Met een simpele ingreep worden diploma-uitreikingen ook voor transgender studenten een feest

Brief van de dag: Heroverweeg uitbreiding eigen huis

Regelmatig valt te lezen dat de woningbouw in Nederland stagneert vanwege een tekort aan bouwvakkers. Wie doordeweeks wel eens in een wijk met veel koopwoningen komt, weet dat dit niet waar is. Het stikt er van de bouwvakkersbusjes.

Maar al die bouwvakkers bouwen geen nieuwe woningen. Ze zijn vooral bezig om vaak toch al niet kleine woningen nog groter te maken met woonkeukens, tuinkamers, dakkapellen en andere op- en aanbouw. Vermoedelijk is dat ook voor de bouwsector veel lucratiever dan nieuwbouw.

Huizenbezitters die hun kinderen en kleinkinderen een eigen woning gunnen, zouden eens kunnen overwegen hun plannen tot uitbreiding te heroverwegen. Zodat meer bouwvakkers kunnen werken aan de uitbreiding van het woningbestand. En om woningen voor álle kinderen en kleinkinderen betaalbaar te houden.

Eric Jansen, Wageningen

Van Roosmalen

Dit moest wel een parodie zijn. Een verslaggever van de Volkskrant, Gijs Beukers, interviewt Marcel van Roosmalen, de man die een goede vriend is van Gijs Groenteman, die ook wel eens schrijft voor de Volkskrant. Gijs is getrouwd met Aaf Brand Corstius, columnist van de Volkskrant, en hij maakt ook podcasts met Pieter Klok, hoofdredacteur van de Volkskrant.

De geïnterviewde is ook goede maatjes met Jean-Pierre Geelen, journalist van de Volkskrant en is getrouwd met Eva Hoeke, Magazinecolumnist bij de Volkskrant. Dit alles naar aanleiding van een boek van 800 pagina’s dat over die dekselse Van Roosmalen zelf gaat.

Een zo te lezen nogal egocentrische man die vanwege de financiën hard aan ‘eigen merk’ en ‘marktwaarde’ moest werken, onderweg vooral gelauwerd door genoemde vrienden uit de media. Het leek te gek om waar te zijn. Maar de man is echt, het verhaal realistisch, niks parodie.

En ineens zie ik het: Van Roosmalen, met zijn Adidas-gympies, is een Nederlandse variatie van Chauncey Gardiner uit het boek Being There van Kosinski, waarin door rare misverstanden een analfabete tuinman evolueert tot beroemde goeroe wiens simpele aforismen als diepe wijsheden worden genoteerd.

Dit verhaal is dus toch de ultieme pastiche. Driewerf hulde.

Trees Roose, Haren

Van Roosmalen (2)

Iedere dag denk ik: kan het nog erger? De oorlog in Oekraïne wordt steeds erger en wij kunnen nauwelijks helpen; komende winter zitten we vast in de kou; je kunt nergens meer wat kopen of uit eten gaan want géén personeel, echt kommer en kwel. Tenminste, dat gevoel heb ik vaak na het lezen van de krant. Maar dan dinsdag. Ik heb tranen zitten lachen om die reportage over Marcel van Roosmalen, een uitzonderlijke man en zeer liefdevolle vader.

Wat heeft Gijs Beukers dat fantastisch gedaan, humor kan en zal ons redden, daar ben ik van overtuigd.

Yolanda Derksen, Amersfoort

Kansen

Teun van de Keuken schrijft in zijn column van 30 mei over het wel of niet hebben van gelijke kansen. Ik zag twee moeders met het kind voorop. Een kind zat in een zitje voor op de fiets. Het andere kind stond voor op in het scootertje.

Vraag: welk kind heeft de beste kansen?

Ben van den Berg, Zeist

Minder werken

Bij de reacties op de column van Sander Schimmelpenninck mis ik nog een optie: niet méér werken, maar minder (en vooral anders) consumeren. Het hele kaartenhuis van diensten en beroepen in dienst van het consumentisme wordt nu in stand gehouden, terwijl het voor iedereen, rijk én arm, beter zou zijn een stapje terug te doen in wensen en eisen, en daarbij andere keuzes te maken.

De gemarginaliseerde groep ‘hoogopgeleid, idealistisch, creatief met weinig geld’ kan hierbij het voortouw nemen.

Marie Baarspul, Amsterdam

Oekraïne en vrede

Lezing van het opinieartikel van Sander van Walsum en van de column van Arie Elshout brengt me in opperste verwarring. Moeten we de ‘Realpolitik’ van de Franse president Macron richting de Russische president Poetin omarmen of, in navolging van Ivo Daalder, daar juist stelling tegen nemen? Beiden nemen ervaringen uit het verleden als uitgangspunt voor hun visie.

Wellicht moeten de twee journalisten er onderling over in gesprek gaan, na het aanhoren van elkaars standpunten trachten tot een gedeelde visie te komen en daarvan in een volgend artikel verslag uitbrengen aan de lezer.

Lukt dat, dan creëren ze een bruikbaar sjabloon voor de op termijn onvermijdelijke vredesonderhandelingen. Lukt het niet, dan mag daaruit worden afgeleid dat, na afloop van de huidige oorlog in Oekraïne, ook de onderhandelingen daarna langdurig en zwaar zullen zijn.

Ik ben zeer benieuwd of mijn suggestie zal worden opgevolgd.

KJ Brouwer, Rotterdam

Diploma-uitreiking

Het behalen van je diploma in het hoger onderwijs is een prestatie waar je trots op mag zijn. Het staat voor het doorstaan van jaren aan stress, prestatiedruk en meer-dan-vijftig-urige werkweken. Een ceremoniële diploma-uitreiking is de eindstreep van je studie, die je gezamenlijk viert met familie, vrienden, en studiegenoten.

Voor veel transgender studenten (en ook non-binair of gender non-conforming studenten) met een nieuwe zelfgekozen naam is het daarentegen een situatie van miskenning, ongemak of zelfs verlamming. Transgender mensen kiezen vaak een nieuwe naam die past bij de persoon die ze zijn. De meeste hoger onderwijsinstellingen geven diploma’s uit alleen met een wettelijke naam daarop, terwijl deze studenten zich hierin niet herkennen.

Een naam die iemand niet meer gebruikt, wordt een dode naam genoemd. Het aanhoren daarvan is pijnlijk, omdat het transgender mensen vaak herinnert aan de moeizame tijden van toen zij een ander persoon waren. Het gebruik van een zelfgekozen naam is een langdurig bureaucratisch gevecht, waarin de dode naam symbool staat voor een ongelukkige geschiedenis die je maar niet kan uitwissen. Studenten moeten door talloze hoepels springen om hun zelfgekozen namen door te laten voeren.

Onderwijsinstellingen moeten daarom maatregelingen treffen om transgender mensen te beschermen en een gelijkwaardige behandeling geven. Met de huidige manier van doen vrezen vele transgender studenten dat het tijdens de diploma-uitreiking verkeerd gaat. Het noemen van iemands dode naam kan hen gedwongen uit de kast trekken. Er wordt publiekelijk intieme informatie over je gedeeld; je verliest zeggenschap over je identiteit. Ook willen sommige transgender studenten niet op de foto met hun diploma’s, wat normaal een onmisbaar moment is op je diploma-uitreiking. Moeten zulke negatieve emoties echt overheersen tijdens een feestelijke uitreiking?

Momenteel kunnen namen op wettelijke diploma’s alleen veranderen na officiële wijzigingen in de basisregistratie, alhoewel je daarvoor een dure deskundigenverklaring nodig hebt. Toch is er een goed alternatief: ceremoniële diploma’s. In samenwerking met haar studentenraad is Amsterdam University College bijvoorbeeld vorig jaar begonnen met het inzamelen van zelfgekozen namen van studenten. Door deze simpele ingreep kunnen onderwijsinstellingen hun diploma-uitreikingen een feest voor iedereen maken.

Tuyet Stooker en Jules Declerieux van studentenvakbond Asva, Amsterdam