Niet alles hoeft met een diploma beloond te worden

Mijn kinderen van 4 en 6 hebben in de afgelopen tijd meer diploma’s behaald dan ik in mijn hele leven. De diplomatisering van kinderen begint al vanaf het moment dat de luier uitgaat: met elk plasje of poepje op de wc wordt een sticker verdiend met uiteindelijk een diploma als ultieme beloning.

Tijdens het familieweekend kreeg mijn zoontje (maar ook alle andere kinderen die meededen) een Oud-Hollands Spelletjes-diploma. Vlak erna behaalde hij zijn derde Pietendiploma, na een kort gymlesje op school. Nog geen week later kwam mijn dochter thuis met een Kunstenaarsdiploma, na het fabriceren van een impressionistisch vingerverf geklieder.

Kort hierna, tijdens een weekje vakantie op een boerderijcamping, behaalden ze beiden hun tweede Ponydiploma, nadat ze in staat waren gebleken een half uur op een aangelijnde pony te blijven zitten. Na een middag met Natuurmonumenten met activiteiten, zoals slootje springen en insecten bekijken, kregen ze het Ik ben Oerrrrrr-diploma.

Een vriendin die onlangs bij ons verbleef, maakte voor haar dochter van 3, toen ze zelfstandig haar rokje kon aandoen, het Grote-Aankleeddiploma. ­Onlangs was ik met mijn kinderen in de bioscoop en na afloop van een half uur durende kleuterfilm kregen alle kinderen een Bioscoopdiploma – ik verzin het niet!

Het zijn allemaal normale ervaringen van kinderen die hier niet voor beloond hoeven worden. De diepere pedagogische filosofie om kinderen zelfverzekerder te maken werkt averechts: certificaten en diploma’s waaien toch wel jouw kant op, ook zonder al te veel inspanning.

Geef alleen diploma’s waar kinderen echt moeite voor moeten doen, zoals het zwemdiploma, na het voltooien van een opleiding en het rijbewijs. Ik vrees een generatie die het vanzelfsprekend vindt dat je voor elke scheet een certificaat krijgt in plaats van moeite te doen voor kwaliteit en onderscheiding van de rest.
Ton Koene, Oosterend, Texel

Protest

Hoe mooi zou het zijn als boeren met hun trekker de A12 in Den Haag blokkeren om Extinction Rebellion te steunen in hun recht op protesteren. Een sterk signaal naar het Openbaar Ministerie en de burger dat het recht op demonstratie zich niet laat kaderen binnen de lijntjes op het grasland dat het Malieveld heet.
Richard Koopman, Oss

Intenties

Advocaat Willem Jebbink zegt naar aanleiding van de arrestatie van zes klimaatactivisten: ‘Een stafrechter moet kijken naar intenties, niet naar de mogelijke ­gevolgen’. Het woke-­adagium dat elke dag meer terrein wint in allerlei sectoren beweert precies het omgekeerde: ‘Het gaat niet om intenties maar om de gevolgen.’ Bijvoorbeeld als het gaat om institutioneel racisme.

Beiden zeggen te strijden voor rechtvaardigheid en dan zijn waarden en ­moraliteit slechts middelen om een doel te bereiken.
Hans Kellerhuis, Utrecht

Holocaust

Op woensdag schrok ik van het bericht over het aantal mensen dat de Holocaust ontkent. Op donderdag schrok ik weer. Dit keer toen er wat meer over de achtergrond van die cijfers werd geschreven.

Goed onderwijs over de Tweede Wereldoorlog is natuurlijk nodig, goed onderwijs over statistiek zeker ook.
Chris Stemerdink, Athene (Griekenland)

Holocaust (2)

Op de ochtend dat het nieuws over het Holocaustonderzoek met veel aplomb en enigszins ongenuanceerd verkondigd wordt, sta ik in een volle aula van het herinneringscentrum Kamp Vught voor drie klassen van 3-havo. Daar moet ik als als joodse gastdocent van het herinneringscentrum het verhaal van de oorlog van mijn ouders vertellen. Hoe mijn moeder ontsnapte uit Kamp Westerbork, hoe mijn vader, omdat hij toevallig niet in Nederland was toen de oorlog uitbrak, meevocht met de geallieerden in de Prinses Irenebrigade, en hoe mijn vier grootouders van honger en uitputting zijn ­gestorven in concentratiekamp Bergen-­Belsen, het kamp waar ook Anne Frank is gestorven.

De geschiedenisdocent introduceert mij met het citeren van Leo Vroman: ‘Kom vanavond met verhalen over hoe de oorlog is verdwenen, herhaal ze honderd malen, alle malen zal ik wenen.’

Ik begin mijn verhaal anders dan andere keren: ‘Zijn er onder jullie kinderen die de Holocaust in twijfel trekken? Eerlijk zeggen’, vraag ik. Niemand steekt een vinger op. Sterker, na mijn verhaal aangehoord te hebben, stellen velen van hen intelligente vragen, zoals: ‘Waarom zijn uw grootouders niet ondergedoken?’ En: ‘Hadden uw ouders veel last van de nare herinneringen?’

De geschiedenisleraar doet enthousiast mee. Als ik vertel over het Philips-­Kommando, hoe Frits Philips, net als ­Schindler, vele joden, onder wie de zusters van mijn moeder, gered heeft, weet hij er alles van. De leraar praat ook mee als ik vertel over Gunter Demnig, de Duitse kunstenaar die uit schuldgevoel over wat de Duitsers de Joden hebben aangedaan de ‘Stolpersteine’ heeft ontworpen, en op zijn knieën op de stoep voor het huis vanwaar mijn grootouders zijn afgevoerd de stoepstenen losbeitelde om er eigenhandig de Stolpersteine in te plaatsen. Ook moedigt de leraar de kinderen aan vragen te stellen.

Met zo’n leraar valt de Holocaust niet te ontkennen. Zo’n leraar is goud waard en daar zijn er te weinig van.
Noor van den Bergh, Den Haag

Belediging

De column van Max Pam over beledigingen deed mij denken aan een uitspraak van een leraar op de middelbare school. Hij stelde dat de belediging niet bestaat. Het gezegde is óf waar en dus een waarheid, óf niet waar en dus een leugen. Ergo: de belediging bestaat niet.
Mieke van Gerven, Amstelveen

Rutte

Na de vele kritiek op onze minister-president is het ook wel eens goed de mening van een buitenstaander te horen. Ik ­citeer de Oekraïense Elena in haar ‘Bericht uit de schuilkelder’: ‘Voor de oorlog kende ik Rutte niet, maar nu zal ik hem nooit meer vergeten. Wat een charmante, intelligente man met het hart op de goede plaats. Je mag trots zijn, Iris, dat je in zo’n mooi land woont, met zo’n leider aan het roer.’ Me dunkt, daar kan Rutte weer jaren mee vooruit.
Siep Schaafsma, Beek

Links

Telkens weer lees ik in artikelen dat GroenLinks en de PvdA de toevoeging ‘links’ krijgen. Links heeft toch nog steeds bij een groot deel van het volk een meer negatieve connotatie. Bij CDA lees ik nooit ‘conservatief’, bij de VVD ‘neo­liberaal’ of bij de ChristenUnie ‘rechts-­religieus’. Volgens mij moet het bijvoeglijke naamwoord dan ook bij GroenLinks en de PvdA worden vermeden.
René Hoijtink, Groenlo

Kennis van zaken

Mensen die sceptisch zijn tegenover ­erkende wetenschappelijke inzichten blijken hun eigen kennis vaak schromelijk te overschatten. Deze constatering is op zichzelf weer de uitkomst van wetenschappelijk onderzoek en omdat ik niet zoveel kennis heb van het betreffende vakgebied, ben ik graag bereid dit voor waar aan te nemen.

Ooit studeerde ik Engelse taal- en ­letterkunde en zodoende weet ik dan weer wel dat de Engelse schrijver Alexander Pope al in 1774 het volgende liet op­tekenen: ‘A little learning (ook wel: knowledge) is a dangerous thing.’

Deze uitspraak heeft in Engeland nu spreekwoordelijke status en is daarmee van algemene bekendheid. Een Nederlands equivalent zou kunnen zijn: ‘Schoenmaker, blijf bij je leest.’
Nico de Milliano, Nijmegen

Klep dicht

Ik ben u allen zeer dankbaar dat u dezer dagen bij temperaturen rond het vriespunt onze kranten en post ‘gewoon’ ­bezorgd. Het is koud, dus Nederland ­probeert massaal energie te besparen. Dus douchen wij nooit langer dan vijf ­minuten, draaien volle was­machines, hebben minder verlichting aan en overdag staat de thermostaat nooit hoger dan 19 graden. Alle kleine beetje helpen, toch?

Maar wat ik nu zo zonde vind, is dat met grote regelmaat de klep van onze brievenbus openstaat en hierdoor overdag veel koude lucht onze gang binnen stroomt. Het blijkt dat bezorgers vaak nalaten de klep van de brievenbus te sluiten. Het lijkt mij echt een geval van kleine moeite, groot plezier.

Dus ik verzoek u namens vele huishoudens in Nederland: klep dicht, ­alstublieft! Vriendelijk dank.
Michiel van der Zalm, Bussum

Ventileren

‘Hoe houd je je energierekening laag en voorkom je schimmel?’ is duidelijk geschreven voor grotere huizen met middelmatig tot goede isolatie. Het advies is om te allen tijde een raam op een kier te hebben én de temperatuur nooit onder de 15 graden te laten komen.

Dit heb ik vandaag uitgeprobeerd in mijn (huur)appartementje door het kleinste raam in de woonkamer op een kier te zetten. Na drie uur de verwarming op de hoogste stand was een equilibrium bereikt van 16 graden en zat ik met truien, dekentjes en sloffen te studeren.

Zo heb ik straks misschien wel een schimmelvrij huis, maar comfortabel is anders.
Olga Nielsen, Hengelo

Sudoku

Zou ik de enige zijn die zich zo lang­zamerhand obsessief verhoudt tot de ­sudoku (ja, die met de diagonalen) in de zaterdagse Volkskrant? Zo vraag ik mij af, na wéér vruchteloos wikken, wegen, ­anticiperen, uitsluiten, schikken en herschikken en – vooral – tot negen tellen.

De dikke zaterdagkrant-met-Magazine tot nader order terzijde gelegd. De ­toestand in de wereld, Oekraïne, de ­patriots, de klimaatcrisis, mijn favoriete rubrieken en columnisten – alles moet wachten totdat deze klus geklaard is. Desnoods met gebruikmaking van mijn laatste hersencel. Meestal lukt dat wel, zij het soms pas ver in de nieuwe week.

Maar hoe diep is het inktzwarte gat, waarin ik val als ik onverhoeds twee ­dezelfde cijfers in een rij bespeur, de fout niet meer te reconstrueren is en alle inspanningen dus vergeefs. Merkwaardig, zo’n gepreoccupeerdheid met een in ­wezen zinloze activiteit. Alhoewel, ­misschien verkleint deze het risico op dementie.

De oplossing? Een bezoek aan de psychiater? Een nieuwe afdeling van de Jellinek-kliniek? Of het alsnog ontwikkelen van een ter zake doende knobbel?
Julie Schwerzel, Groningen