Leerachterstand? Nee, we hebben een leefachterstand

Brief van de dag

Ik ben slim. Slimmer dan een groot deel van mijn klasgenoten. Ik ben in de derde klas gestopt met huiswerk maken. Ik heb geen onvoldoende gehaald sinds de vierde klas. Ik heb geen leerachterstand. Ik zal slagen, dat snap ik ook wel. Maar als ik al paniekaanvallen heb, als ík met mijn cum laude rapport mezelf niet vooruit gebrand krijg, wat moeten we dan?

Ik hoef niet te stressen over mijn cijfers, maar ik stress wel. Ik kan niet meer. Je kan niet van ons verwachten dat onze spanningsboog, onze motivatie en onze leerlust hetzelfde is als een jaar geleden. Want het afgelopen jaar is het meest stressvolle jaar van mijn leven geweest. Het meest stressvolle jaar van al onze levens. Want naast de angst voor het verliezen van onze familieleden, de constante spanning van wel of niet naar school mogen, om de maand nieuwe maatregelen moeten toepassen op onze chaotische levens en dagelijks strugglen met jezelf achter die computer zetten, hebben we ook geen outlet gehad. We hebben niet gesport zoals we altijd deden. Niet gepraat en gefeest. We hebben die verdriedubbelde stress van ons ‘corona-examenjaar’opgekropt in onze door hormonen overstroomde hoofden.

We zijn moe. En laten we naast dit alles niet vergeten wat er allemaal al mis is. Ik moet mij voorbereiden en geld betalen om training te krijgen voor een eindexamen waarvan elke Nederlands docent geen vraag kan beantwoorden zonder het antwoordmodel te raadplegen. ‘Een slim antwoord Elze, dat had ik zelf ook maar volgens Cito is het helaas fout.’ Ik moet uren studeren zodat ik de trucjes en examen hacks uit m’n hoofd kan leren. Want dat zal vast aantonen of ik goed ben in Nederlands.

Ik moet een eindexamen maken waarvoor een tien zo onhaalbaar is dat een 8 als top gezien wordt. Ik moet Cito-toetsen maken waarin optie A en optie B zoveel op elkaar lijken dat de gehele Engels sectie dezelfde fout als ik maakt. ‘Maar ja, zo werkt Cito nou eenmaal’.

Ik moet na dit klotejaar dat me door depressieve periodes en paniekaanvallen gesleurd heeft twee maanden lang eindexamen doen. Ik maak me niet zorgen om de titel ‘coronadiploma’, ik maak me zorgen over mijn suïcidale vrienden. Heel fijn dat we een extra herkansing krijgen hoor. Precies wat overspannen tieners nodig hebben, nog een toets.

Je helpt ons niet. Nee Slob, We zullen niet rekenen op blijven zitten. Corona geeft ons niet een leerachterstand het geeft ons een leefachterstand. We zijn niet oké. Ook niet als onze cijfers dat wel zijn.

_{Elze van Houtum, 17 jaar, Amsterdam}

Vrouwelijke leiders

Met belangstelling heb ik de verkiezingsprogramma’s in de Volkskrant de afgelopen weken doorgenomen. Ooit leerde ik dat je primaire problemen en secundaire of volgproblemen hebt. Het werken aan het verhelpen van de primaire problemen heeft prioriteit mede omdat daardoor de secundaire ook verdwijnen.

Als primaire zien de mensen die het kunnen weten de verwoesting van de natuur, het verdwijnen van de biodiversiteit, de steeds grotere verschillen tussen rijk en arm, toename van CO2, energietransitie en de plasticsoep in onze oceanen. Over deze thema’s lees en hoor ik vrijwel uitsluitend partijen met vrouwelijke lijsttrekkers. Ploumen, Kaag, Marijnissen en Ouwehand kaarten in elk debat deze essentiële thema’s aan. Ook in hun partijprogramma’s – en dat van man Klaver – wordt hier volop aandacht aan geschonken.

In de programma’s die door mannen worden geleid, tref ik secundaire onderwerpen als migratie, economische groei, landbouw, woningbouw en culturele eigenheid aan. Niet minder belangrijk, maar volgend. Deze vloeien voort uit problemen van een hogere orde. Dan vraag ik me af: hebben vrouwen beter door waar het in de wereld van nu om gaat? Zijn vrouwelijke leiders slimmer? Of, denken ze in de eerste plaats aan onze leefbare wereld en niet aan hun politieke eigenbelang?

_{Jan Bouman, Zeist}

Completer beeld

Met veel interesse heb ik de afgelopen tijd het Dagboek van een agent gelezen. Het lezen van deze column hielp mij een concreter beeld te krijgen van waar agenten in de wijk mee bezig zijn en tegenaan lopen. Net als de columns van de huisarts, de wetenschapper en de zij-instromer in het onderwijs geeft dit een completer beeld van de maatschappij. Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik de krant lees.

_{Willeke Herwig, Rotterdam}

Stront

Het blijft koffiedik kijken met de coronametingen. Testresultaten variëren door zaken als het weer of datalekken bij de GGD. Tel daarbij op de vertragingen van datameldingen door ziekenhuizen, verzorgingshuizen, huisartsen en testlocaties en het is duidelijk dat daar geen stabiel beleid op valt te maken.

Er is een uitzondering: de rioolmetingen. Ook bij vorst of datalekken geldt: shit happens! Metingen zijn wekelijks en geven een onafhankelijke indicatie van de infectiegraad. Sinds de week van 11-17 januari (twee weken voor de avondklok) daalt het aantal virusdeeltjes in het riool. Vorige week was dit aantal per honderdduizend inwoners ongeveer gelijk aan de (lage) waarde van eind september 2020. Misschien kunnen beleidsmakende partijen zich richten op de inhoud van de stront in plaats van ermee naar elkaar te gooien?

_{Gert Nieveld, Amsterdam}

Blond

Is het nog acceptabel om blond haar gelijk te stellen met dom zijn? Ik lees over Britt Dekker dat zij heus niet zo blond is, nee Britt heeft ze op een rijtje. Er worden om huidskleur en discriminatie politieke partijen opgericht, Marije Knevel moest diep door het stof omdat zij in Wie is de Mol? een Aziatisch persoon uitbeeldde door oogleden tot strepen te trekken. Mag het dan ook een keer afgelopen zijn met dat belachelijk maken van mensen met blond haar?

_{Anneke Landsman, Hillegom}