Lezers over e-auto's, Afghanistan, de VVD, onderbevolking, schoolboeken en Cora van Nieuwenhuizen

Brief van de dag: De e-hype en mijn auto, wat heb ik toch gekocht?

Elektrische auto’s zijn niet aan te slepen en de subsidiepotten voor zowel nieuwe als gebruikte auto’s zijn tot op de bodem leeg. Na bijna zes jaar en 135 duizend kilometer mijn dieselauto ingeruild voor een nieuw exemplaar. Een hybride model met stekker en zonder bpm, en daardoor voor hetzelfde geld uitgerust met meer dan alles wat je van een nieuwe auto kunt verwachten.

Een schuifdak, lawaaierig (ik gebruik het nooit), een kerstboom van een dashboard, aan te passen in alle kleuren en standen met eindeloos onzinnige mogelijkheden, elektrische verstelbare stoelen met stoelverwarming die ik nooit meer verstel als ik de goede stand eenmaal heb gevonden en een kakofonie aan piepjes die je uiteindelijk allemaal negeert. Dus toch (het geweten, hè) een oplader in de meterkast en stekkeren maar.

Actieradius met moeite 40 kilometer zuiver elektrisch, daarna gewoon gassen met een heerlijke motor op benzine waarmee je goed meekunt op de linkerbaan in Duitsland.

De oude diesel met een Euro 6-motor verbruikte bij mij 5 liter op 100 kilometer, 1 op 20 kilometer dus en 7 cent per ­kilometer. Mijn hybride benzine-stekkerauto gebruikt 6 liter benzine op 100 kilometer, 1 op 16,6 kilometer. Per kilometer is dit 11 cent. Als ik elektrisch rijd, haal ik met moeite 40 kilometer met 12 kWh. Deze 12 kWh kost 12 x 70 cent aan de snellaadstations, oftewel 21 cent per kilometer. Duurder, kost tijd en doe ik dus nooit. Thuis aan de oplader komt in de buurt van de kostprijs van rijden op benzine.

En het milieu? Een met accessoires volgeladen auto op kosten van de belastingbetaler draagt van geen kant bij aan een beter milieu, sterker nog, auto’s met ­alles erop en eraan maken en weer opruimen kost het milieu meer dan het oplevert. Vervuilende accu’s, misbruik van kostbare schaarse grondstoffen en de ­arbeidsintensieve productie van onzinnige componenten helpen ons klimaat niet.

Zuiver elektrisch of op waterstof en vooral minder autorijden. Daar past niets anders tussen, hybride auto’s met een stekker al helemaal niet.

Jakob Muntinga, Cuijk

Verbazing

‘VVD in de jongste peiling op winst’, lees ik in de krant. Zoals een lezer in een ingezonden brief al schreef, zijn het dus de kiezers die aangeven vertrouwen te hebben in deze partij. Het zou interessant zijn om deze kiezers beter te begrijpen. Wie zijn ze en waarom kiezen ze voor deze partij?

Het moet een groep mensen zijn die niet bezorgd is over wat er de afgelopen tien jaar gebeurd is onder leiding van Mark Rutte en zijn team. Mensen die kunnen leven met een toeslagenaffaire, vreemde ministerspraktijken zoals met Halbe Zijlstra en onlangs weer Cora van Nieuwenhuizen en een leider die lijdt aan voortdurend geheugenverlies.

Het moeten kiezers zijn die ermee kunnen leven dat hun partij al vijf maanden de formatie gijzelt. Die niet de pijn voelen van de woningcrisis, de laksheid in het oplossen van de klimaat­problemen, de salarissen in de zorg, het onderwijs en de energietransitie. En het moeten mensen zijn die kunnen leven met een rigide en onmenselijk migratiebeleid.

De verleiding is groot om te zeggen dat het mensen zijn die het bovenmatig goed hebben en nergens last van hebben en dat graag zo houden. Maar ik weet dat niet zeker, want ik heb het zelf ook bovenmatig goed, maar ik kan absoluut niet leven met wat er allemaal ­gebeurt in de zorg, in het onderwijs, met ons klimaat en de houding ten ­opzichte van vluchtelingen.

Het roept verbazing en ongeloof op dat we dat niet kunnen veranderen. Dat we met al die andere kiezers, die niet voor de VVD kiezen, er niet in slagen om die verandering in gang te krijgen. Of moet ik zeggen: wat knap van de VVD dat ze zo goed weet hoe ze haar kiezers moeten blijven mobiliseren?

George Herber, Heemskerk

Sleutel

Waarom toch die hardnekkige aandacht voor een kabinet over links? Dat doet geen enkel recht aan de verkiezings­uitslag. Ga maar na: GroenLinks dramatisch verloren, PvdA klein gebleven, grotere rechtse meerderheid in de Tweede Kamer dan vóór de verkiezingen. Daar staat tegenover dat de huidige coalitie haar meerderheid heeft behouden. Dus is de meest logische variant een voortzetting van de huidige coalitie.

Als D66 dit niet van meet af aan had gedwarsboomd, was er allang een nieuw kabinet geweest. Niet VVD en CDA, maar D66 is verantwoordelijk voor de al maanden durende stagnatie. Bij die partij ligt dus ook de sleutel voor een oplossing.

Nemi van der Reest, Apeldoorn

Foto

De Volkskrant en de rest van de media manen tot meer snelheid bij de formatie. Terecht. Laten we echter niet vergeten dat we waarschijnlijk allang een nieuwe regering gehad zouden hebben als diezelfde media niet met groot ­enthousiasme een foto hadden ge­publiceerd van de tas van minister ­Ollongren. Er ontstond veel heisa. Is het land er iets mee opgeschoten?

Jan Heijmans, Utrecht

Van Nieuwenhuizen

De afkeuring over het plots opstappen van minister Cora van Nieuwenhuizen is algemeen in de media. Ik deel die ­afkeuring, maar wat mij opvalt is het ontbreken van de uitspraken van deze vrouw bij het aantreden als minister. Zij kon zich toen voorstellen dat zij ooit de eerste vrouwelijke premier van Nederland zou kunnen worden. Zou ze daarvoor worden gevraagd, dan zou ze geen nee zeggen.

Het is de laatste maanden duidelijk geworden dat in de discussies over een eventuele opvolging van Rutte haar naam niet werd genoemd als gedoodverfde opvolger. Zou die werkelijkheid voor haar hebben meegespeeld bij haar opstappen? Ik acht het niet uit­gesloten.

Teunis Verheul, Den Haag

Plan

In Nederland is er voor alles een plan: een afwateringsplan, een bestemmingsplan, een continueringsplan, het Deltaplan, een energieplan, een fusieplan, een geboorteplan, een herstruc­tureringsplan, een ict-plan, een jongerenplan, een kunstenplan, een leerplan, een marketingplan, een noodplan, een ondernemingsplan, een plan van aanpak, een plan voor Oud en Nieuw. In elk gesprek dat je in Nederland voert is er altijd wel iemand die zegt: ‘We moeten een plannetje maken.’ Alleen voor Afghanistan was er geen plan.

Johan Reyniers, Amsterdam

Ontwikkelingshulp

Het vierde kabinet-Balkenende was het laatste dat zich aan de afspraak hield om 0,7 procent van het bruto nationaal product (bnp) te besteden aan ontwikkelingssamenwerking. Het deed er zelfs nog 0,1 procent van het bnp bij voor de milieukosten van de arme ­landen.

Sinds Rutte aan de macht is, zijn steeds meer posten die niets met ontwikkelingshulp te maken hebben, gaan drukken op het budget voor ontwikkelingssamenwerking, zoals de kosten voor de opvang van asielzoekers, investeringen in Nederlandse ­bedrijven, ­milieukosten, administratiekosten, schuldaflossingen. Netto blijft van de 0,7 procent slechts 0,2 procent over en sinds Rutte aan de macht is, heeft hij voor 24,7 miljard op ontwikkelings­samenwerking bezuinigd.

Dit jaar zal de economische groei 3,8 procent zijn en volgend jaar 3,2 procent. Het wordt hoog tijd dat dit rijke land zich weer aan de afspraak houdt om 0,7 procent van het bnp aan ontwikkelingshulp te besteden en die 24,7 miljard aan de armsten van deze wereld terug te geven. Er sterft nog steeds elke 5 seconden een kind door honger of ondervoeding.

Frits Benschop, Den Haag

Onderbevolking

Krimp is niet per se goed of slecht, maar wel van enorm belang, staat op de voorpagina van 31 augustus. Dat enorme belang klopt zeker. Een toekomstige Darwin zal ontdekken dat een klein kindertal de mensheid een evo­lutionair voordeel heeft opgeleverd. In moderne samenlevingen is onderwijs van doorslaggevend belang voor maatschappelijk succes. De kosten daarvoor zijn hoog en moeten in veel landen door de ouders worden opgebracht.

Dat kun je je daar maar voor één of hooguit twee kinderen permitteren. Verder hangt iemands maatschappelijke succes niet alleen af van de ­genoten opleiding. Ook zijn of haar arbeidsparticipatie is van belang, en die staat weer op gespannen voet met het krijgen van (veel) kinderen. Ten slotte hoeft het vermogen dat men tijdens zijn succesvolle werkzame leven opbouwt niet over meerdere kinderen te worden verdeeld, waardoor de paar die er zijn een sterke financiële startpositie kunnen innemen, bijvoorbeeld bij de aankoop van een huis.

Het grootste evolutionaire voordeel dat een krimpende bevolking oplevert is echter een habitat die door de geboortebeperking van de mens steeds leefbaarder wordt, schoner door minder afvalstoffen, met meer biodiversiteit door meer plek voor de natuur, en veel veerkrachtiger doordat er meer ruimte is om de gevolgen van klimaatverandering, zoals wateroverlast en ­zeespiegelstijging, op te vangen.

Jan van Weeren, Velp

Schoolboeken

Thuis scheiden we uiteraard ons afval, maar we doen ook aan hergebruik en besparing: enkelzijdig bedrukt papier verknippen we tot notitieblaadjes, bij de supermarkt vragen we na het afrekenen om een ‘korte bon’, we gebruiken shampoobars in plaats van flessen, een wasbare kaasdoek, herbruikbare zakjes voor groente en fruit in de supermarkt, water waarmee we groenten wassen vangen we op voor de plantjes.

Deze week pakten we de schoolboeken van onze zoon uit en hij zat klaar met twee doosjes flexibele kaften. Dat was wat ruim berekend, bleek al snel, want van de vijftien boeken hoefden er maar twee gekaft te worden. De dertien andere boeken gaan namelijk aan het eind van het schooljaar de papierbak in.

Wat een verspilling. Het zijn boeken in full colour, allemaal met dik papier, een aantal zelfs glanzend. Ze lijken in niets op de werkboeken van dun, grauw, gerecycled papier die wij in de jaren tachtig hadden.

Een slim verdienmodel, elk jaar kun je nieuwe boeken verkopen voor de volle prijs. Het komt erg goed uit dat de scholen dit betalen, dan heb je geen last van boze en klagende ouders.

Janne Siep, Utrecht