Lang leve dit waanzinnig georganiseerde land

Terwijl we behept zijn met een Tweede Kamerlid dat ’s morgens uitslaapt, aan een bosje lavendel snuift, daarna op Facebook iets met veel uitroeptekens en verkeerd geplaatste spaties leest, dit even later in het parlement doorvertelt als ‘de nieuwste wetenschappelijke inzichten’ met de pedanterie die Onze-Lieve-Heer heeft toebedeeld aan ’s werelds grootste narcisten, vervolgens ‘prutsers’ sist tegen de regering, van die heroïsche daad een filmpje op Twitter zet en zich tot slot een glas witte wijn inschenkt om zijn zware werkdag af te sluiten, is er ook ontzettend veel dat hartverwarmend goed gaat in dit land.

Zoals het thuisleren. Nog geen twee dagen zat het gebroed werkeloos thuis of er was al lesmateriaal klaargezet in Google Classroom. Over en weer vlogen linkjes naar online toetsen en quizzen. De kinderen, die hun ijver en discipline moeten hebben geërfd van een ver en tot dusver onbekend familielid, hebben werkschema’s uitgetekend en roosters opgesteld. Er staan bel-afspraken met de meester in, en deadlines voor thuisopdrachten, en proefwerken (‘niet spieken’), en leesuurtjes, en ‘wisk. par. 5 t/m 7’, en al die andere dingen die ze op een normale schooldag doen.

De drumleraar meldde zich per mail met pdf’jes met nieuwe muziek, een instructiefilmpje en de opdracht een filmpje met oefeningen terug te sturen (‘heb je geen drumstel thuis, dan kan dat altijd op iets uit de keuken’). De cellojuf gaat lesgeven via Skype.

Lang leve dit waanzinnig georganiseerde land.

Met zijn fabelachtige digitale netwerk dat zelfs amper hapert bij een piekbelasting, veroorzaakt door een plotselinge thuiswerkratio van circa 100 procent bij ons in de wijk, die de druk op de intensivecareafdeling in de ziekenhuizen ver overschrijdt.

Met zijn docenten die niet omver te kegelen zijn, ook niet als ze gek worden gemaild door verwarde ouders, ook niet als ze worden onderbetaald en overvraagd.

Met zijn verpleegkundigen en artsen die er gewoon een tandje bovenop doen, en die verlegen het zorgapplaus in ontvangst nemen, zelfs als ze weten dat ze na het werk tussen lege schappen in de Albert Heijn zullen staan omdat datzelfde klapvolk de supermarkt weer eens heeft leeggehamsterd.

Met zijn Diederik Gommers, hoogleraar in de intensive care in Rotterdam en met stip op één mijn favoriete stem der rede (‘We zijn in control’) in deze opmerkelijke tijden waarin de overbuurman, de penningmeester van de voetbal, de schoonmaker op het werk én diens minnares allemaal blijken te hebben doorgeleerd voor viroloog/epidemioloog/statisticus.

Met zijn ministers van beton, die kalm doorwerken, voorzichtig tastend op onbekend terrein, laverend tussen volkshysterie en verstand, hobbelend van nieuw inzicht naar nog nieuwer inzicht. En als er een keer eentje van vermoeidheid omvalt, laat hij vanuit zijn bed kalmpjes weten: ‘Morgen weer aan de slag.’

Met zijn premier die zich zo goed en zo kwaad als het gaat erdoorheen hapert, zich niet omver laat blazen door de angstzaaiers en de grenzen-dicht-krijsers, en ons in elk geval verschoont van trumpiaanse walgelijkheden (‘het Chinese virus’) en van de tenenkrommende onzin waarmee zijn Britse collega het Britse volk teistert (‘WE WILL BEAT IT’).

Lang leve ons.