Mevrouw, mag ik één procent van uw salaris?

Mevrouw McKinstry, topvrouw van Wolters Kluwer, heeft dit jaar een inkomen van 12,7 miljoen euro (Ten eerste, 24 maart). De voorgaande tien jaar wist ze ook al zo'n 4 miljoen per jaar te vergaren. Ik schrijf bewust niet 'graaien', omdat ik haar een kleine gunst wil vragen: 'Zou ik, héél misschien, 1 procent van uw beloning dit jaar mogen hebben? Dus 127.000 euro? Als ik overvraag, is één ton ook al goed hoor!'

Ik vraag het maar even, omdat zij degene was die drie jaar geleden haar handtekening zette onder mijn ontslag als journalist bij Wolters Kluwer. Niet omdat ik niet voldeed, maar omdat de 'winstcijfers verder moesten opgekrikt'. Tijdens haar CEO-schap heeft ze nog een paar honderd anderen op straat gezet en we snappen dit heus wel. Overtollig vet snij je nu eenmaal weg. Even goede vrienden dus.

Met de 127.000 euro die ik nu van haar vraag, zou ik mijn bescheiden huisje in Amsterdam grotendeels kunnen afbetalen. En dat maakt de kans dat ik over enkele jaren ergens bij het Leger des Heils beland een stuk kleiner.

Want wat zij misschien niet weet, is wat het betekent als je als 49-jarige tegenwoordig je baan verliest. De kans op een nieuwe baan is nagenoeg nihil. Zo'n 40 procent van de sollicitatiebrieven wordt niet eens beantwoord. Bij sommige sollicitaties concurreer je met ruim 400 anderen.

Gelukkig hebben we in Nederland WW! Maar die loopt bijna af. Bijstand krijg ik niet, omdat ik nét geen 50 was toen zij het overtollige vet wegsneed. Zodat ik eerst mijn huisje moet verkopen en de overwaarde opeten voor ik aan kan kloppen bij de sociale dienst.

Dus ben ik maar gewoon heel hard gaan werken als zelfstandige. Omdat de tarieven in de journalistiek nogal laag zijn draai ik 60 uur per week. Dat zijn bijna CEO-achtige dagen. Ik hoop maar dat ik niet ziek word of een burn out krijg, want 'een dag niet gewerkt is een dag niet verdiend'. Ik hoop ook maar dat ik het in dertien jaar bij elkaar gesprokkelde spaarpotje voor de studie van mijn 15-jarige dochter niet hoef aan te spreken. Bezuinigd heb ik al: ook ik heb het overtollige vet allang weggesneden. Mijn leven is één lange wedloop geworden richting pensioen: haal ik de streep zonder mijn huisje te moeten verkopen? Het worden zestien spannende jaren.

Dus toen ik las dat mevrouw McKinstry 12,7 miljoen heeft verdiend, dacht ik: ik probeer het gewoon! Ik vraag mijn voormalige baas eenmalig één procent van haar salaris. Ze krijgt de 50 à 60 miljoen die ze bij Kluwer heeft verdiend waarschijnlijk toch niet op. Misschien merkt ze het niet eens, als ze geen 12.700.000 euro op de bank krijgt maar slechts 12.573.000 euro. Het zou mij in één klap verlossen van alle financiële stress en mijn ontslag wegens 'rendementsdenken' iets beter te verteren maken. Ik zou me niet meer zo druk maken om de graaiers die alleen aan hun eigen portemonnee denken, ten koste van alles en iedereen. En zij zou er waarschijnlijk een weldadig gevoel aan overhouden: tóch nog iemand blij gemaakt.

Wat vindt u ervan, mevrouw McKinstry?