Man, klim ook eens op die zeepkist

Als inwoner van Eindhoven en ­speler in een nagenoeg mannelijk ijshockeyteam van TU-studenten, raak ik steeds vaker verzeild in gesprekken over vrouwenquota, seksisme en de doodenge term ‘feminist’. Ook het WK voetbal was een populair onderwerp. De discussies verliepen kalm. Er werden argumenten uitgewisseld, grapjes gemaakt, hoofden geschud en weer overgegaan tot de orde van de dag. Het Leeuwinnenvoetbal was ‘niet om aan te zien’, maar ‘fijn dat ze eindelijk aandacht kregen’.

Na het tiende gesprek kon ik niet meer om de realiteit heen: keer op keer legden de vrouwen uit dat er wereldwijd nog een behoorlijke slag te halen valt wat betreft gelijke kansen, haalden de mannen hun schouders op en kwamen met relativerende of flauwe opmerkingen aan. ‘Wij gaan toch ook goed met elkaar om?’ Toen mijn zoveelste gesprekspartner half serieus, half grappend opperde dat het evolutionair en fysiek te verklaren is dat de vrouw sinds mensenheugenis wordt gedomineerd (laat eenzelfde soort argumentatie los op de machtsverdeling tussen zwarte en witte mensen en je komt uit op het racistische gedachtegoed achter de Apartheid), vond ik het niet grappig meer.

Al jaren klim ik op de feministische zeepkist als zulke gesprekken zich voordoen en velen klommen met mij omhoog. Stichtingen, schrijvers, politici, de initiatiefnemers van het TU-quotum, activisten, vrienden en familie zetten zich in voor gelijke kansen voor mannen en vrouwen. Er gebeurt genoeg in Nederland en dat maakt me trots. Maar kijk ik om me heen naar de andere kisten, dan zie ik vooral vrouwen en een enkele man die zich hard maken voor deze problematiek. Kijk maar naar de medewerkerslijst van stichtingen zoals Act!onaid, Femmes for Freedom of Femina, en zo voelt het tijdens het zoveelste lunchtafelgesprek.

Daartegenover staan honderden mannen die tegensputteren, de situatie relativeren, zich aangevallen voelen of gewoonweg stilletjes toekijken. Onderzoeken bevestigen het (onbewuste) seksisme: op de werkvloer, in relaties, het onderwijs of de sport is het alom aanwezig. Ondanks toenemende betrokkenheid bij de arbeidsmarkt, zijn vrouwen nog steeds verantwoordelijk voor 75 procent van de onbetaalde zorg en huishoudelijk werk (UN Women, 2018).

Kom op, mannen! Het is niet alleen de taak van vrouwen om hier wat aan te doen, we zijn er allemaal bij gebaat. Gelijkere kansen voor mannen en vrouwen dragen bij aan de stabiliteit en welvaart van een samenleving. Jullie mogen dan tot het andere geslacht behoren, ook jullie zijn zonen, ooms, grootvaders en broers. Sommigen van jullie worden vaders van dochters, velen zijn het al. Als het doorgaat in dit tempo, zal ook de nieuwe generatie in een ronduit seksistische wereld opgroeien, waar een leidende positie voor vrouwen niet vanzelfsprekend is, een groot deel van de wereld voor hen praktisch onbegaanbaar is en mannen als belangrijkste politici de oorlogen ­beginnen.

Het is niet ‘prima zo’: als een flink deel van de bevolking óf goedkeurend blijft knikken óf net dat kleine beetje tegensputtert, gaat die kar tergend langzaam vooruit of zelfs wel terug het moeras in. Doe eens gek, spring mee op die zeepkist en stel je voor hoe hard het zou kunnen gaan als we samen de kar zouden trekken. Show some balls, als je ze dan toch hebt.

_{Pauline Wiersema, designer}

_{Gijs Groenteman gaat in onze illustere archiefkast in gesprek met mensen die hem hebben verwonderd. Rapper Pepijn Lanen, schrijver Paulien Cornelisse en kunsthandelaar Jan Six passeerden al de revue.}