Lezers over Anne Faber: 'De psychopaat werkt als een roofdier, probeer geen redder te zijn'

Probeer geen redder te zijn!
Als gepensioneerd psychiatrisch verpleegkundige ben ik bekend met de forensische zorg, een categorie die veel vraagt van de professional op de werkvloer. Ik ben mij er daarom van bewust dat ik voorzichtig moet zijn met harde oordelen. Toch kan het geen kwaad om hier en daar een kritisch woord te laten vallen. Ik steek hierbij graag de hand in eigen boezem.
In mijn eigen praktijk als verpleegkundige is het mij opgevallen dat veel hulpverleners, onder wie ikzelf, zich vaak niet bewust zijn van hun kwetsbaarheid tegenover patiënten met een complexe problematiek. Er lijkt bij behandelaren, verpleegkundigen en sociotherapeuten een niet te onderdrukken behoefte te bestaan om patiënten te willen redden, vaak vanuit de overtuiging dat zij een speciale band met de patiënt hebben opgebouwd, hem helemaal begrijpen. De laatste gaat graag mee in het reddingsgedrag van de hulpverlener.
Een patiënt met sterke psychopatische trekken bijvoorbeeld, zal zich van zijn beste kant laten zien om de overtuiging van de hulpverlener te versterken. De psychopaat werkt als een roofdier. Hij of zij scant de uitverkoren hulpverlener en legt daarbij de zwakke plekken bloot.
Je moet van goede huize komen om de soms innemende, hulpvaardige en goedwillende patiënt op afstand te houden. Een enkeling loopt hierbij in het mes. Boodschap: wees niet naïef, houd professionele afstand of kies in godsnaam een ander vak. Je ziet wat ervan komt.
^{Marcel Triesman, ex-medewerker Altrecht-Aventurijn}

Onmacht en verdriet
Wij, Nederlanders, zijn over het algemeen mensen die warm lopen voor zaken die ons raken. Of het nu gaat om demonstreren tegen kruisraketten of dat wij collectief verdrietig zijn over het overlijden van een geliefde burgemeester. Het raakt ons omdat wij het begrijpen en het duidelijk is wáár wij ons over opwinden of verdrietig over zijn. Maar nu weet ik met mijn gevoel van onmacht, verdriet en boosheid geen raad. De meeste mensen hebben wel een (klein-)dochter, nicht, vriendin, geliefde, buurmeisje van wie we houden of op zijn minst op gesteld zijn.
Bij wie kan ik terecht met mijn vragen over de moord op Anne Faber? Heeft de overheid niet de plicht om, zoveel als in het vermogen ligt, er voor te zorgen dat wij ons veilig voelen? Hoe kan het dan dat een veroordeelde, die al eerder heel ernstig in de fout is gegaan, zich nu vrij kon bewegen? Heeft het met miscommunicatie te maken tussen de verschillende instellingen? Met wanbeleid in een kliniek? En zo kan ik nog wel wat vragen roepen. Vragen waar veel mensen in ons land nu mee rondlopen.
Waarom hoor ik nu allerlei plannen die het nieuwe kabinet ons voorschotelt maar hoor ik niemand, ook geen enkele politieke partij, iets over ons huidige rechtssysteem zeggen? Wordt het niet eens tijd dat daar de bezem doorgehaald wordt zodat 10 jaar cel ook daadwerkelijk 10 jaar cel gaat worden en er geen laffe uitwijkmogelijkheden dankzij slimme strafrechtadvocaten kunnen worden toegepast? Dan is deze laffe en meer dan verdrietige moord nog ergens 'goed' voor geweest.
^{Amalia Theresia Gunster, Westerbork}

Idiotie
Niet voor de eerste keer pleegt een zware delinquent binnen zijn proeftijd of kort daarna opnieuw een vergelijkbaar delict. Evenmin voor de eerste keer heeft de betreffende delinquent geweigerd mee te werken aan een psychologisch onderzoek, vaak op instigatie van de verdediging. De reden: gevangenisstraf is beperkt in de tijd, tbs niet, dat kan levenslang duren. Nogal wrang, maar hoe groter het risico op tbs, des te meer reden om niet mee te werken aan een psychologisch onderzoek.
Het enige wat de rechter in dit soort gevallen kan doen, is een gevangenisstraf opleggen voor het betreffende conflict, zie de moordenaar van Anne Faber: 12 jaar en na 7 jaar op proefverlof.
Een simpel wetsvoorstel kan dit soort idiotie tot het verleden laten behoren. Iedereen die veroordeeld wordt voor moord/doodslag of andere delicten waarvoor tbs kan worden gevorderd, en weigert mee te werken aan een psychologisch onderzoek, krijgt standaard 30 jaar zonder kans op vroegtijdige vrijlating. De animo om wel mee te werken, zal fors toenemen, en anders zijn we ze ten minste 30 jaar kwijt.
^{H. Bos, Nieuwegein}