‘Maar juf’, zegt hij opeens, ‘waarom heb jij vandaag een badjas aan?’

Felblauwe letters op mijn computerscherm: ‘De server heeft het bestand geweigerd’. Nee, niet weer. Moedeloos word ik er van. ‘Uw opslaglimiet is overschreden’. ‘Uw bestand is te groot’. ‘Er zijn onverwacht problemen opgetreden’. Elke keer komt mijn computer weer met een nieuwe verrassing. Uren ben ik nu al bezig, met één filmpje. Ik voel zo mee met al die thuiswerkende ouders die tussen het werk door als een halve it’er hun kroost moeten helpen met haperende computers of uitvallende wifi.

Januari zou de laatste maand zijn van mijn stage. Maar de school sloot en mijn stage stopte abrupt. Zoals vorig jaar in maart. Dus zit ik thuis, net als zovelen. Behoudens een wekelijkse wandeling met mijn mentorleerling breng ik mijn tijd door achter de laptop. Hele dagen tik ik weg. Goed voor mijn to-do-lijst met achterstallige verslagen voor de pabo, maar niet voor mijn humeur.

Hoe kom ik hier doorheen? Ga ik mijn lesbevoegdheid ooit halen in deze tijd van corona-ellende? Langzaam zink ik weg in het moeras van zielig zelfmedelijden. Ik mis school, de kinderen, mijn collega’s, het voor de klas staan. Wat voelt het alweer lang geleden. Vlak voor de kerstvakantie zou iemand van de pabo langskomen om mijn lessen te observeren en een eindbeoordeling te geven. Corona gooide roet in het eten. In een helder moment besloot ik de laatste schooldag voor de zekerheid te filmen. Nu moet ik de video-opname van mijn lessen uploaden naar het digitale beoordelingssysteem van de pabo.

Terwijl het statusbalkje onder ‘Even geduld a.u.b de video wordt geüpload’ tergend langzaam blauw kleurt, besluit ik het filmpje nog maar eens te bekijken. Vrolijke kinderstemmen vullen mijn kamer. De klas ziet er gezellig uit. In de hoek een kerstboom met glimmende ballen, overal lampjes en kerstknutsels, kinderen in een vrolijke kersttrui. ‘Vanmiddag gaan we leuke dingen doen. Maar eerst nog even hard werken’, begin ik de les. Met de digipen schrijf ik de opdrachten op het bord. Ik zie Saartje tevreden kijken. Saartje is mijn schaduwjuf. Elke keer als ik even niet meer weet hoe het digibord werkt of wat de klassenregels ook alweer zijn, vraag ik het haar.

De kinderen werken alsof hun leven ervan afhangt. Na afloop loop ik naar Mees. Het liefst zou hij de hele dag spelen. Met zijn blauwe kijkers staart hij regelmatig smachtend naar buiten en vraagt dan of het al pauze is. ‘Wat heb je zojuist geconcentreerd zitten werken!’ complimenteer ik hem. Mees straalt: ‘Ik heb vandaag een kerstblouse aan, juf. Vind je hem mooi?’

‘Prachtig!’ antwoord ik terwijl ik het mannetje van top tot teen bewonder.

‘Maar juf’, zegt hij opeens, ‘waarom heb jij vandaag een badjas aan?’

Huh, een badjas? Ik staar naar mijn nieuwe, warme vest. Hij heeft gelijk. Eigenlijk lijkt het wel een beetje op een badjas. Voor ik wat kan zeggen, slaat hij zijn armpjes om me heen. ‘Wat een zachte badjas, juf!’

Het filmpje is afgelopen. Ik glimlach dankbaar. Opeens besef ik weer wat een wonderschoon vak ik leer. Wat is er mooier dan de glinstering in de ogen van een kind als het kwartje valt? Die trots, als een moeilijke som opeens ‘appeltje eitje’ wordt? Het ontwapende, hartverwarmende gelach om mijn flauwe grapjes? Een kniesoor die zich nog druk maakt over een paar ellendige pabo-verslagen of ergerlijke computerproblemen.

‘Ping!’ klinkt het plots. In grote, blauwe letters prijkt op mijn beeldscherm: ‘De video is succesvol opgeslagen.’