ingezonden brieven
Onderwijskwaliteit bewaken ging prima met een bord en een krijtje
De lezers herinneren zich vroegere kwaliteitsbewaking op een hogeschool, waarom koets en caissière bij R. Dahl niet meer mogen, menen dat je wél moet debatteren over geweld bij acties, en zagen nóóit overvloed in de zorg.
In 1973 vroeg ik mijn studenten bij de laatste les van het studiejaar om drie plus- en drie minpunten te noemen van mijn onderwijs. Die schreef ik met een krijtje op het bord. Het was daarna een kleine moeite een paar verbeteringen aan te brengen voor het volgende studiejaar: zes regels na een half uurtje praten.
De HBO-raad (later Vereniging Hogescholen) bestond nog niet, digitalisering was nog ver weg, onderwijskunde zat nog verstopt in de pedagogiek. We waren een middelgrote Sociale Academie en verpleegkundeopleiding in een knus gebouw en samen met het werkveld waren we redelijk tevreden.
In 2003 hadden we een rapport van een paar honderd bladzijden, een rijtje onderwijskundigen, een duur opgetuigde Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO), nerveuze managers die hun baan dreigden te verliezen ofwel een explosie van onkosten. Docenten hadden niks te vertellen en waren massaal overspannen en studenten klaagden steen en been.
In 2023 hebben we het Fontysdebacle. Besturen, managen en subsidie binnenhalen is nog steeds belangrijker dan het onderwijs zelf. In 2053 draai ik me vergeefs om in mijn graf.
Conclusie: onderwijs moet je overlaten aan docenten en studenten. Het niet-onderwijzend personeel, het management en het bestuur moeten zich niet te veel bemoeien met wat er zich in het klaslokaal, de collegezaal en de practicumruimte afspeelt.
François Dumoulin, oud-voorzitter sectie HSPO van de HBO-raad, oud-docent psychologie Saxion Enschede en Deventer en Universiteit Twente.
Oproep
Oproep aan alle parlementair journalisten die op de vrijdagse persconferentie van de premier aanwezig zijn: Ga eens voorbij de hype van de dag en vraag naar zijn reactie op het rapport over de Groningse gaswinning. Het vuurtje moet tenslotte wel blijven branden.
Ria van de Laak, Tilburg
Ereschuld
Gewoon alle scheuren en verzakkingen in het bevingsgebied vergoeden, de oorzaak is meestal niet te achterhalen. Geen gesteggel meer over een scheur. Dit voorkomt frustraties bij de Groningers, versnelt de afhandeling, geen vuistdikke rapporten meer en de uitvoeringskosten lager.
André Doorlag, Groningen
Koets
Uit het heldere relaas van Loes Reijmer blijkt dat de sensitivitysoep niet zo heet wordt gegeten als-ie wordt opgediend. Echter, hoe moeilijk is het om haar dochter uit te leggen wat een kamermeisje is en dat cassière of brieven tikken op een kantoor in vroegere tijden de meest voorkomende vrouwenberoepen waren?
Het is zo jammer als literatuur uit een bepaalde periode ‘vertaald’ moet worden naar elke nieuwe tijd waarin geleefd wordt. Hierdoor gaan oude mores verloren en het levert een gebrek aan kennis over voorbije jaren op. Een gemiste kans om kinderen én volwassenen te leren hoe eerdere samenlevingen eruit zagen.
Ik zou het bijzonder vervreemdend vinden te moeten lezen dat Emma van Jane Austen zich op een brommertje verplaatste omdat niemand meer weet wat een koets is.
Mieke van Gerven, Amstelveen
Geweld
Of geweld bij actievoeren gerechtvaardigd is of niet, daar hoef je, als het aan Elma Drayer ligt niet over te debatteren. Er is maar één uitkomst mogelijk. Daarom acht ze het juist dat het overleg hierover, georganiseerd door het platform Progressief Café op 7 maart, niet doorgaat. Absoluut, geweld is niet goed. Maar met het er niet over mogen praten, wordt voorbijgegaan aan de olifant in de kamer.
Ik mis hier de vraag: wat drijft mensen te willen spreken over geweld bij actievoeren? Ervaren zij misschien levensbedreigend geweld dat in het uiterste geval om tegengeweld vraagt? Om een antwoord op die vraag te krijgen, zou juist een dergelijk debat zeer waardevol zijn.
Piet Paree, Santpoort-Noord
Overvloed
De Zorgverzekeringswet werkte in tijden van overvloed, maar nu niet meer. Dan vraag ik mij af over welke ‘tijden van overvloed’ het gaat. Daar hebben zorgmedewerkers niets van gemerkt. Zeker niet in de ouderenzorg. Als afdelingshoofd in de ouderenzorg van 2002 tot 2014 was er altijd sprake van bezuinigingen, beknibbelen, formatie inleveren en krapte, terwijl de zorgzwaarte en werkdruk verder toenam. Goed om eens te onderzoeken waar die overvloed gebleven is?
Hedwig Remmé, Heerde
Monteur
Paulien Cornelisse zoekt iemand die met autoriteit kan zeggen dat iets ‘normaal’ is: een ‘monteur des levens’. Vanwege de hoge frequentie waarin ik dat dagelijks doe, overweeg ik nu mijn vak zo te gaan noemen.
Hans van Pelt, twintig jaar huisarts, Leidschendam
Wilt u reageren op een brief of een artikel? Stuur dan een brief (maximaal 200 woorden) naar brieven@volkskrant.nl
Het belangrijkst is dat een brief helder en duidelijk is. Wie een origineel en nog niet eerder verwoord standpunt naar voren brengt, maakt grotere kans de krant te halen. Een brief die mooi en prikkelend is geschreven, heeft ook een streepje voor. Kritiek op de Volkskrant wordt vaak gepubliceerd, op-de-man-gespeelde kritiek op personen plaatsen we liever niet.
Iedere brief wordt gelezen door een team van ervaren opinieredacteuren en krijgt een kans. En wekelijks halen ongeveer vijftig brieven de krant. Over de uitslag kan helaas niet worden gecorrespondeerd. Wij zijn er trots op dat onze lezers mooie en goede brieven schrijven, waarvan we elke dag een levendige rubriek kunnen samenstellen.
Minister, vraag zelf een Stap-subsidie aan
Minister Van Gennip van Sociale Zaken en Werkgelegenheid wist al bij de lancering van haar Stap-subsidie dat het mis zou gaan. Als je voorwaardenloos geld uitdeelt, moet je niet raar opkijken als cursisten en scholingsaanbieders daar gebruik/misbruik van maken. Je zou denken dat de overheid had geleerd van de rijen in Groningen voor de aanvraag van een herstelbijdrage of van het jarenlange reïntegratiedebacle.
Onder het mom van ‘makkelijker kunnen we het niet maken’ ontaardt een simpele regeling in korte tijd in een ondoordringbaar oerwoud van onrechtvaardigheid en ict-problemen. Oorzaak: de Belastingdienst die geen enkele wijziging meer aankan.
Vorige week las ik dat er tot 2027 niets mag misgaan bij de vervanging van de verouderde ict-systemen, anders komt de belasting-inning in gevaar. Een goed functionerende belastingdienst zou het woud van subsidies en toeslagen voor basisvoorzieningen van de burger overbodig maken. Kijk wat nu gebeurt bij de kosten van zorg, huur, gas en elektra, scholing en in de toekomst drinkwater.
Ik raad de minister aan zelf maar eens een Stap-subsidie aan te vragen voor de door mij aangeboden cursus ‘Omgaan met problemen bij de overheid’. De cursus is helaas wel prijzig, 10 duizend euro per dagdeel.
Martin van den Berg, Utrecht
