Column
'Kunt u een taart voor 35 personen maken?'
Toen ik de kinderen uit school had gehaald, kondigde ik aan dat ze iets lekkers bij de bakker mochten uitkiezen. 'Mama heeft een goed humeur', gaf ik als verklaring. Dat zal pedagogisch gezien verkeerd zijn, maar het was waar.
Bij de bakker raakten mijn kinderen bevangen door keuzestress. Minutenlang staarden ze in de vitrine. Er kwam een vrouw binnen en ik zei: 'Gaat u maar even voor.'
'Kunt u', zei de vrouw tegen de bakkersvrouw, 'een taart voor 35 personen maken? Voor morgen vijf uur?' De bakkersvrouw moest erover bellen en raakte verzeild in een zeer lang en intensief telefoongesprek. Ondertussen kondigden mijn kinderen aan wat ze wilden. Een roze marsepeintaartje en een ding met room en banaan. 'Even wachten', zei ik. 'Ik heb die mevrouw voor laten gaan.'
De bakkersvrouw was klaar met telefoneren. Ja, het kon, een taart voor 35 personen. 'Kunt u hem bij de ijsbaan bezorgen?', vroeg de vrouw. Ja, dat kon ook. 'Hij moet wel een beetje ingetogen zijn', zei de vrouw nu. 'Ze krijgen daar ook al eten, vandaar.' Dat was prima. Een ingetogen taart voor 35 personen. 'Maar wat zit er dan allemaal in?', wilde de vrouw weten. Een lange lijst ingrediënten werd opgesomd en een complex kleurenpalet. Dit alles eindigend in de mededeling: 'Hele mooie randen van banketbakkersroom.'
Dat was naar de vrouw haar zin.
Naam en adres werden genoteerd en ze ging bijna de winkel uit, maar bedacht zich. 'Er moet een tekst op.' Ineens sprak ze Spaans. 'Diecisiete años!', riep ze uit. 'Ja, de jarige is Spaans, vandaar.' De bakkersvrouw notuleerde druk. 'Nee, néé...', zei de vrouw. 'Diecisiete. Dat is zeventien. Eén-zeven.' 'En op años moet zo'n dingetje, toch?', zei de bakkersvrouw. 'Zo'n... friemeltje.'
Mijn kinderen keken me verwilderd aan. Het had er even op geleken dat dit de leukste middag van het jaar ging worden, maar nu stonden ze al een half uur in een bakkerij. 'Die mevrouw is een hele grote taart aan het bestellen', fluisterde ik op een toon die hopelijk iedereen in de bakkerij en ver daarbuiten kon verstaan.
'Nee, zo'n golfje. Op años. Ja, zó!', zei de vrouw. Ze sloeg haar jas dicht en begon naar de deur te lopen. 'O!', riep ze en ze liep weer terug. 'Die letters, hè? Die mogen best een beetje vet. Een beetje dik. Lekker dik aangezet.' De bakkersvrouw schreef het nauwgezet op.
De vrouw ging de winkel nu echt verlaten. Bij de deur wierp ze ineens een blik op mijn kinderen. 'Jullie hebben moeten wachten', zei ze. 'Dan zullen die taartjes jullie vast nog beter smaken!' Met de glimlach van een goede fee verliet ze zwierig de bakker.
Van die vrouw kan ik nog zo veel leren.
Ontvang elke dag de Volkskrant Avond Nieuwsbrief in uw mailbox, met het nieuws van vandaag, tv-tips voor vanavond, en alvast zes artikelen uit de krant van morgen. Schrijf u hier in.
