Na al die jaren was het meer gewoon Dr. Phil, of, nou ja, Phil, met een wild assortiment aan freaks

Dr. Phil stopt ermee, de televisiepsycholoog uit mijn jonge jaren, uit de jonge jaren van velen, want zijn tijdperk liep van 1998 tot nu. Hij zat al een paar decennia niet meer op mijn radar, want wie kijkt er nog naar tv-psychologen, of naar mansplainende oude witte mannen, of überhaupt naar de tv?

Ik was zelf verslaafd aan Dr. Phil toen ik in de twintig was, en het nog acceptabel was om ’s middags kostbare tijd te besteden aan een tv-psycholoog die getroebleerde mensen behandelde, op hoge krukken, in een talkshowdecor, met live publiek.

Die hoge krukken hebben me altijd verwonderd. Als je therapie ondergaat, zelfs maar voor drie kwartier, in een studiosetting, van een malle showbizztherapeut, voor een miljoenenpubliek, dan wil je toch op een fijne bank zitten, met je voeten op de grond en tissues binnen handbereik?

Zo niet bij Dr. Phil. Zijn tv-patiënten moesten het vooral niet te gemakkelijk hebben. Zittend op die hoge krukken moesten ze hun meest genante problemen het publiek in gillen, en dan kregen ze ervan langs van de dokter.

Toch had ik een zwak voor Dr. Phil. Hij was een soort Texaanse koeienhandelaar die per ongeluk psycholoog was geworden. Zijn uitspraken waren direct. Vaak onvertaalbaar. Tegen een man die bij zijn vrouw onder de knoet zat: ‘She has your dick in a dixie cup.’ (‘Zij heeft jouw piemel in een kartonnen bekertje’). Tegen een man, nogmaals, die onder de knoet zat bij zijn vrouw: ‘She gonna open up a can of whoop ass on you.’ (‘Zij gaat een blik billenkoek op je opentrekken.’) ‘I don’t care how flat you make a pancake, it’s got two sides.’ (‘Het maakt me niet uit hoe plat je een pannekoek bakt, hij heeft twee kanten.’ Dit is wel heel waar, overigens, en op ongeveer elke situatie in een mensenleven toepasbaar.)

Ik ging oude afleveringen bekijken, en kwam erachter dat mijn idee van Dr. Phil – een man die via koehandelaarachtige uitspraken mensen van hun mentale problemen probeerde te genezen – niet klopte. Hij was in al die jaren afgedreven naar een heel ander genre. Zo ontving Dr. Phil gerust een hele aflevering een Australiër die zelf een reconstructie van de dood van Princess Diana had gemaakt. Of twee onredelijke restauranthouders bij wie Gordon Ramsay boos was weggelopen, zodat ze konden vertellen hoe vervelend ze het vonden dat Gordon Ramsay bij ze was weggelopen. Het ging niet vaak meer over psychische problemen en rake oplossingen, het was meer gewoon Dr. Phil, of, nou ja, Phil, met een wild assortiment aan freaks.

En nu stopt hij, na aantijgingen van – wie schetst mijn gigantische verbazing – een giftige sfeer op zijn werkvloer.

Kan er een programma komen waarin alle ex-talkshowbazen die giftige werksferen creëerden, therapie krijgen van het opperwezen? Van Oprah dus? De tijd is rijp.