Mijn hart huilt om Yuri, de Pietje Bell van het turnen

De coach als Mozes

Stel je hebt een belangrijk toernooi. Een kampioenschap. Daar ga je naar toe met je team, omdat je dat allemaal verdiend hebt. Geweldig. Het is natuurlijk nogal een organisatie, dat wel. Je moet allemaal afspraken maken, wat moet er mee, waar moet je wanneer zijn?

Je krijgt een teamoutfit, want je wilt je natuurlijk ook echt als team presenteren. De fietsers, de zeilers, de handballers, aparte teams met aparte doelen, individuen met een eigen aanpak in een eigen voorbereiding maar ook samen één groot team.

Zo'n landenteam kun je natuurlijk niet zomaar op reis, de woestijn in sturen. Op zo'n moment dalen minstens Tien Geboden neder: gij zult niet dit, gij zult niet dat.

Veel coaches en bondsbestuurders houden er erg van om de rol van Mozes te spelen. Een basketballcoach had ooit 'de regels' heel duidelijk gemaakt met welke sanctie op welk vergrijp. Een van zijn topspelers miste de avondklok en werd dus op de tribune gezet in de belangrijke wedstrijd. De wedstrijd werd verloren, weg mooi seizoen.

Hij kwam bij Red Auerbach, de enorm succesvolle coach van de Celtics, om te klagen over dit onverantwoordelijke gedrag van zijn speler en kreeg de kous op de kop: 'Je had hem toch ook een boete kunnen geven, of corvee laten doen?!' verweet Auerbach hem. Misschien had hij de wedstrijd wel gewonnen en als een Mozes zijn team naar het Heilige Land geleid.

Als we met z'n allen zo graag willen dat Team NL bij de Olympische Spelen iets voorbeeldigs is, dan had ik, liever dan zich voorbeeldig gedragende sporters, graag een voorbeeld teamgedrag gezien. Zo'n voorbeeld stel je niet door iemand weg te sturen die zich niet helemaal zo gedraagt als de anderen.

Bij het hartige woordje dat je met zo iemand moet spreken horen open armen en een luisterend oor. Een voorbeeldig team koestert zijn leden - ook de speciale gevallen - en niet zijn geboden.

^{Kaj Reker, basketballcoach Rijksuniversiteit Groningen}

Heerlijk helder waterland

Het is toch dubbel dat Heineken als instituut zo zijn bier kan promoten en Yuri als individu alle ellende over zich heen krijgt. Bij de volgende Olympische Spelen het Holland Waterhouse Land.

Dat is pas een goede promotie van ons land.

^{Marja van den Berg, Houten}

Van alle smetten vrij

Het nadeel van stadsgenoten is dat je te veel van ze weet. Zeker in een middelgrote stad waar slechts een handvol bekende Nederlanders wonen. En dus weet ik, hoewel ik hem nog nooit heb ontmoet, veel over mijn stadgenoot Yuri van Gelder. Zoals ik al zei: te veel.

En toch heb ik diep respect voor deze jongen die eeuwig een jongentje zal blijven en waarvan je nu al weet dat hij zich ook een derde, vierde en vijfde keer gaat stoten aan dezelfde steen.

Het is de steen die iedereen die over een beetje rock & roll beschikt, kent alsof het zijn eigen steunzool is. De steunzolen die volgens de orthopeed alle kwaaltjes zou verhelpen maar die na vijf dagen irritatie in de garage werden gesmeten en daarna nooit meer zijn gezien.

Yuri weet zelf wat goed voor hem is. Staat op een voor turners bejaarde leeftijd, nog immer aan de wereldtop. Heeft zijn demonen meerdere malen weten te overwinnen.

Maar de duivels van de bureaucratie hebben hem er toch onder gekregen. De bestuurders van het NOC*NSF hebben in hun wijsheid besloten dat Yuri van Gelder onwaardig is om voor ons land te strijden op het hoogst haalbare niveau.

Sport als smetteloos visitekaartje.

En dat terwijl iedereen weet dat in de topsport met elke dobbelsteen is geknoeid. Maar hoe groot de medicijnkasten tegenwoordig ook zijn, in het openbaar een biertje te veel drinken is intolerabel.

Hypocrisie tot het gaatje uitgevoerd. En daarom huilt mijn hart voor Yuri. De doorzetter die volgens elke sportwet al lang met pensioen had moeten zijn. De Pietje Bell van het turnen die wordt behandeld alsof hij Jack the Ripper is.

^{Ralph Posset, kunstenaar, Den Bosch}

Goud

Na het lezen van de voortreffelijke column (V, 12 augustus van Jean-Pierre Geelen over Keith Bakkers 'aanbod' om Yuri van Gelder te 'helpen' heb ik maar één gedachte: wat ben ik blij dat JP na zijn vertrek als tv-recensent verder is blijven kijken! Wat mij betreft verdient hij een gouden medaille voor zijn altijd scherpe en humorvolle observaties.

^{Maureen Davis, Den Haag}

Eigen verantwoordelijkheid

Naar aanleiding van het wegsturen van Yuri van Gelder valt mij op dat zijn eigen verantwoordelijkheid niet wordt genoemd. 'Anderen' hebben het gedaan, dat hij geen medaillekans heeft. Zoals bekend heeft hij al jaren een verslavingsprobleem gehad, dat hij heeft kunnen oplossen.

Waar het mij om gaat is dat hij ondanks zijn eerdere schorsingen wegens zijn verslaving en mede dankzij zijn eigen inzet toch naar de Olympische Spelen kan. Dan ga je als topsporter en sportprofessional toch niet voor de finale al uitbundig feestvieren?

Dan bereid je je voor op deze finale en daar hoort drank en uitstapjes niet bij, zeker niet bij het belangrijkste sportevenement dat er bestaat. Als je spanningen hebt vraag je om hulp, zeker als je van jezelf weet dat je deze spanningen zelf op een verkeerde manier afhandelt. In het geval van Yuri kan ik me voorstellen, dat hij deze spanningen op zijn manier afreageert na de finale. En wat zijn die paar dagen tussen de voorrondes en de finale? Als echte professionele sporter moet je daarmee goed kunnen omgaan.

Dus geen waarschuwingen als toch blijkt dat je je niet kunt beheersen, maar direct weg. Hoe zou u reageren als net voor een cruciale vergadering, presentatie of iets anders voor uw organisatie blijkt dat een van uw collega's als een belangrijkste persoon, zich aan een of ander exces zich te buiten gaat ? Ik zou hem of haar een schop onder de kont geven.

^{Ad Plompen, Rotterdam}

No guts, no glory

Het commentaar van Pieter Klok van 11 augustus is me uit het hart gegrepen. Zou een chef de mission bij de Olympische Spelen behalve aanspreekpunt voor onze atleten niet ook aanspreekpunt moeten zijn voor alle liefhebbers van de sport en fans van de atleten? De sport is toch van ons allemaal en sporten doe je toch ook voor het publiek ?

Tijdens deze Olympische Spelen is Maurits Hendriks echter nergens te zien of te horen. In tegenstelling tot de afgelopen maanden toen hij niet van het scherm te slaan was. Zelfs niet als half Nederland op zijn kop staat vanwege het wegsturen van Yuri van Gelder.

Als coach van de Nederlandse hockeymannen werd Hendriks na de Olympische Spelen van 2000 al verweten dat hij geen leiderschapskwaliteiten had. Hendriks bestraft atleten die even uit de pas lopen in plaats van hen te ondersteunen en te corrigeren indien nodig en houdt krampachtig vast aan zijn stilte-adagium. Wat een schande. Wel atleten behandelen als kleine kinderen maar niet de 'guts' hebben om uitleg te geven aan het Nederlandse publiek...

^{Ton Schilders, Leiderdorp}