Ondertussen vliegt de echte viruswaanzin hier gewoon door de lucht

Zondag willen de viruswaanzinnigen weer samenkomen op het Malieveld, aangevuld met trekkerboeren, miskende zelfstudiedeskundigen, een handvol ondernemers die een commercieel belang hebben bij het ontkennen van corona, en de laatsten der Gele Hesjes. Demonstreren mag niet van waarnemend burgemeester Remkes (‘Een voortreffelijk burgervader’, prees de premier vrijdag) wegens volksgezondheid en openbare orde, maar ze willen toch samenkomen ‘op óns Malieveld, op persoonlijke titel’.

Ondertussen vliegt de echte viruswaanzin hier gewoon door de lucht. In de vorm van de firma Corendon die binnenkort gaat beginnen met pakketreizen naar Turkije. Dat lijkt me een groter gevaar voor zowel de volks- als de mentale gezondheid dan een paar dolende complotdenkers die boos zijn op het kabinet.

Turkije heeft, net als alle landen buiten het Koninkrijk en de EU, de status code oranje (uitsluitend ‘noodzakelijke’ reizen), omdat het verstandig is om de grenzen voorzichtig te openen nadat je net bent bezocht door een virus dat per vliegtuig de hele wereld over is gereisd. Wie uit Turkije terugkeert, moet daarom twee weken in quarantaine. Wie er onverhoopt strandt, hoeft er niet op te rekenen dat na één janktelefoontje de hulptroepen van Buitenlandse Zaken uitrukken, en reisverzekeringen dekken pech onder die omstandigheden mogelijk niet.

Maar Corendon zet onversaagd door. Het belooft gratis repatriëring bij een lockdown. Het ‘garandeert’ klanten dat ze niet in quarantaine hoeven na een negatieve coronatest bij terugkeer (‘Daar gaat Corendon niet over’, verduidelijkte de premier vrijdagmiddag, quarantaine is verplicht). Het doet er, kortom, alles aan om zijn businessmodel – massa’s toeristen bij elkaar drijven – tegen de stroom in overeind te houden.

Dat zou je goed ondernemerschap kunnen noemen en een prachtvoorbeeld van een bedrijf dat voldoet aan het ideaalplaatje van onze overheid: invechten, niet de hand maar de eigen broek ophouden. Je zou het ook de bijzonderheid van onze tijd kunnen noemen: de wereld is zó afhankelijk geworden van massale, tijdelijke verplaatsingen van mensen op zoek naar vertier, dat alles instort als dat wegvalt.

De afhankelijkheid zit overal: bij bedrijfstakken die miljarden steun nodig hebben wanneer het reizen stopt (KLM), bij regio’s waar de werkloosheid en de wanhoop toeslaan wanneer de toeristen wegblijven (Curaçao, de resorts aan de Turkse kust, de Amsterdamse horeca, de vele winkels waarin in de etalages het onverkochte Delfts Blauw treurt in mijn eigen stadje), bij ondernemingen die liever een loopje nemen met de volksgezondheid dan kopje-onder gaan (Corendon), en bij al die honderden miljoenen mensen over de hele wereld die met de grote vakantie in het verschiet drieste plannen maken om de buitengrenzen te bestormen (ook wij zijn de auto rijklaar aan het maken voor een lange rit, ver hiervandaan).

Op de radio hoorde ik een boeiend gesprek tussen Sven Kockelmann, de grootinquisiteur van NPO Radio 1, en Victor Everhardt, wethouder Economische Zaken in Amsterdam. Het ging over de pogingen van Amsterdam om de rolkoffertjeshel van vóór corona niet terug te laten keren. Alle dilemma’s kwamen langs. Want minder toeristen betekent een bloedbad onder horeca, hotels en Nutellawinkels. En hoe weer je blow-, zuip- en kotstoerisme zonder beticht te worden van lagere-klassenhaat.

Aan de kernvraag ‘is jammeren over ‘goede’ en ‘foute’ toeristen niet hypocriet als we onze eigen eindexamenkinderen elk jaar naar Albufeira sturen voor een bacchanaal en zelf met de eerste de beste virusvlucht de Turkse kust bestormen?’ kwam Kockelmann niet eens toe.