus naar een hotel. Dat betalen we zelf, blijven is geen optie.

‘In het najaar van 2017 was hier het eerste festival, in het kader van het Amsterdam Dance Event. Een pilot had de gemeente het genoemd. Maar de volgende zomer waren het er al vier en deze zomer zouden het er zes moeten worden. Gelukkig zijn de plannen om hier het grootste festivalterrein van de stad van te maken van de baan, maar hoeveel festivals er wel zullen worden gehouden, dat weten we nog steeds niet.

‘Ik zie ook wel de leuke kanten: de mooie tenten, het eten in al die foodtrucks, de muziek. Een deel van mijn familie vaart bovendien wel bij de populariteit van festivals. Nu het rondreizende circusbestaan bijna niet meer vol te houden is – de kosten zijn te hoog en er komen te weinig mensen – verhuren mijn broer en neven tenten, vloeren en tribunes, onder andere aan festivalorganisatoren.

‘Ik snap misschien wel als geen ander, dat als je iets leuks wilt organiseren, je onvermijdelijk ook overlast veroorzaakt. Ik ken het nog vanuit het circus: een tent opbouwen en weer afbreken, de voorstellingen ’s avonds, de aggregaten, het maakt lawaai. We deden er alles aan om omwonenden te ontzien en tegemoet te komen. We kondigden onze komst van tevoren aan, we nodigden omwonenden uit om te komen kijken tegen gereduceerd tarief en gaven rondleidingen voor de plaatselijke basisschool. Je wilde welkom zijn, geen last.

‘Ook wij worden uitgenodigd op de festivals bij ons in de buurt, om te zien wat ze hebben neergezet. En ik vind het knap dat je een evenement kan organiseren waar tienduizenden mensen op af komen. Dat je er geld mee wilt verdienen, snap ik ook. Mijn frustratie richt zich dan ook niet zozeer tegen de festivalorganisaties, maar tegen de gemeente.

‘Telkens wordt de evenementenvergunning maar een paar dagen van tevoren afgegeven. Dan is er geen tijd meer om bezwaar te maken. In de praktijk is een festival niet meer tegen te houden en is er niets meer te veranderen aan de toegestane geluidsnorm, als er al tienduizenden kaarten verkocht zijn. Bij het laatste kort geding tegen de vergunningafgifte van de gemeente, zei de rechter: ‘Ik zit hier niet om een bedrijf failliet te laten gaan.’

‘Toch is te elfder ure procederen tegen de evenementenvergunning het enige wat we kunnen doen. Is de vergunning eenmaal afgegeven, dan zit je in de herrie. Maar als het geluid binnen de perken gehouden zou worden en de vergunning ruim van tevoren wordt afgegeven, zodat je als buurtbewoner het idee hebt dat je mee mag praten, dan zou ik best kunnen leven met af en toe een festival.’