LAF
Life After Football, de titel van een nieuw tijdschrift, doet mij natuurlijk wegdromen over mijn eigen Life after Football.
Ik weet niet meer precies hoe het was, een leven zonder voetbal, maar ik geloof dat het rustig was, zonder vuvuzela’s en oranje jurkjes en het aanhoudende gewauwel van mannen op tv.
Mijn life after football begint later dan ik had gehoopt; vrijdag zouden we naar Frankrijk rijden, maar nu Nederland in de finale staat, rijden wij samen met de rest van het land pas maandag weg.
Hier zijn natuurlijk de nodige gevechten over gevoerd, thuis. Uit de onderhandelingen is gekomen dat we in ruil voor het latere vertrek een paar extra dagen naar een oord van mijn dromen gaan, het liefst iets waar een boek van Astrid Lindgren zich zou kunnen afspelen. Dit noemen we in moderne relatietermen: wisselgeld. Ik ben er heel tevreden mee.
Maar goed, Life After Football, of LAF, zoals het blad zichzelf ongelukkig genoeg noemt, heb ik gekocht. Want inmiddels ben ik geïnteresseerd genoeg in voetballers om me af te vragen wat ze na hun 35ste gaan doen. Ik heb bijvoorbeeld een zwak ontwikkeld voor Giovanni van Bronckhorst. Wat moet Gio straks, na het WK?
Volgens de geïnterviewde ex-voetballers zijn er drie mogelijkheden: junioren trainen (Ben Wijnstekers), je wijden aan introspectie, yoga en meditatie (Wim Jonk) of je leven inrichten zoals Rob Rensenbrink: ‘Wat ik na mijn voetballoopbaan heb gedaan? Eigenlijk niets. In het begin ging ik veel vissen, maar dat doe ik nu ook bijna niet meer.’
Hoe fascinerend de LAFs van de ex-voetballers ook waren, mijn oog werd vooral getrokken naar de advertenties in het blad. Die zeiden meer over het leven na voetbal. In zijn LAF koopt een ex-prof een tien meter lange, gouden gecapitonneerde bank van Eric Kuster, een oven van Wolf en een klokje van Ebel. Ook eet hij koekjes met bladgoud van Maison den Boer. De ex-voetballer maakt zich ook op, met blusher van Terracotta Men. ‘Het eenvoudig aan te brengen poeder biedt je de mogelijkheid er in luttele seconden weer op en top uit te zien. Een aanrader!’ schrijft LAF.
Ik weet niet wat de beoogde piepkleine doelgroep van dit blad is, maar voetballers die midden in hun carrière zitten, kunnen het beter niet lezen. Ze worden er maar treurig van.
