Niet alleen kijken mensen in de sportschool vaak in de spiegel, nog vaker kijken ze naar hun schermpjes

Het is een publiek geheim dat mensen die twee, drie of vier uur in een sportschool doorbrengen daar niet twee, drie of vier uur aan het trainen zijn. Spiegelwanden vervullen er vaak een functie die de vijver had voor Narcissus: je ziet daar mensen tijdens het trainen lang naar hun eigen beeltenis staren. Maar nog vaker zie je mensen in de sportschool tegenwoordig naar schermpjes staren.

Vóórdat mensen met smartphones op fitnessapparaten neerstreken en daar rustig een half uur bleven zitten, had ik nog geen half uur nodig om alle nek- en schouderoefeningen van de fysiotherapeut te doen en dan was ik weer mooi weg. Tegenwoordig is het wachten tot mensen een keer klaar zijn op hun telefoon. Ik ben geen liefhebber van het aanspreken van mensen, maar als je zo’n onnozel apparaat als de shoulderpress slechts 40 seconden nodig hebt en iemand zit er een half uur, dan moet je op een gegeven moment wel. En zo raakte ik gewend aan mensen die, als je ze aanspreekt, van hun telefoon opkijken alsof je een emmer koud water over ze heen hebt gegooid. Vorige week sprong een vrouw die al 40 minuten op de shoulderpress op haar telefoon bezig was heel boos op: ‘Ik ga al weg hoor! Ik word hier altijd zo gestrest van!’

Als ik ooit een boek ga schrijven over de relatie tussen stress en het digitale prachttijdperk, dan wordt dit de openingsscène. Als we iets aan al die stress in de 21ste eeuw willen doen, dan moeten we uitvinden waar die stress vandaan komt. Welk apparaat stelt mensen in staat in de sportschool tegelijk hun Facebook en hun Instagram bij te werken, acte de présence te geven in hun Whatsapp-groepen, werkmails te beantwoorden en ook nog even te tiktokken? Dat is nou het mooie van de smartphone: die zorgt ervoor dat je al je stress altijd bij je hebt.